Η οικογενεια Χωραφα τρελαθηκε!

Τι να πρωτοπώ? Πραγματικά δεν γνωρίζω...Τι κάνω? Καλά ευχαριστώ…Όχι , όχι ένα λεπτάκι…Όχι! Καλά δεν είμαι…Ψέματα. Δηλαδή καλύτερα αλλά καλά καλά όχι…

Η οικογένειά μου συνομώτησε και ειμαι σίγουρη 100% πλέον, πως βάλθηκε να με τρελάνει…Αλήθεια σας λέω…Αλήθεια, δεν υπερβάλλω. Μα ακούστε, έχω και αποδεικτικά στοιχεία , όχι παίζουμε!

Εάν σας πω ότι για μας φέτος ο γάμος είναι στη μόδα για μας θα με πιστέψετε? Καλά ακούσατε…τον φοράμε βδομάδα παρά βδομάδα. Δεν έχουν αφήσει και κανένα δημαρχείο ήσυχο…όχι! Η μάνα μου πάνε 2 βδομάδες που παντρεύτηκε στας Αθήνας και μια βδομαδα μετα ο καλος μου πατερουλης μου ανακοινωσε πως κι εκεινος εχει σκοπο να παντρευτει στας Αρχανας (οχι Ηρακλειο ,μη το μαθει και ο κυκλος μας, βλεπεις θα παρεξηγησουν…)

Οχι οχι μην απορεις . Ναι σε βλεπω που απορεις,σαν να σε ακουω να λες ‘’Ε καλα που ειναι το κακο ρε?’’ Που ειναι ε? Κοιτα, εκτος του οτι μοιραζουν τους γαμους λες και ειναι στραγαλια, το ανακοινωνουν και με ενα υφος λες και πανε να παρουν τσιγαρα απο το ψιλικατζηδικο…


Ακου ακου…μαλλον δες δες…

Μιλαω με Γκεσταπο στο σκαιπ και αφου με εχει βαλει να της αναλυσω ολη τη μερα μου και εχω αρχισει να εκνευριζομαι γιατι μονο που δεν με ρωτησε ποσες μπουκιες εφαγα και εαν χρησιμοποιησα κουταλι η πιρουνι , παιρνει ενα υφος και με μια επιτηδευμενη χαλαροτητα που βγαζει ματι ,πεταει τη βομβα ‘’και ξερεις ε? Το επομενο Σαββατο παντρευομαι’’ Εδω καπου σε αφηνω να φανταστεις το υφος μου…Ετρωγα φρουτακι και μονο που δεν μου βγηκε απο τη μυτη το μηλαρακι μου…Κοιτα Γκεσταπο μου ,κοριους δεν εχω βαλει ακομα σπιτι μας,οποτε θα σε απογοητευσω,οχι καλη μου δεν ξερω….Τελος παντων, δωστε βαση, και το τονιζω εχει σημασια ο παρακατω διαλογος μεγαλη σημασια…

σταλιν: Μαλιστα, και πως και το αποφασισατε?

γκεσταπο: Εεεε δεν ξερεις? Χρονια το λεγαμε...και να...
(μεταφραση : αφου πλακωθηκαμε πηρε ,τονιζω, πηρε την αποφαση να με παντρευτει)

σταλιν: Καλα...

γκεσταπο: Τι καλα...? Αυτο εχεις να πεις μονο?

σταλιν:Τι να πω? Και στα δικα μου?

γκεσταπο: Οχι αχαριστη, ενα να ζησουμε πχ?

σταλιν:Ε καλα, να ζησετε...

γκεσταπο: Εγω φταιω δεν φταιει κανεις αλλος...

σταλιν: Θες να κατεβω μηπως? (προσοχη στην απαντηση)

γκεσταπο: Δε βαριεσαι που να κατεβαινεις τωρα...

σταλιν: Οκ...Παντως αν θες να κατεβω πες το μου...

γκεσταπο: Οχι οχι...

σταλιν: Τι θα βαλεις...?

γκεσταπο: Εεεε τιποτα μωρε...δεν εχω βρει ακομα..αλλα...
(μετα απο μιση ωρα αναλυσης τι θα βαλει, φαντασου να ηξερε τι θα βαλει...της το κλεινω γιατι διαολιστηκα...)

Την επομενη βδομαδα ετυχε να μιλαω παλι σκαιπ με το μπαμπα...(Το σκαιπ φετος γ...Αυτο εχω να πω και τελος...) και μου λεει με τη κλασικη πλεον ατακα ‘’Ε Σταλινακι μου, λεμε με την Δ. να παντρευτουμε (δωστε βαση στο λογο...) γιατι το ετος ειναι δισεκτο...Ας με πυροβολησει καποιος...γιατι τοση συγκινηση δεν την αντεχει το νευρικο μου συστημα...Σας παρακαλω...! Βεβαια εδω πρεπει να προσθεσω πως αμεσως μετα την ανακοινωση, μου ειπε να ψαξω και καμια σχολη για ομπι να παω να κανω μαθημα design και σχεδιου , σρλουπ σρλουπ…Γιατι τωρα ξαφνικα μετα απο 20 χρονια θυμηθηκε εντελωωωως τυχαια πως πηρα το χερι του και εχω ταλεντο…Ελα καλε ? Εχε χαρη που θελω αλλιως θα σου λεγα…

Εν ολιγοις, οι δικοι μου τρελαθηκαν,ο ενας παντρευεται για να παρει τη συνταξη του συντρουφου του και ο αλλος γιατι το ετος ειναι δυσεκτο…κατι εχω κανει λαθος με αυτους τους γονεις…εγω δεν τους μεγαλωσα με αυτες τις αρχες και τα πιστευω…ειχα αλλα ονειρα για αυτους…Να παντρευτει κανεις απο ερωτα σκεφτηκε? Αλλα ξεχασα αυτο εννοειται...

