I love Strasbourg...

Ειναι η πρωτη μερα απο τοτε που ηρθα Στρασβουργο, που ειμαι μεσα. Τις τελευταιες μερες αλωνιζω το Στρασβουργο, περιττο να σας πω οτι το αγαπαω...και επιτελους μιλανε τα γαλλικα που ξερω , γιατι τα γαλλο-ελβετικα ειναι βλαχικα! Εχω αρχισει να μαθαινω τη πολη και κυκλοφορω και μονη οοοο ναι...! Εφυγε ενα μεγαλο βαρος απο πανω μου...νομιζα οτι θα πονουσε αλλα τσου. Εχω αρχισει να ελαττωνω το καπνισμα, τρεχω και καθε απογευμα με το Μ. στο ποταμι...επρεπε να ρθω Στρασβουργο για να γινω ανθρωπος ετσι?



Ποσο λατρευω τους γαλλους...αλλη κουλτουρα βρε παιδι μου...Βεβαια πρεπει να παω παλι Λωζαννη για να παρω τα υπολοιπα πραγματα και να δωσω και 3 μαθηματα...μεχρι τοτε...διαβαζω νευρολογια, πινω ποτο στα bateaux, τσακωνομαι ολημερις με το κολλητο (ετσι για να παει καλα η μερα) ,πινω καφε στο Brant , πηγαινω και παιρνω τον κυρ. Αντωνη και παμε βολτες (θυμηστε μου να σας πω, ειναι θεος , πιστη αντιγραφη του παππου μου) , και γνωριζω συνεχως καινουργια ατομα....παρατηρω και ζω...!

δεν προλαβαινω να γραψω κατι αλλο...θα επιστρεψω ομως...


χαρουμενα και ανανεωμενα
φιλια
σταλιν.

μετακομιση.

Στο μυαλο μου ησουν ο '' τελειος '' και αν με ρωτησεις βαθια μεσα μου ακομα το πιστευω. Σε θαυμαζα και σε θαυμαζω. Αν και τωρα τελευταια αρχιζει και καταρρεει αργα αργα η εικονα του σουπερ ηρωα. Σε θεωρουσα φωτεινη εξαιρεση , γιατι ξερω ποσο με αγαπας...Πριν λιγο επεσα στο παρακατω και δεν αντεξα, μερες τωρα κρατιεμαι να μην γραψω.

Είμαστε έτσι δομημένοι ώστε να προασπίζουμε τα δικά μας συμφέροντα πρώτα και όχι των άλλων. Οι φωτεινές εξαιρέσεις αργά ή γρήγορα καταπνίγονται. Viva Darwin.

Πνιγηκες κι εσυ ε ? Δεν θελω να το πιστεψω. Αρνουμαι. Ναι αρνουμαι σαν τοτε.

Γρηγορη αλλαγη θεματος ομως.Δεν θελω να το κανω φτηνο. Χανει την αξια του και τη σημασια του για μενα.

Λετε να φταιει η βροχη? Μπα. Βλεπω τις κουτες γυρω μου και δεν ξερω τι πρεπει να νιωσω. Πρεπει...Εμαθα κι εγω το πρεπει στο συναισθημα, βλεπεις? Νιωθω σα χαμενη. Τι να αφησω? Τι να παρω? Τι πρεπει? Τι δεν πρεπει? Η ανακουφιση θα ρθει οταν τους ακουσω να κορναρουν και θα χουν ερθει να με παρουν. Θα ρθουν δυο ανθρωποι μου, τι ανακουφιση να ξερεις πως ειναι διπλα σου και ετοιμοι να κανουν ολοκληρο ταξιδι για να με βοηθησουν. Ανθρωποι μου , τι ωραια που ακουγεται!

Τωρα οσον αφορα τα πραγματα ... ο θεος κι η μοιρα τους. Με κοιτανε απειλητικα , σαν να μου λενε, δεν χωραμε δεν χωραμε και βγαζουν και μια γλωσσα ναααα με το συμπαθειο.Τελικα οσες μετακομισεις κι αν εχω κανει παντα θα μου φαινεται τοσο μα τοσο περιεργο να πρεπει να μαζεψω τα πραγματακια που με τοσο κοπο εβαλα μετα απο ατελειωτες ωρες ψαξιματος για να βρω αυτα που μου κανουν κλικ.

