Μετρησα τα χρονια μου και ξαφνικα συνειδητοποιησα πως μου υπολειπεται λιγοτερος χρονος ζωης απο αυτον που εχω ζησει ως τωρα. (και σαν να σας ακουω να λετε απο μεσα σας, κουζουλαθηκε δαυτη). Κι ομως, αισθανομαι σαν αυτο το παιδακι που κερδισε ενα σακουλακι με σοκολατες , να αυτες τις στρογγυλες τις νοστιμες, που τις πρωτες τις καταβροχθησε με λαιμαργια αλλα οταν παρατηρησε πως του απεμεναν λιγες, αρχισε να τις γευεται με βαθια και μακροσυρτη απολαυση.

Νιωθω πως δεν εχω χρονο πια για ατερμονες συγκεντρωσεις οπου συζητουνται καταστατικα, νορμες, διαδικασιες και εσωτερικοι κανονισμοι, γνωριζοντας πως οπως παντα δεν θα καταληξει κανεις πουθενα. Δεν εχω πια χρονο για να ανεχομαι ανθρωπους που παρα την χρονολογικη τους ηλικια , δεν εχουν μεγαλωσει στο ελαχιστο. Δεν εχω χρονο πια να λογομαχω με μετριοτητες. Δε θελω να βρισκομαι σε συγκεντρωσεις που παρελαυνουν παραφουσκωμενοι εγωισμοι. Δεν ανεχομαι γαμωτο τους χειριστικους και τους καιροσκοπους. Με ενοχλει η ζηλεια και οσοι προσπαθουν να υποτιμησουν τους ικανοτερους για να οικειοποιηθουν τη θεση τους , το ταλεντο τους και τα επιτευγματα τους. Μισω,να ειμαι μαρτυρας των ελαττωματων που γεννα η μαχη για ενα μεγαλοπρεπες αξιωμα, και τι αξιωμα! Στεναχωριεμαι που ανθρωποι πια δεν συζητουν το περιεχομενο , μετα βιας την επικεφαλιδα και αυτη φευγαλεα. Οι σοκολατες μου, ειναι λιγες για να συζητω τους τιτλους , τις επικεφαλιδες.

Θελω την ουσια, η ψυχη μου βιαζεται...Θελω και χρειαζομαι διπλα μου προσωπα με ανθρωπινη υποσταση. Ανθρωποι που μπορουν να γελουν με τα λαθη τους, που δεν επαιρονται για το θριαμβο τους,που δεν θεωρουν τον εαυτο τους εκλεκτο,πριν την ωρα τους , ανθρωποι που δεν αποφευγουν τις ευθυνες τους. Με συγκλονιζουν μονο εκεινοι που υπερασπιζονται την ανθρωπινη αξιοπρεπεια και που το μονο που επιθυμουν ειναι να βαδιζουν μαζι με την αληθεια και την ειλικρινια. Πιστευα και πιστευω ακομα δηλαδη, πως το ουσιωδες ειναι αυτο που αξιζει τον κοπο στη ζωη. Θελω να περιτριγυριζομαι απο προσωπα που ξερουν να αγγιζουν την καρδια των ανθρωπων...Προσωπα που τα σκληρα χτυπηματα της ζωης τους διδαξαν πως μεγαλωνει κανεις με απαλα αγγιγματα στη ψυχη. Ναι βιαζομαι, αλλα μονο για να ζησω την ενταση που μονο η ωριμοτητα και η συνεπεια μπορει να σου χαρισει. Αποφασισα λοιπον, να μη παει καμια σοκολατα χαμενη , απο αυτες που μου απομενουν.

φιλια,
σταλιν
(το σκιτσακι ειναι δικο μου, μιας και ολο λεω πως σκιτσαρω και ποτε δεν εχω δειξει κατι δικο μου...)

''Να χα το μυαλο τους να ξεκουραζομουν...''