Οχι δεν ειναι μονο αυτα…Εαν ηταν μονο αυτα καλα θα ταν…Αληθεια σας λεω καλα…

Μα ελα που βαλθηκαν και οι παππουδες μου να με στειλουν…(με στελνεις με στελνεις, με παρασερνεις…λαλαλα καααπως ετσι…) η γιαγια μου, μου ανακοινωσε ολο θυμο και σοβαροτητα,

γιαγια-μαγκαιβερ: θα φυγω να παω αλλου…
(για στακα γιαγια γιατι οικογενειακως εχετε βαλθει να με ξεπαστρεψετε…)

σταλιν: Τι εννοεις καλη μου γιαγια ‘’θα χωρισω ?’’

γιαγια-μαγκαιβερ: Θα χωρισω το παππου σου γιατι μου ειπε ψεματα οτι δεν ηξερε πως παντρευεται η Γκεσταπο....

σταλιν: Μαλιστα, μηπως υπερβαλλεις?

γιαγια-μαγκαιβερ: Οχι , θα αρχισω να ψαχνω σπιτι να παω αλλου...

σταλιν: Γιαγια με τετοια κριση θα αφησεις το σπιτακι μας οπου ενοικειο δεν πληρωνεις , οπου εχεις και τις αντικες σου που ποτε δεν με αφηνεις να κατσω...μπλα μπλα μπλα

γιαγια-μαγκαιβερ: Δεν με νοιαζει...Δεν ακουει δεν ακουει ο παππους σου αλλα καθε φορα που παιρνεις αυτι στηνει να ακουσει τι λεμε και τα λεει στη μανα σου...Κατα τ’αλλα δεν ακουει...

σταλιν: 55 χρονια παντρεμενοι τωρα το θυμηθηκες?
(καμιαν απαντηση...)

Το διαλογο δεν θα τον συνεχισω γιατι ξεπερνα καθε λογικη και δεν ειμαι σε θεση να να αποτρελαθω...Τι να πω μετα απο αυτο? Οι γονεις μου παντρευονται στο ‘’ανθος της ηλικιας τους’’ και οι παππουδες μου αλλοι που βρισκονται στο ‘’ανθος της εφηβειας τους’’ χωριζουν...Γαμος και διαζυγιο στραγαλοποιηθηκαν...

Και ρωτω εγω λοιπον...που εχω εξεταστικη σε μια δυο βδομαδες και ατελειωτες ωρες στο lab γιατι δεν βγαινει μια αναφορα μιας και η ηλιθια βλαμενη χαζη και πολλα αλλα συμφοιτητρια μου αποφασισε να παιξει lotto και εβαλε ψευτικα αποτελεσματα και κατεστρεψε πειραμα ενος μηνα? Και ρωτω εγω...αθωα και απλα εγω πως θα διαβασω? Και κυριως πως θα συγκεντρωθω οταν εχω για παρτενερ μια ηλιθια συμφοιτητρια , μαλλον στοκο ,μια γκεσταπο και ενα μπαμπα που ξαφνικα την ειδαν τσοβενα και μοιραζουν γαμους σα στραγαλια (μηπως να παντρευτω κι εγω?) και μια γιαγια που στα 70 της θυμηθηκε να χωρισει τον ανδρα με τον οποιο ειναι μαζι 55 χρονια? Πουλατε τρελα ε?

Θα πουλησω κι εγω...Εκλεισα νετ , τηλεφωνα τα παντα και αντε γεια σας...για ενα μηνα δεν θελω να ακουσω λεξη....οταν ηρεμισω τα ξαναλεμε...!

και καπως ετσι τα Χριστουγεννα τελειωνουν, η εξεταστικη ερχεται...και εγω για αλλη μια φορα τρεχω και δεν φτανω...

την κουρασμενη καληνυχτα μου
σταλιν

la Καταστασιον très απελπιστικ

Κι εκει που παω να κοιμηθω...ακουγεται το σκαιπ να κουδουνιζει...Εχεις γυρισει...εισαι λιγο πιωμενη κι ομως μπηκες να μιλησουμε...Μαρη, κακα περνας στην Ελλαδα ε? Σιχτιρ! Ουφ...θελω να με κραξεις γινεται? Να με βαλεις στη θεση μου οπως μονο εσυ ξερεις...Θα θελα τοσο να σουν εδω,να βγουμε, να τα πιουμε, να κλαψω και κλασικα να μου παιξεις ενα χαστουκι(κλααααααπ) να σκασω(μπααααμ)...Γιατι να σκασω πρεπει...! Να σκασω γιατι τοσο καιρο κρατιεμαι, το βλεπεις και το βλεπω...τοσο καιρο ζοριζομαι και με ζοριζουν...θελω να τους γραψω ολους...γινεται? Να φυγω για λιγες μερες...να χασουν τα ιχνη μου...μεταξυ μας,αν δεν ηταν η Γκεσταπο θα χα φυγει αυριο κιολας...

Οσο γραφω εσυ διαβαζεις ηλιθια ανεκδοτα...ρε μαλακισμενο σοβαρεψου...! Τι λεω...Ουφ...και ξανα ουφ...Τι θα γινει?
(σταματα να τραγουδας παραφωνη!!!) ... ''καλα που εισαι κι εσυ να μ'αγαπας πιο πολυ,και να μου λες δυο καινουργια παραμυθια...'' του ρου ρου του του...το ξαναλεω...εισαι παραφωνη...! Ειναι και η κοιλια μου που κλασικα με πονα...Εχω ορεξη να γκρινιαξω...Τοσο καιρο που εχουν συμβει τα τερατα δεν σταθηκα να γκρινιαξω...Θα γκρινιαξω λοιπον και μην ακουσω κουβεντα...