Διαβασα μια ερευνα βασιζομενη στο θανατο στα ηλικιωμενα ζευγαρια. Παρατηρησαν πως οταν η σχεση ειναι κακη και πεθαινει ο ενας απο τους δυο , ο αλλος κλαιει και αρνειται να δεχθει τη πραγματικοτητα για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, σε σχεση με τα ζευγαρια που ειχαν καλη σχεση.

Και ναι εδω ειναι το σημειο που θα λετε, παει τρελαθηκε δαυτη. Οχι. Οχι. Δεν τρελαθηκα. Η ερευνα αυτη δεν ξερω πως, μου θυμισε εμενα. Οχι θα μου ξεφευγε. Δυο χρονια τωρα , σπανια ειπα καλο λογο για την Ελβετια. Σπανια. Κι ομως , μεσα μου κατι με ποναει. Δεν μπορω ακομα να αντιληφθω το λογο. Ηθελα και θελω τοσο να φυγω απο δω, και τωρα που επιτελους πηρα την αποφαση , στεναχωριεμαι. Εδω ναι, σας επιτρεπω να με πειτε τρελη!!! Εχετε καθε δικαιωμα. Πφ.

Το τελευταιο διαστημα τα συναισθηματα μου εχουν τη μορφη ταλαντωσης. Απο το ενα ακρο παμε στο αλλο με ταχυτητα φωτος. Τη μια χαμογελαω την αλλη γινομαι η χαρα της ζωης . Ποτε θα δωσω μια στο κεφαλι μου μπας και γινω ανθρωπος δεν ξερω. Ασε που απο οτι φαινεται πρεπει να παω πιο νωρις Ελλαδα να κανω εξετασεις γιατι κατι δεν παει καλα.

Κατι αλλο καλε εχει να ερθει? Οχι τιποτα αλλο να ξερω ρε παιδι μου, να το χτυπησω το κεφαλι τωρα η μετα για να χει αξια και η αμνησια που αποζητω? Βεβαια θα μου πεις τι θα κερδισω? Α! Ολα κι ολα! Μια αμνησια τωρα θα ταν οτι πρεπει.

Ας σοβαρευτω τωρα, θελω να φυγω και ναιιιιιι θα φυγω! Παλι καλα να λες. Να και κατι καλο. Εχω κατι να στηριχθω αλλιως...εχω τοσο θυμο και απογοητευση μεσα μου που δεν ξερω.

Την προβληματισμενη καληνυχτα μου,
σταλιν

Be optimistic…:)

Οι μέρες μου ασφυκτικά γεμάτες και κουραστικές… Διάβασμα, εργασίες, πρόβες και γενικά τρέξιμο… Μέσα σε όλα αυτά όμως υπάρχουν και τα εξής καλά: κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν (και δεν εννοώ τις εργασίες!!), περνάω όσο καλύτερα μπορώ και όταν δεν είμαι λιώμα βγαίνω για καμιά μπύρα.. και το σημαντικότερο είναι πως έχω βρει το λόγο για να χαμογελάω όλη μέρα, να πετάγομαι όταν χτυπάει το κινητό μου, να αγχώνομαι, να ετοιμάζομαι με προσοχή πριν βγω από το σπίτι, να κάνω βλακείες, να κολλάω όταν γράφω μηνύματα, να ακούω χαρούμενη μουσική! Πάνω απ’ όλα όμως θυμήθηκα πως είναι να νιώθεις έτσι…! :)

Πάω λοιπόν να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λιγάκι…(αλλά και για να ονειρευτώ)!

Καληνύχτα! waldorf

Πι ες: Η χαρά μου θα είναι μεγαλύτερη όταν ακούσω πως είσαι κι εσύ καλά. Όχι για να μην με ανησυχείς, αλλά πραγματικά καλά!(εξάλλου μην ξεχνάς πως εμένα δεν με ξεγελάς ;) )

Dream on, dream on,
dream until your dream come true…

IGNOTI NULLA CUPITO…σώπα!

