Θα τα καταφερω? ! ?

Είμαι στο Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού από μωρό, είναι πλέον για μένα, τρόπος ζωής …(μην με ρωτήσετε τι είναι, γιατί αναπόφευκτα θα χρειαστεί να κάνω παραλληλισμό με τους προσκόπους,και το μισούμε αυτό). Πριν από δυο χρόνια πήγαμε  στην Αλόννησο να καθαρίσουμε τις ακτές και να βοηθήσουμε την Μ.Ο.Μ. Δυο εβδομάδες λιώσαμε να καθαρίζουμε τις παράλιες και να κάνουμε περιπολίες με τους υπεύθυνους της Μ.Ο.Μ.  Εκεί γνώρισα και τον Χρήστο , αρχηγός της κατασκήνωσης. (άσχετο αλλά για μένα τότε είχε σημασία).Τέλος πάντων, τέλειωσε η κατασκήνωση και πήραμε το καράβι να γυρίσουμε… –σε αυτή τη κατασκήνωση ήταν οδηγοί από όλη την Ελλάδα -

 

 

Φτάσαμε 6 το πρωί στο λιμάνι του Ηρακλείου ,εγώ λίγο στενοχωρημένη γιατί δεν ήξερα ποτέ θα ξαναδώ τον Χρήστο…Ετοιμαστήκαμε και περιμέναμε να βγει ο πολύς κόσμος και μετά να βγούμε κι εμείς…Καθώς έβγαινα από το καράβι , μου ήρθε μήνυμα από τον Χρήστο – χαρές και πανηγύρια εγώ – είχα λαλήσει…

Άδειασε το πλοίο σχεδόν , αποφασίσαμε να κατεβούμε , πήραμε σκηνές , σακίδια και ότι άλλο κουβαλούσαμε στους ώμους και βουρ για να δούνε οι δικοί μας τα βλαστάρια τους. Ήμαστε στην είσοδο και απέναντι οι δικοί μας να μας φωνάζουν γιούχου , να κουνανε χέρια πόδια , χαμογέλα ως τα αυτιά …

Μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου, κι ενώ διασχίζαμε τον δρόμο,εγώ βρέθηκα ανάμεσα σε δυο ροδές, κόσμος να φωνάζει , κόρνες , να γίνεται χαμός

Δεν θυμάμαι πως ακριβώς έγινε...Θυμάμαι μόνο ,πως όπως έβγαινα από το καράβι ,κοίταξα από δεξιά κοίταξα αριστερά και ενώ , ετοιμαζόμουν να διασχίσω με τις άλλες τον δρόμο , ξεκίνησε από τα αριστερά μας μια ‘’ νταλίκα ’’ (ανέκδοτο έχει γίνει πλέον) και παρόλο που έκανα βήμα προς τα πίσω ,εγώ βρέθηκα ανάμεσα σε δυο ρόδες… Σταμάτησε η ρόδα της νταλίκας διπλά στο πόδι μου , σύρθηκα βγήκα , η μανά μου δεν είχε αντιληφτεί ότι με χτύπησε και έντρομη με τραβούσε από το χέρι , εγώ πάλι στο κόσμο μου να ψάχνω τα γυαλιά μου και συγχρόνως να της φωνάζω πως δεν μπορώ να περπατήσω … και φαρδιά πλατιά έπεσα στο δρόμο :) ήρθε και με πήρε και ασθενοφόρο , πρώτη φορά , ξέχασα και πόνους και όλα … κοιτούσα με δέος τα μηχανήματα μέσα … (από κεινη την μέρα πρέπει να ξεκίνησε η μανία μου να ‘’ κλέβω ’’ τις κασέτες του θειου μου με εγχειρήσεις και να τις βλέπω ) ---> σιχαμένη?

 

Ευτυχώς δεν χτύπησε κανένας άλλος, εντάξει κι εγώ στην ουσία δεν χτύπησα , θα μπορούσα να χα γίνει σουβλακοπιτα…Μερικά καψίματα , απώλεια μαλακών μορίων , ένα μικρό σπασιματακι…και κάτι άλλα , που δεν θυμάμαι. Πάντως στο νοσοκομείο μου είχα δίπλα έναν άγγλο μεθυσμένο που μου ερχόταν να τον πλακώσω στο ξύλο … τραγουδούσε και χούφτωνε τις νοσοκόμες , κατούρησε και σε ένα νεροχύτη γαμάτος , ο κλόουν μου !