Κουραστικα να ακολουθω τα θελω των αλλων...Το να φυγω απο τη Λωζαννη ηταν ενα πρωτο βημα,αλλα πολλες φορες με ξεχναω και συνεχιζω να πεφτω στην ιδια παγιδα...Σταλινακι παιδι μου τι θες? Τραβα καντο και μη μιλεις...Εισαι κι εσυ να μου λες γιατι ποτε δεν κανω αυτο που πραγματικα θελω και εκνευριζομαι ακομα πιο πολυ...Γιατι αυτο που απορριπτουμε παντα δεν είναι το χειρότερο αλλά το δυσκολότερο? Κι ετσι θυσιάζουμε σιγά σιγά την ζωή μας, κομματάκι κομματάκι, γιατί έτσι είναι πιο ''ανώδυνο''. Τι παει να πει ανωδυνα? Δεν θελω ανωδυνα...θελω να τσακιστω αλλα να αξιζει...Και οταν θα κανω τον απολογισμό να δείξει απώλειες,απωλειες ομως που να αξιζουν το κοπο. Εξαλλου,τι αξια εχει να ζεις μια ζωη χωρις να χεις δοκιμασει ποτε την μαγεια της υπερβασης? ''Αν θες να αγιασεις πρεπει να αμαρτανεις...'' που λεει και ο Μαλαμας...

Δεν μου αρεσει να επιβιωνω...να ζω θελω...Δεν μου αρεσει να αποφασιζουν για μενα...ελευθερη θελω να μαι...(και απο μεσα σε φανταζομαι ανετα να μου φωναζεις ''ασβαχια'') πφφφ και σκεφτομαι κατι που ειχε πει ο Μπουκάι :

''Λέω λοιπόν,ότι, καμμιά φορά,το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι  θάνατος.Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ'έσωσε.Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά,επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρευση.'Ολοι έχουμε αυτή την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες,πρόσωπα και καταστάσεις.Δενόμαστε με ανθρώπους,με χώρους,με τόπους γνωστούς,γιατί  είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο "γνώριμο κακό''.''

Waldorf αντε γαμησου...αυτο το κομματι δεν επρεπε να το βαλεις...σε μισω...!

Τερμα το παραληρημα για σημερα...
την εκνευρισμενη καληνυχτα(?) καλημερα πλεον(?)
Σταλιν.

''Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ’ αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του με πιάνει κρίση, σέρνεται απάνω μου τον έρωτα να ζήσει.'' οχι , οχι, οχι , δεν λεει για μενα παρτο αμεσως πισω...!

ηρεμια...

Το σπιτακι μου σιγα σιγα φτιαχνεται,περασε μια βδομαδα που χανομουν μεσα σε κουτες οπου μεσα στα πραγματα μου ξεπηδουσαν αναμνησεις καλα κρυμενες...(το προσπερναμε ομως αυτο...γιατι πονει). Εφτιαξα το κρεβατι,τις βιβλιοθηκες...Βεβαια,η ντουλαπα μου εσπασε, εμ δεν ειμαι δα και ο Μπομπ, να ρε παιδι μου σε τι χρειαζεται ενας ανδρας...Καλα να λες που δεν μου πεσε στο κεφαλι,φθηνα την εβγαλα με μια , δυο αντε πεντε μελανιες...Ετσι προς στιγμην τα ρουχαλακια μου βολοδερνουν ειτε στο πατωμα ειτε σε κουτες (κατι που με εκνευριζει αφανταστα γιατι ειναι ακαταστατο το σπιτι). Ερχονται ομως οι πρωτες διακοπες και θα σου πω εγω στο ΙΚΕΑ θα τη βγαλω...

Το διαβασμα μου μπαινει σε προγραμμα...Προσπαθω να βαλω σε ταξη τη σκεψη μου και να μαι μια συνεπεστατη φοιτητρια...Βρηκα και το τμημα που θα παω του χρονου. Βλεπεις, του χρονου επιλεγουμε ακομα πιο εξειδικευμενο τομεα ''biologie cellulaire et physiologie'' λες? Αιντε να δω...κι ''οπου φταξομε'' που λες κι εσυ. Βρηκα και καθηγητη να με παρει στο εργαστηριο του (φορεσα το χαμογελο και ας τολμουσε να πει οχι!)...Ενα μικρο θεματακι με τη συγκεντρωση εχω...αλλα που θα παει θα το διαλυσω...

Η δειλια του χωνευεται...αν και να αλλαξει χλωμο το βλεπω. Εδω ειμαι το ξερει...αλλα οσο αυτο δεν με πνιγει. Περα απο αυτο δεν θελω να μιλησω ξανα για κατι που με πληγωσε αρκετα...Οι φιλοι δεν χανονται τοσο ευκολα...ελπιζω κι εσυ να ξυπνησει καποια στιγμη και να μην με βγαλει ψευτρα...(ειναι και αυτο το κωλο ενστικτο που δεν σταματα να πιστευει...)

Ηρεμα...το τελευταιο καιρο ολα ειναι ηρεμα...Ελπιζω να πανε ολα καλα...Το χρειαζομαι, το χρειαζομαι οσο τιποτα αλλο!

την καληνυχτα μου,
σταλιν.

ΥΓ. Εσυ που γελας (μη νομιζεις, σε βλεπω...) και μενα με εκπλησσεις ευχαριστα...! ;)

Η ζωη μας μια φορα μας δινεται...

''γιατι υπαρχουν κι ανθρωποι που γινονται κομματια''...ετσι κι εγω με κατι απλο...ενα αποσπασμα απο το Χρονη Μισσιο...που με εβαλε σε σκεψεις και οπως ηταν αναμενομενο με εκανε, κομματια...για αυτο το αυριο που δεν θα ρθει ποτε λοιπον. Αραγε, θα καταλαβεις?

''Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..." ''

την καλημερα μου,
σταλιν.