 

 

-Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο…εγώ που είμαι desoriantee μια ζωή τι θα κάνω?

- Γίνεται να μην ξανά ακούσω το you cant always get what you want? Rolling Stones σας μισώ! (η αλήθεια πονά μαλάκο!)

-Βαριέμαι να πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς…il me fait chier!

- Θέλω να μείνω κάτω από το πάπλωμα μέχρι να με πλακώσει…γίνεται?

-Θα βγάλω την υλη της βιοχημείας? Μόνο χθες διάβαζα τις γάμω πρωτεΐνες κάνα δίωρο!

-Μισώ το facebook…και γιατί δεν το διαγράφεις ηλίθια? Ε? Ε?

-Έχω κολλήσει και βλέπω το ‘’la boum’’ ξανά και ξανά, η ταινία της εφηβείας μου…μου θυμίζει τους καυγάδες μου με τη Γκεστάπο, να μαλώνουμε μια ζωή στα γαλλικά για να μην μας καταλάβουν merde c’est le bordel international je sais pas…λες και δεν καταλαβαίνει ο κόσμος οτι πλακωνόμαστε…

-Θα βρω κούτες να μετακομίσω? Φοβάμαι να ανοίξω τις ντουλάπες και να τα βάλω όλα πάλι σε βαλίτσες...θα πρέπει πάλι να αναμετρηθώ με το παρελθόν, όταν τα καταχώνιαζα δεν είχα προβλέψει ότι θα μετακόμιζα σύντομα!

-Θα βρέξει και βαριέμαι ακόμα πιο πολύ να πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς…επαναλαμβάνομαι ε?

-Στις 20 Μάη  περιμένω τα καμάρια να με πάρουν…20 Μάη η Λωζάννη θα ναι πια παρελθόν! Άραγε τι να αφήσω πίσω και τι να πάρω μαζί μου στο Στρασβούργο?

-‘’ Μας κλωτσάγε ο Γιώργος , κλωτσήσαμε το Γιάννη ’’  τελικά παίζει ισχυρά…!

-Πραγματικότητα + όνειρα ----> κινητό και νερό , όταν τα βάζεις μαζί, πολλές φορές χαλάνε…τς τς τς

-Στρασβούργο σου ρχομαι…( το πα?) Ναι , τελικά πάω Στρασβούργο…μικρή Waldorf  τα χιλιόμετρα αρχίζουν να μειώνονται!

 

 

μερααα Στάλιν.

greek night in lausanne…

Ελληνικη vs Ιρανική βράδια…

 

 

Τι θέλει να πει ο ποιητής? Πρέπει να πω οτι απεχθάνομαι τα greek nights που μαζεύονται όλοι οι έλληνες και κλαίνε για τη μαμά πατρίδα…(ουστ!).Αλλά όπως έχετε αντιλήφθει το τελευταίο καιρό δεν είμαι και στα καλυτέρα μου, και έτσι οποιαδήποτε έξοδος παρουσιάζεται τσουπ πρώτη και καλύτερη! Επανέρχομαι, πήγα λοιπόν στο σπίτι της Η. και του Α. φιλιά αγκαλιές (έχουμε και αιώνες να βρεθούμε) και περιμέναμε να έρθει ο κόσμος. Τα Ελβετάκια και οι Ιρανοί στην ώρα τους, σε ακρίβεια δευτερόλεπτου ενώ  οι Έλληνες  κλασικοί , έκαναν χρήση ακαδημαϊκού τέταρτου και μισάωρου μην σας πω.