Μερες τωρα με πιανει ορεξη να γραψω...αλλα εκει που ανοιγω και γραφω δυο προτασεις το delete ερχεται και δεν με αφηνει να συνεχισω. Δεν εχω ορεξη...Τι να γραψω, ο κοσμος καιγεται και εγω στο κοσμο μου, ντρεπομαι και λιγο,να ναι τοσο σκατα στην Ελλαδα ολοι και εγω να λεω για τα υπαρξιακα μου.

Πανε τρια χρονια πια, η επιστροφη στην Ελλαδα φανταζει ακομα πιο μακρινη απο ποτε αλλοτε...Αν μου το λεγε καποιος αυτο το 2009 θα πλανταζα στο κλαμα...Τωρα, πατριδα και καρδια ειναι εκει που ειναι τα αγαπημενα μου προσωπα...και αυτα δυστυχως ειναι διασπαρτα απο δω κι απο κει.

Το τελευταιο διαστημα τρεχω, τρεχω και ξανατρεχω. Ολα γυρω μου πανε τοσο γρηγορα και εγω χρειαζομαι χρονο. Μονο που νιωθω πως αν το πω φωναχτα θα γυρισουν ολοι και θα γελασουν. Χρονος...Λες και ζητω ενα τσουβαλι χρυσα φλουρια. Μπα ακομα κι αυτο πιο ευκολο ειναι να το αποκτησω.Εισαι και εσυ...που...(τι να πρωτοπω?). Κανω υπομονη γιατι εισαι σημαντικος. Βεβαια εννια μηνες υπομονη, μπορει καλλιστα να θεωρηθει και γαιδουρινη υπομονη...περιμενω να δω ποτε θα σταματησεις να με παιδευεις πια! Αλλα χλωμο το βλεπω...φοβαμαι πως σε καμια τετραετια μπορει, σαν να σαι κυβερνηση που θα πρεπει να περιμενω τεσσερα χρονια για να ξαναρθουν εκλογες μπας και ψηφιστει κανενας νεος νομος.Μου χεις λειψει κιολας. Ετσι οπως εβαλες τους κανονες ομως...γαμησε τα!

Πραγματικα το τελευταιο διαστημα ειμαι να με παρεις και να με χτυπας σα το σακο του μποξ. Τρεχω απο τη μια βιβλιοθηκη στην αλλη, εργαστηρια, αναφορες κακο...και εχω και τη Γκεσταπο περα βρεξει. Γκρινιαζουν βασικα και οι δυο,και με χαλανε ασχημα. Ισως και για αυτο να μην εχω φτιαξει ακομα το σταθερο, για να τους τηλεφωνω οταν εγω θελω...Μεταξυ μας σπανια θελω. Δεν εχω αρκετη ορεξη. Ειναι στιγμες που νιωθω καλα και αλλες που σκεφτομαι τι γινεται γυρω μου, πως πρεπει να τελειωνω, να βρω καμια δουλεια και αλλες να ανακαλυπτω με εκπληξη πως στην ηλικια μου οι περισσοτεροι συνομηλικοι μου ενδιαφερονται μονο για το που θα πανε για ποτο. Να μουν κι εγω ετσι. Οπως λεει και η Θεια , να χα το μυαλο τους να ξεκουραζομουν. Πραγματικα, μπορει να μην υπαρχει αναγκη να βρω δουλεια, αλλα οσο να ναι νιωθω βαρος, και εγω βαρος ποτε δεν μου μαθαν να μαι.

Τωρα που πα ''θελω''...το τελευταιο διαστημα πολλα θελω,πολλες απογοητευσεις και οι φοβοι μεγαλωνουν...Αν και μερικες φορες παιρνουν οι ωρες, οι μερες, οι μηνες και δεν το αντιλαμβανομαι καθολου...Κοιταζα πριν ποτε εκανα τελευταια αναρτηση και πανε 3 περιπου μηνες...κατι δεν παει καλα...οντως...


...απλα δεν εχω ορεξη...
καληνυχτα
σταλιν

ΥΓ. Ξυπνα με οταν θα χεις κανει το βημα...αλλιως ασε με να ονειρευομαι!