ΥΓ. ''δεν υπάρχει μισή αλήθεια η όταν μας βολέυει αλήθεια..γιά να ''βολέψεις'' μιά ανασφάλειά σου στιγμιαία -επειδή δεν πιστευεις σε σένα τα γαμείς όλα..και δεν λέω καλά είναι τα γαμίσια...αλλα όταν είναι ισότιμα όμως.. και ισόποσα...'' και καπως ετσι η θεια μου με εβαλε στη θεση μου, για αλλη μια φορα...λες παααλι να χει δικιο? Παλι να πεφτω εξω?

Και τελικά δεν αντέξαμε…

 

 

”Τους ανθρώπους της ζωής μου θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς
όσους άφησαν σημάδι, όσους πήρε το σκοτάδι
τους εκείνους, τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς…”

waldorf

Προβληματικη οπως παντα...

Διαβαζω την αναρτηση σου...Η αληθεια ειναι οτι το τελευταιο καιρο δεν εχω χρονο...Δεν εχω χρονο για τιποτα...Κυριευμενη απο τα προβληματα μου, που μου μοιαζουν για ακομη μια φορα αβαστακτα. Οι λογοι παμ-πολλοι... τους ξερεις. Η αληθεια ειναι οτι μου χεις λειψει,ειναι τοσα αυτα που θελω να σου πω και...κατι με σταματα...Εξαλλου ξερεις τη κατασταση...ξερεις?

To μονο που με γεμιζει πλεον ειναι η σχολη...Τα πρωινα ξυπναω και ευθυς χωνομαι μεσα σε ενα εργαστηριο αναμεσα σε μικροβιολογιες , κυτταρικες, βοτανολογιες,ιστολογιες...οπου μετα απο 4 ωρες πανω απο ενα μικροσκοπιο και καλλιεργειες ιων και βακτηριων...εχω και μαθημα,κυριολεκτικα το λατρευω αυτο το κομματι της μερας.Φανταστικα σου λεω, εαν εξαιρεσεις το αγχος μου να τα κανω ολα τελεια...Στο πα, αν δεν κανω αυτο που γουσταρω αριστα θα με πατησω κατω! Απο κει και περα ομως? Τα πραγματα μου ακομα σε βαλιτσες και σε κουτες.Υπομονη, επιμονη και αναμονη μεχρι τις 5 Οκτωβρη που επιτελους παω στο χωρο μου...Κι ολα τελεια μεχρι εδω ε? Που ειναι το προβλημα?


Το προβλημα, το προβλημα,το προβλημα ειμαι εγω!Που συνεχιζω να μαι το κακομαθημενο κοριτσακι που επειδη δεν ηρθαν οι καταστασεις οπως ονειρευοταν...σκυβω το κεφαλι, χτυπαω το ποδι κατω και ρωτω συνεχως ''γιατι,γιατι,γιατι''...Μερα παρα μερα αντιλαμβανομαι ποσο σκληρος ειναι τελικα αυτος ο κοσμος. Πως δεν πρεπει πλεον να εχεις σε κανενα απολυτως εμπιστοσυνη...Απο κει που δεν το περιμενεις τελικα , θα σου ερθει η κατραπακια...Πονεσε γιατι το τελευταιο ατομο που περιμενα να με αδειασει ετσι ηταν Αυτος.

Δεν τρεφω αυταπατες...ολοι εχουμε μια αχειλλιο πτερνα...! Αυτος ομως ηταν παντα εδω...Τι φοβαται τοσο? Τελεια δεν ειμαι και ουτε θα γινω...επρεπε να το χε αντιληφθει μετα απο εφτα χρονια φιλιας.Δεν ζητησα κατι παραπανω αλλα να με στηριξει...Να με στηριξει οπως εκανε αλλοστε τοσα χρονια...κι ομως...καθοταν βουβος στη γωνια σου παρακολουθοντας να τρωω τα χτυπηματα το ενα μετα το αλλο. Αναρρωτιεμαι δεν τον πονεσε? Εκεινη τη στιγμη τον κοιτουσα σαν να περιμενα το αυτονοητο...κι εκεινος απλα συνεχιζε να κανει οτι εκανε 27 χρονια τωρα...να ναι σιωπηλος.

Είναι όμορφη η ζωή.... μου λεει ο παππους μου. ''Πίστεψέ με... Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.... Μα να θυμάσαι πάντα, , πως αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα... Δε σταματάει πουθένα η ζωή. Δεν σου κάνω το δάσκαλο… Ένας γερό – ξεκούτης είμαι.... κι αν σημερα πονας....αύριο θα ‘ναι μια καινούργια μέρα, κοριτσι μου.. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σου πω, έζησα τόσα χρόνια σ’ αυτή τη γη....Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.... Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα...Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου.. Φτου κι από την αρχή τώρα... Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, κοπελα μου, μόνο όταν την ζεις… Όταν κυλιέσαι μαζί της... Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα... Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα...Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο... Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…''

Δεν θελω αναμνησεις...για τα επομενα χρονια θελω απλα να διαβαζω γινεται? Δεν θελω ουτε αναμνησεις ουτε τιποτα...απλα να επιβιωνω και να μην αισθανομαι...γιατι τελικα το συναισθημα οπως το φαι μου κανουν αρκετα κακο...Τωρα που το θυμηθηκα λεγοντας φαι...με βλεπω να μενω πουθενα γιατι οι μερες αφαγιας εφτασαν τις εφτα...δεν προλαβαινω στο πα? Διαβασμα , αχγος και απογοητευση για κατι που ειχα και μαλλον εχασα...

Λες αμα παω επιτελους στο διαμερισματακι μου να ηρεμισω? Το ευχομαι...