Μπορεί να μην είχα όρεξη για πολλά πολλά αλλά με το που είδα τα γνωστά ‘’ρεμαλια’’ αμέσως ησύχασα. Χάρηκα τόσο που τους είδα. Βέβαια ο Μ. είναι ομοιοπαθής και ξεσκιστήκαμε στο αλκοόλ. Εγώ που σε κάθε πάρτυ είμαι με ένα perrie στο χέρι, βρέθηκα να κατεβάζω το κρασί σα πορτοκαλάδα,και μετά το κρασί ούζο και μίτο το ούζο ρακί. Δεν χρειάζεται να πω πως καταλήξαμε έτσι? Αμυδρά θυμάμαι να χορεύουμε χασάπικο και κάτι καμένα τραγούδια του Ελλαδιστάν. (εδω εμφανίζεται το πρώτο κενό μνήμης)

Μην ξεχάσω όμως να πω ένα μπράβο στα παιδιά που έφτιαξαν θεϊκά σουβλάκια, τζατζίκι, πορτοκαλόπιτα και κάτι άλλο αλλαααα δεν θυμάμαι…το κενό μνήμης που λέγαμε. Τουλάχιστον δεν έκλαψα, μόνο γελούσα (σαν τι θα σας γελάσω!)

Κατά τις 12¨00,  ο  Γ. είχε την φαεινή ιδέα να πάμε στα συγκρουόμενα. Που να τα βρούμε? Αυτό το διάστημα οι έξυπνοι Ελβετοί έχουν καρναβάλι και έχουν κάνει τη πόλη…ένα τσαντίρι. Τώρα που κολλά το καρναβάλι Μάη μήνα , δεν ξέρω. Ελβετοί είναι αυτοί! Το σπίτι στο όποιο ήμασταν απέχει μισή ώρα από το κέντρο όπου βρίσκονται τα συγκρουόμενα. Η εικόνα τεσσάρων ελλήνων λιώμα να περπατά Σάββατο βράδυ στη Λωζάννη ,νομίζω πως εύκολα τη φαντάζεστε.

Αφού παραλίγο να μας πατήσουν δυο αυτοκίνητα και αφού κουτούλησα καμπόσες ταμπέλες και κάναμε πλάκα με αλλά λιωμένα Ελβετάκια φτάσαμε στα συγκρουόμενα. Αφού με άφησε ο Μ. από τους ώμους του, αμέ αμέ αφού αδυνατούσα να κουνηθώ με πήρε ο άλλος στους ώμους του. (πως με άντεξε αυτό θα το μελετήσω κάποια άλλη φορά) . Οφείλω να ομολογήσω ότι τα συγκρουόμενα όταν είσαι λιώμα γαμάνε! Απλά τέλεια! Δεν παίζει να χω γελάσει περισσότερο σε αυτή τη πόλη. Βέβαια είμαι τίγκα στις μελανιές, αλλά δεν βαριέσαι…

Μετά πως γύρισα σπίτι συγγνώμη δεν θυμάμαι, πρέπει να θυμάται η Waldorf όμως που της μιλούσα στο τηλέφωνο. Τελικά, οι τελευταίες μέρες στη Λωζάννη υπόσχονται πολλά καλά. Πάω τώρα να συνέλθω …

 

μεθυσμένα φιλιαααα

Στάλιν

αφιερωμένο σε σένα…’’Η αλληγορία της άμαξας

 

 

Όπως κοιτάζω αφηρημένη δεξιά με τρομάζει ξαφνικά μια απότομη κίνηση της άμαξας.Σκύβω έξω και βλέπω ότι έχουμε ανέβει στο πεζοδρόμιο. Φωνάζω στον αμαξά να προσέχει, κι αυτός αμέσως ξαναμπαίνει στο δρόμο. Δεν καταλαβαίνω πως αφαιρέθηκε τόσο πολύ και δεν είδε ότι ξέφυγε από τη πορεία του. Φαίνεται πως γέρασε. Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει…αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!

Ταράζομαι. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ως τώρα.Δεν έχουμε ξαναχαθεί στο δρόμο. Από την πρώτη μας συναντήση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία. Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε ο άλλος.Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος. Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δυο ήθελε να στρίψει. Μα τώρα, χάθηκε. Ξαφνικά άφαντος. Μάταια βγάζω το κεφάλι και κοιτάζω το δρόμο δεξιά κι αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά. Ρωτώ τον αμαξά, κι αυτός ομολόγει πως εδω και λίγη ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος στη θέση του.