 

 

Οκ , πονούσε  αλλά  δεν με ένοιαξε ούτε αν θα άφηνε σημάδι αλλά ούτε ότι έπρεπε να σταματήσω για κάποιο διάστημα κάθε είδους γυμναστική, ακόμα και το κολύμπι και το βόλεϊ… (για κάποιο διάστημα ήξερα τότε)

Με πείραξαν τα εξής :

- όταν η μανά μου μέσα στο σοκ της χίμηξε στο νταλικέρη

Μεταξύ μας, αυτό έπρεπε κάποιος να το πάρει βίντεο γαμωτο , ο μαλακας γύρισε και της είπε:

‘’Πως κάνεις έτσι κυρά μου δεν την σκότωσα κιόλας ’’ (το μαυρισμένο του μάτι δεν το λυπήθηκα)

- ήρθε στο νοσοκομείο θρασύς ένας αστυνομικός να μου κάνει αλκοτέστ , φαντάσου waldorf με τι βλέμμα τον κοίταξα ! Ήμουν 16 χρονών , τότε δεν έπινα στάλα αλκοόλ και ούτε καν κάπνιζα , είχα περάσει δυο εβδομάδες να καθαρίζω παράλιες … Από καράβι είχα βγει με  βερμούδα μου και την  μπλούζα της greenpeace , τι λες 6 ώρα το πρωί να τα έπινα ? και μάλιστα στο καράβι? Η μοναδική  φορά που είδα τον πατερά μου να παίζει ξύλο ήταν τότε , πάντα με μάλωνε που πήγαινα στις πορείες και γενικά ήταν ήσυχος (εκτός και αν μαλώνει με την μάνα μου ) και ξαφνικά βλέπω τον πάτερα μου κοκκινίζει και του παίζει μια μπουνιά … συνταρακτικές στιγμές

- μην ξεχάσω και τις εφημερίδες που με παρουσίασαν σαν ένα κοριτσόπουλο που πήγε διακοπές σε κανένα νησάκι στυλ Μύκονος η όποια μπεκρούλιαζε σε μπαράκια και το χειρότερο? Είπαν ότι εγώ έπεσα επάνω στη νταλίκα (την καημένη , πρέπει να την πλάκωσα , μόνο λεφτά για ζημίες σε ξένη περιουσία δεν μας ζήτησαν…και όλα αυτά γιατί? Γιατί έφταιγε το λιμενικό και οι minoan  lines…θα δυσφημούσαν ποτέ ένα δημόσιο φορέα και μια φτωχή εταιρεία ? Μπα…

τέλος, την επομένη μέρα χτύπησε μια νταλίκα ένα παππούλη , οι εφημερίδες τι έγραψαν ? Α , ότι είχε Αλτσχαιμερ!!! Αλλά ξέχασα πως μιλάμε για Ελλάδα…

 

 

Βασικά , χθες είδα μια ταινία , χαζοταινία θα την χαρακτήριζα…η όποια είχα κάτι σκηνές με αγώνες βόλεϊ …. Πάνε 2 χρόνια τώρα που έχω να πιάσω μπάλα, να μπω στο γήπεδο, να φορέσω επιγονατίδες…

Μου λείπει, μετά το ατύχημα έπρεπε να αλλάξω πολλά…τέρμα το βόλεϊ, η γυμναστική για ένα χρόνο…δεν είναι πως θα γινόμουν βολλευμπολιστρια…οχι! Απλά ήταν ένας τρόπος να ξεφεύγω, δεν θες να φανταστείς ποιανού το πρόσωπο έβλεπα όταν χτυπούσα την μπάλα…Ήταν και ο προπονητής μου γαματος.

Είμαι άτομο που αγχώνεται πολύ εύκολα και συνεχεία , το βόλεϊ ήταν το μοναδικό άθλημα που έμπαινα στο γήπεδο και τα πάντα προς στιγμή εξαφανίζονταν , ήμασταν η ομάδα ο προπονητής και εγώ … τίποτα άλλο δεν είχε σημασία … Φαντάσου λοιπόν πως το βόλεϊ λειτουργούσε για μένα κάτι σαν καταπραϋντικό … Ακόμα και όταν έσπαγα δάχτυλα (και στα δυο χέρια έχω σπάσει όλα τα δάχτυλα εκτός από τους αντίχειρες ) , όταν έβγαλα τον ώμο μου … μου άρεσε … όχι που χτυπούσα , αλλά που ήμουν συνεχεία σε κίνηση … εκστασιαζόμουν … για να μάθω να κάνω σέρβις από πάνω στα 9 μετρά και να περνά στους επιθετικούς μου πήρε ένα ολόκληρο χρόνο … και πλέον είμαι σίγουρη πως ούτε πάσα δεν θα μπορώ να κάνω πόσο μάλλον σερβίς…

Πήρα μια απόφαση χθες, θα ξεκινήσω ξανά προπονήσεις…μπλα μπλα μην μου πεις για το πόδι! Δεν με νοιάζει, δεν νιώθω καλά, θέλω να ξαναερωτευτω την mikasa και το νούμερο 7…Όμως ξέρω ότι θέλω δουλεία, ντρέπομαι βασικα, δεν θα μπορώ να περάσω σερβίς ούτε από τα 6 μέτρα…πφφφ…αν ξεκινήσω όμως θα το κάνω κρυφά :)

 

 

Το καλοκαίρι να ξέρεις έχεις δουλειά…θα με βοηθήσεις! (θες δεν θες ε? προειδοποιησηηηη ήταν) :) 

 

Πήρα απόφαση να νικήσω τον φόβο μου και θα το κάνω…

statler