την κουρασμενη καληνυχτα μου.
σταλιν

Ταξίδι…

Ο ήλιος που δύει πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, η θάλασσα που παίρνει σκούρο χρώμα από τα σύννεφα και η βροχή που πέφτει…βράδιασε και από μακριά φαίνονται τα φώτα από τα μέρη που προσπερνάμε, φώτα από σπίτια και δρόμους. Κι είναι η ώρα, το ταξίδι και ο καιρός που με κάνουν να σκέφτομαι πως κάθε φθινόπωρο νιώθω μόνη, αλλά φέτος έχω εσένα. Κι όμως δεν είσαι εδώ τώρα που τα σκέφτομαι αυτά κι εγώ νιώθω μικρή κι αδύναμη, σαν η βροχή να βαραίνει την καρδιά μου και χρειάζομαι την αγκαλιά σου που τώρα δεν μπορώ να έχω… Κι αναρωτιέμαι αν θα αντέξουμε..κι ανησυχώ… Κι έτσι δυναμώνω τη μουσική στ’ ακουστικά μου, κοιτάω το σκοτάδι και ρίχνω το φταίξιμο στη βροχή για τις ανησυχίες μου. Λες αύριο να φύγουν όταν στεγνώσει η βροχή;

Την κουρασμένη και βροχερή μου καληνύχτα,

Waldorf

“I am small
I'm needy
Warm me up
And breathe me”

Αλλαγή εποχής

Κι έτσι ξαφνικά ο καιρός συννέφιασε κι άρχισε να φυσάει και ξέσπασε καταιγίδα. Έξω μυρίζει βροχή και τις κουρτίνες μου τις παίρνει ένα φθινοπωρινό αεράκι. Κι έτσι ξαφνικά με έπιασε η φθινοπωρινή μελαγχολία. Από αύριο Σεπτέμβριος και πρόγραμμα διαβάσματος (πολύ πριν από αύριο) και σχολή, τρέξιμο, καθημερινότητα… Είναι όμως μια περίεργα ωραία μελαγχολία.

Όλα αυτά που θα ξεκινήσουν είναι επιλογή μου, κομμάτι μου, πράγματα ευχάριστα. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνουν και φίλους, ποτά, καφέδες στα γρήγορα, ξενυχτισμένες φάτσες το πρωί στο αμφιθέατρο, αναβολές στο ξυπνητήρι, χουχούλιασμα στο κρεβάτι και “ποιος πάει τώρα για μάθημα!”. Κι όλα αυτά είναι ο λόγος για να μη στεναχωριέμαι που ξεκινάει η χρονιά, αλλά να χαίρομαι!

Κι έτσι ο μουντός καιρός και η καταιγίδα μου έφεραν τη μελαγχολία του φθινοπώρου και μαζί την ανυπομονησία της χρονιάς που έρχεται. Και κάθομαι στο μπαλκόνι μου που μυρίζει βροχή κι έχει δροσιά ενώ από μέσα παίζει μουσική κι όλα είναι μελαγχολικά υπέροχα. Αλλαγή εποχής και αλλαγή του πως νιώθω γι αυτήν… :)

Σας αφήνω με ένα δείγμα της μουσικής που ακούω και μια φράση που διάβασα κάπου σήμερα και πολύ μου άρεσε:

“Μου κρατάει το χέρι. Δεν πειράζει που δεν υπάρχει κάποιος δρόμος να περάσουμε. Ντύνεται μόνο και μόνο για να πάμε βόλτα.”

Σας στέλνω την φθινοπωρινή μου καληνύχτα,

waldorf.

Απίστευτα!

Τρίτη απόγευμα: ο καφές μου κατέληξε σε προσπάθεια να φύγω από το κέντρο της πόλης τρέχοντας γιατί γίνονταν επεισόδια για…τον Ολυμπιακό Βόλου!!! Δακρυγόνα, φωτιές, τραυματίες. Μέχρι τις 2 το πρωί στο κέντρο γινόταν χαμός. Η πόλη βανδαλισμένη μέσα σε λίγες ώρες. Και έχω τόσο εκνευριστεί... Αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι δεν χάνουν τις δουλειές τους; Δεν απειλούνται από την κρίση; Δεν έχουν αίσθηση τι γίνεται στη χώρα; Άνθρωποι από 16 μέχρι μπορεί και 60 νοιάζονται μόνο για την ομάδα τους;Κατεβαίνουν στο κέντρο, σπάνε, καίνε φωνάζουν γι την ΟΜΑΔΑ τους;;;;;;;;; Πού ζούμε; Η χειρότερη σκέψη ήταν πως τόσο πωρωμένα δεν πάμε να διαδηλώσουμε ούτε για την παιδεία, ούτε για την υγεία και την οικονομία.

Και χτες η ειρηνική πορεία στο Βόλο δεν έγινε ούτε για τις αλλαγές στη παιδεία και το νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, αλλά για τους συλληφθέντες οπαδούς της προηγούμενης μέρας…! Με πιο απλά λόγια ελληνική πραγματικότητα! Τι να πει κανείς;; Παίρνω λοιπόν τα νεύρα μου και την αγανάκτηση μου και πάω να διαβάσω..γιατί η ελληνική πραγματικότητα συμπεριλαμβάνει και την εξεταστική Σεπτεμβρίου.

Απορημένη, συγχυσμένη και διαβαστερή,

Wadlorf

Ποσο θα θελα να παρω τα πραγματα μου και απλα να μην ξαναγυρισω...Οχι πως δεν περιμενα να χουμε τετοια καταληξη, απλα ηλπιζα πως φετος δεν θα επεφτα στη παγιδα και δεν θα με ενοιαζε οτι κι αν ελεγαν. Πως γινεται ομως? Πως γινεται να γραψω τη γκεσταπο και τις μαλακιες της?

Οχι και τοσο ευκολα λοιπον, οι διακοπες φτανουν στο τελος τους, και την ερχομενη Πεμπτη επιτελους φευγω. Θα προτιμουσα να μπορουσα να την αντιμετωπισω αλλα δεν μπορω. Καθε καλοκαιρι που φευγω , φευγω λεγοντας ''Τελευταια φορα.'' ποσες τελευταιες φορες πρεπει να ξεστομισω μεχρι να μην με νοιαζει...? Να μιλα και ειτε ακουω ειδησεις ειτε εκεινη να αδιαφορω.