Μου δικαιολογείται ότι πολλές φορές ο ένας από τους δυο αμαξάδες κοιμάμαι λιγάκι και αφήνει τον άλλο να προσέχει το δρόμο. Ήταν φορές που και τα άλογα ακόμη σταματούσαν να πηγαίνουν με το δικό τους ρυθμό και ακολουθούσαν τον ρυθμό των αλόγων της διπλανής άμαξας.

Ήμαστε σαν δυο άτομα που τα οδηγούσε η ιδία επιθυμία, σαν δυο πρόσωπα σε ένα σώμα.

Κι άξαφνα,

μοναξιά,

σιωπή,

αμηχανία…

Να έπαθε κάποιο ατύχημα την ώρα που εγω, αφηρημενη, δεν κοιτουσα προς το μερος του? Μηπως πηραν τα αλογα λαθος δρομο, αφου και τους δυο αμαξαδες τους πηρε ο υπνος…Μπορει , ομως, και να προχωρησε η δικη του αμαξα χωρις να αντιληφθει ο αμαξας του την απουσια μας, και να συνεχιζαν τωρα την πορεια τους προπορευομενοι. Βγαζω το κεφαλι μου απ’το παραθυρακι αλλη μια φορα φωναζω.Περιμενω λιγα δευτερολεπτα στον ερημο δρομο. Και ξανα, ακομα μια φορα. Τιποτα. Καμια απαντηση.

Θα επρεπε αραγε να γυρισω πισω? Ή μηπως να μεινω ακινητη εδω που ειμαι και να τον περιμενω…ή να πω καλυτερα στον αμαξα να τρεξει για να τον προφτασουμε? Παει πολυς καιρος που δεν μου ηταν προβλημα αυτες οι αποφασεις. Ειχα αποφασισει, εκει και τοτε, να ειμαι διπλα του και να τον ακολουθω οπου μας εβγαζε ο δρομος. Τωρα ομως…

Ο φοβος μηπως χαθηκε  και η ανησυχια πως μπορει κατι να επαθε ολο και υποχωρουν, και στη θεση τους εμφανιζεται ενα συναισθημα διαφορετικο.

Κι αν αποφασισε να μην συνεχισει μαζι μου?

Μετα απο λιγο συνειδητοποιω πως οσο και να περιμενω, δεν προκειται να ξαναγυρισει.Παντως, οχι στο μερος αυτο. Οι επιλογες μου ειναι να συνεχισω η να μεινω εδω και να πεθανω.

Να πεθανω. Με ερεθιζει αυτη η ιδεα.

Ξεζευω τα αλογα και ζηταω απο τον αμαξα να κατεβει. Μας κοιταζω: την αμαξα, τον αμαξα, τα αλογα, εμενα την ιδια…

Ετσι αισθανομαι: διχασμενη, χαμενη, συντριμμια.

Αλλου οι σκεψεις μου, αλλου τα συναισθηματα μου, αλλου το σωμα,αλλου η ψυχη μου.Και το μυαλο μου, η συνειδηση του εαυτου μμου καθηλωμενα εκει…Σηκωνω τα ματια και κοιταζω μπροστα. Απο δω που βρισκομαι, το τοπιο μοιαζει βαλτοτοπος.Λιγα μετρα πιο περα, το εδαφος γινεται ελος. Εκατονταδες ελη και λασπες-ολα δειχνου πωε το μονοπατι ειναι ολισθηρο και επικινδυνο… Δεν ειναι η βροχη που μουσκεψε το χωμα. Ειναι τα δακρυα οσων περασαν καποτε απο αυτον το δρομο ενω θρηνουσαν μια απωλεια. Το ιδιο και τα δικα μου, νομιζω…ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΟΥΣΚΕΨΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ…

Ετσι ξεκιναει ο δρομος των δακρυων…ετσι, φερνοντας με σε επαφη με αυτο που με πονα…

στον Γ. γιατι η απουσια σου μου εδειξε το δρομο των δακρυων.

σταλιν