Ειχε να με δει 8 μηνες και προκοψε να μου το χαλασει. Μετα αναρρωτιεται γιατι σταματησα να περναω χρονο μαζι της και γιατι την αποφευγω οπως η γατα το νερο ...Αυτη η προβολη του εαυτου της πανω μου μπορει να με στειλει κατευθειαν στο Δαφνι.Το ξερω οτι καποια στιγμη πρεπει να την αντιμετωπισω...αλλα οι δυναμεις μου δεν με βοηθουν...Πως να αντιμετωπισεις λογικα ενα ατομο που ειναι κατεξοχην παραλογο?

Δυο χρονια στην Ελβετια και το μονο που ελεγα ηταν ''Αντε να γυρισω Ελλαδα, να ηρεμισω'' και τωρα? ''Αντε να φυγω απο την Ελλαδα να ηρεμισω''...Σταματησα να κατεβαινω Χριστουγεννα και Πασχα και τωρα σκεφτομαι να κοψω και το καλοκαιρι. Αν δεν ηταν ο παππους , η γιαγια και η waldorf παιζει να μην ξανακατεβαινα...Ομως , και η φυγη δεν ειναι λυση. Ποια ειναι η λυση? Να κατεβαινω και ενω ξεκιναω με τη καλυτερη διαθεση να γυρναω στη Γαλλια και να νιωθω μονο εκει ανακουφιση?

Ολος αυτος ο παραλογισμος που τη δερνει και η νευρασθενεια που τη διακατεχει κοντευει να τρελανει και μενα...Εχω τοσο θυμο, τοσα νευρα, τοσο μισος μεσα μου που νιωθω πως θα εκραγω...Πριν κατεβω δεν ημουν ετσι, ημουν ηρεμη, χαλαρη... Αλλα την κοιταω και το μονο που θελω ειναι να της κοψω τη γλωσσα και να μην ξαναβγαλει κιχ!

την νευριασμενη καλημερα μου,
σταλιν.

Go on and on and on...

"There's a reason I said I'd be happy alone. It wasn't 'cause I thought I'd be happy alone. It was because I thought if I loved someone, and then it fell apart, I might not make it. It's easier to be alone. Because what if you learn that you need love? And then you don't have it? What if you like it? And lean on it? What if you shape your life around it? And then... it falls apart? Can you even survive that kind of pain? Losing love is like organ damage. It's like dying. The only difference is... death ends. This...? It could go on forever."

Μερες τωρα βλεπω και ξανα βλεπω, αυτο το κομματι απο το Greys Anatomy...Με διαλυει αλλα το βλεπω και το ξαναβλεπω...ναι, ξανα και ξανα...δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι...και τι γινεται οταν δεν θες να χαλασει κατι τοσο πολυτιμο που εχεις?

Οντως η δεσμευση, ειναι δεσμευση...Κατι δυσκολο,μιας και σταματας να παιζεις εκ του ασφαλους και ξεκινας να προσπαθεις να δημιουγησεις κατι που εν καιρω υπαρχει παντα η πιθανοτητα να χαλασει...Η εκφραση ''ημουν ξεκαθαρος εξ'αρχης'' ειναι μεγαλη παγιδα τελικα. Το λεμε ολοι που στην αρχη δεν μας νοιαζει, απλα περναμε καλα...χωρις να σκεφτομαστε κατι παραπανω...Ετσι, περνα ο καιρος και αρχιζεις να βλεπεις πως δεν περνας μονο καλα, σου αρεσει, ειναι κατι ιδιαιτερο,θες να κανεις κατι ιδιαιτερο...Φτανει μια μερα που αντιλαμβανεσαι πως αρχιζεις να χρειαζεσαι τον αλλο...και εκει το ''ημουν ξεκαθαρος εξ'αρχης'' αρχιζει να στη δινει και να σε κανει να υποφερεις, να ζοριζεσαι...

Οταν επι 9 συναπτα χρονια εχεις διπλα σου ενα προσωπο το οποιο σε καθε δυσκολη στιγμη ειναι διπλα σου...Κλαις? Εκει. Γελας? Εκει. Αρρωστανεις? Εκει. Χωριζεις? Εκει. Μαλωνεις με τους δικους σου? Εκει. Προβλημα με τη σχολη? Εκει. Δεν μπορεις να κοιμηθεις? Εκει. Πηρες κιλα? Εκει. Δεν μπορεις να πας στο γιατρο? Εκει. Φωναζεις? Εκει. Εισαι παραλογος? Εκει. Εισαι εγωιστης? Εκει. Εισαι μελαγχολικος? Εκει. Θες να κρυφτεις? Εκει. Βγαινεις ραντεβου μετα απο καιρο? Εκει. Θες αγκαλια? Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει.

Σε παρατηρει...Ξερει ολες τις κινησεις σου. Το υφος που κανεις οταν κατσουφιαζεις. Ποτε κατι σε θυμωνει. Τους φοβους σου. Τις πιο χαζες σου συνηθειες. Τι αγαπας. Τι μισεις. Το αγαπημενο σου φαγητο. Το αγαπημενο σου μερος. Το χρωμα σου. Το παθος σου. Τα παθη σου. Τι σε ηρεμει. Τι χρειαζεσαι. Τι θες. Ολα...Δεν μπορεις να ξεφυγεις...και ακομα κι οταν το κανεις, ξερει το που, πως, ποτε...Οταν εισαι χαλια, χρειαζεσαι την αγκαλια του...ειναι απο τους ελαχιστους τροπους να νιωσεις ηρεμια, σιγουρια, ασφαλεια...τοσο τρομακτικο...!

Μιλας πρωι βραδυ,και δεν αντεχεις μια μερα αν δεν μιλησετε...και σιγα σιγα δημιουργειται μια σχεση εξαρτησης...Οχι οτι οι εξαρτησεις ειναι καλες...αλλα, αναποφευκτα ειναι ενα ατομο που απλα ειναι σημαντικο...δεν μπορεις να εξηγησεις γιατι...απλα ειναι η επιλεγμενη οικογενεια σου. Συγκαταλεγεται στους ανθρωπους σου. Δεν κανεις βημα μακρια του, και αν κανεις ενα, ξερεις οτι παντα ειναι εκει...Γιατι οταν συμβει το οτιδηποτε θες να το μοιραστεις μαζι του. Ακομα κι αν ειναι τεσσερις το πρωι και δουλευει την επομενη...θα τον παρεις τηλεφωνο, και ξερεις δεν θα ενοχληθει, ακομα κι αν ειναι ηλιθιο και χαζο αυτο που θες να πεις. Σε χρειαζεται το βλεπεις. Τον χρειαζεσαι το βλεπεις. Σε παει μπροστα. Τον πας μπροστα.Δεν βαριεσαι ποτε μαζι του. Δεν βαριεται ποτε μαζι σου. Φοβασαι μην τον χασεις. Φοβαται μη σε χασει. Τον αγαπας. Σε αγαπα.

Αραγε, μπορεις να πας κοντρα σε αυτο που λενε ολοι. Το θεωρουν μαλιστα αναποφευκτο. Ολοι θεωρουν οτι ειστε μαζι. Ορκιζονται σε αυτο. Ακομα, κι αν ειναι ξεκαθαρο μεταξυ σας και βλεπεις πως εαν γινει σχεση μπορει να διαλυσει, μπορει να υποβιβασει αυτο που εχετε...Δεν θελει να ρισκαρει να σε χασει. Δεν θελει να ειναι ενας απο τους πολλους μαλακες που σε εχουν πληγωσει. Ειπαμε ειναι ΠΑΝΤΑ εκει.Τι κανεις? Γιατι κακα τα ψεματα,πες πες...επηρεαζεσαι...Εκεινος οντας πιο λογικος οχι,αλλα εσυ ουσα κατεξοχιν συναισθηματικη, τι κανεις? Σε τρωει...το ξερεις, κι ομως...συμπεριφερεσαι σαν τα διχρονα παιδακια που τους δειχνεις ενα παγωτο και τα ρωτας ''υπαρχει?'', ''υπαρχει''σου απαντουν .Κρυβεις το παγωτο...και ξανα ρωτας...''υπαρχει?'',κι αυτο απαντα,''οχι δεν υπαρχει.'' . Ομως, παει καιρος που ησουν δυο χρονων...μεγαλωσες και η τακτικη αυτη δεν λειτουργει πια...thats my organ damage...

την καλημερα μου
σταλιν.

Αυριο επιτελους...Ελλαδα!

Σε μιση ωρα φευγω...παω Γενευη να μεινω σε ενα φιλο, και απο κει την επομενη μερα Αθηνα μετα Κρητη. Απο τη μια ξερω πως θα ναι τελεια, απο την αλλη σκεφτομαι οτι το χειμωνα θα ζοριστω ασχημα , μιας και σπιτι ακομα να βρω.

Ομως, σκεφτομαι θαλασσα, αμμο στο μαγιο, ηλιοθεραπεια, την waldorf να πινει τη μαυροδαφνη της στην Ενοδια,να τραγουδαμε Μαλαμα, να βγαζω τις γοβες πριν μπω σπιτι να μην κανω θορυβο, να κοιμαμαι και να με ξυπνα ο Φοιβος γιατι θα θελει βολτα, να πηγαινω Χερσονησο να δω το παππου και τη γιαγια, να ψαρευω με το παππου, να τρωω το πανυπερτελειο φαγητο της γιαγιας, να μαυρισω, να παω καμπινγκ, να κανω το τελευταιο τσιγαρο με τη waldorf στο σημειο ''μας'' στην παραλιακη, να κανουμε ποδηλατο, να πεσω σε ατομα που αποφευγω, να καπνιζω κρυφα στην αυλη οταν κοιμαται η Γκεσταπο, να πηγαινουμε για ψωνια με την Γκεσταπο, βουτιες απο τα βραχακια και ο παππους να με φωναζει γοργονακι, καρπουζι, να μην μπορω να κοιμηθω το βραδυ γιατι κανουν φασαρια στα διπλανα μπαρ, να βλεπω γαλλικες ταινιες με Γκεσταπο, να ναι Σαββατοκυριακο και να εχω το σπιτι ολοδικο μου, να τη βγαζουμε στα κτελ πηγαινοντας πανω κατω, την βεραντα της θειας μου με θεα το πελαγος, να λιωνουμε στους mac με τη θεια και να ακουμε μουσικη, να βγαινω στη παραλιακη κι ας την απεχθανομαι, να δω παλιους συμμαθητες, τη γιαγια μου να μου παιρνει το παγωτο απο το χερι για να μην παχυνω, να μου γκρινιαζουν να μην πολυτρωω γιατι ειναι κριμα να χαλασω το σωμα μου (ειμαι λαιμαργη...παναθεμα...),να κοιμαμαι με waldorf και ολο το βραδυ να μιλαμε για οσα χασαμε οσο ημαστε μακρια, να ξυπναμε και να πινουμε καφεδακι στην αυλη, τη γκεσταπο να κανει μαθημα και να ακουω απο τις 8 το πρωι μεχρι το μεσημερι γαλλικα...θελω να ακουω το βραχιολακι του ποδιου μου να κουδουνιζει και να με δουλευει ο μπαμπας πως κανω σα κατσικα, να με παιρνει ο μπαμπας με τη μηχανη και να τρεχουμε στην εθνικη και μετα τα καποια μεσημερια να τρωμε παρεα σε διαφορα τσιπουραδικα, να φωναζω στο παππου για το αλατι, να δω το χαμογελο που θα σκασουν ο μπαμπας και η μαμα μετα απο οχτω μηνες που εχουν να με δουν στο αεροδρομειο και να φωναζει η μανα μου με το σκυλο να γαβγιζει, (κλασικα ο σκυλος μας παει παντου) ,να κοιμηθω στο κρεβατι μου και να μυριζει παρελθον, να ξαναψαξω τα συρταρια μου, να μου φωναζουν να βαλω αντιλιακο και να γυρναω καμενη, να τρωω ροδακινα στη θαλασσα, να φοραω τα δερματινα σανδαλακια μου, να με πηγαινει βαρκαδες ο παππους, να ξαπλωνω τα βραδια και να ρχεται να μου βαζει αουταν , μην τσιμπησουν το μονακριβο του εγγονι που λεει και ο ιδιος τα κουνουπια, να με φωναζουν ζουμπερο, να μαλωσω με Γκεσταπο, να χουμε να μιλησουμε βδομαδα και μετα να μαστε σαν να μην εγινε ποτε τιποτα, να θελω να φυγω απο Ελλαδα και να γυρισω στην αυτονομια μου, να μου λενε γιατι βγαινω και γιατι μυριζω τσιγαριλα, να βρισω το κολλητο μου που θα χαθει παλι το μαλακισμενο κι ας ειμαστε μαζι Στρασβουργο, να ηρεμισω γενικα βασικα...........................

Καλοκαιρακι μου here i come...

καλοκαιρινα φιλιαααα
σταλιν

''Οι σχεσεις μεταξυ ανδρων και γυναικων ειναι σαν τον υπαρκτο σοσιαλισμο...καποια στιγμη καταρρεουν...''

μου τα λεγαν εμενα αλλααα...στο κοσμο μου. Φαε τωρα ενα κουβα σκατα και μην μιλεις.Το καλοκαιρι ηρθε και στη Γαλλια , σπιτι ακομα δεν βρηκα...ηθικο ομως ακμαιοτατο...Υπομονη, οι μερες περνανε και σε μια βδομαδα , θα μαι Ελλαδα. Μπανακια χαλαρωση και διακοπες. Και ναι πολλες φορες αυτο που ψαχνουμε , μπορει και να ναι χρονια διπλα μας και εμεις απλα να μην το εχουμε παρει χαμπαρι...Fail !!!! Ευτυχως , πολλοι το αντιλαμβανονται νωρις...εμεις? Ολοι στο Στρασβουργο με εχουν δικη σου...τι σκατα...? Παραβλεπω το παραληρημα...ειμαι καλα , περναω καλα, πανω κατω ολημερις...

την ταλαιπωρημενη καλημερα μου.
σταλιν.

Summertime…

…and the livin' is easy…

Και ναι, μπορείς να το πεις..οι εξετάσεις (επιτέλους) τέλειωσαν κι εγώ είμαι με τα καλοκαιρινά ρουχαλάκια μου στο καλοκαιρινό μου σπιτάκι να ακούω τη μουσική μου και να διαβάζω τα βιβλία μου. Τα πράγματα είναι ήρεμα, γεμάτα και δεν χρειάζονται πολλή σκέψη (το λέμε για να το θυμόμαστε :Ρ). Η καλοκαιρινή χαλάρωση είναι ό,τι χρειαζόταν το μυαλό μου κι όσο την αφήνω να με καταλαμβάνει και αφήνω τις πολλές σκέψεις τα πράγματα είναι όλο και καλύτερα!

Κανονίζουμε τις διακοπές μας κι ανυπομονώ να σε δω, να πάμε για ποτό και σκραμπλ, να καούμε στον ήλιο και να πιούμε καφέ στην αυλίτσα σας ενώ καπνίζει στα κρυφά…να πάμε Χερσόνησο και να μένουμε ξύπνιες τα μεσημέρια να τρώμε καρπούζι και να μιλάμε σιγά να μην τους ξυπνήσουμε. Θέλω τα τζιτζίκια να μην με αφήνουν να κοιμηθώ και τα βράδια να μετράμε τα αστέρια που πέφτουν και να σε κερδίζω! Με πιο απλά λόγια περιμένω τις πανυπερτέλειες διακοπές μας!

Όπως και να’χει όμως έχω βάλει το σχέδιο “περνάμε καλά και κάνουμε διακοπές” σε εφαρμογή! Πάω λοιπόν να φτιάξω καφέ και να διαβάσω το βιβλιαράκι μου στο υπέροχο μπαλκόνι μου.

Τα καλοκαιρινά μου φιλιά, waldorf

Τι να πρωτοπω? Αυτη τη βδομαδα τα δα ολα...

Με γκεσταπο πλακωθηκαμε, σας ειπα κατι καινουργιο ετσι? Και δεν εχω κατεβει ακομα Ελλαδα...Ουφ, προβλεπεται δυσκολο καλοκαιρι, με πολλα νευρα και γκρινια...λετε να της φερω δωρο λεξοτανιλ? Γαμωτο σε καποια ατομα εχει αντιθετα αποτελεσματα οποτε αστο...Μα ειναι δυνατον?

-Τι κανεις? Εχεις μερες να με παρεις...
-Τρεχω Γκεσταπο μου , τρεχω...
-Διαβαζεις?
και εκει ειναι που αρχιζω να βγαζω οχτω οχτω τους καπνους απο τα αυτια...
-Τι εννοεις ακριβως διαβαζω?
-Θα πας να δωσεις στη Λωζαννη τα μαθηματα...
εισπνοη-εκπνοη...θα περασει...το πολυ πολυ της το κλεινω στα μουτρα...
-Καλη μου Γκεσταπο, θα μου αναγνωρισουν το προγραμματισμο στο βιολογικο?
Απο ποτε το βιολογικο κανει γραμμικη αλγεβρα? Σε ποιο πλανητη το Πολυτεχνειο εχει τα ιδια μαθηματα
με το γαμημενο βιολογικο?
(και τοτε ακουω τη μαγικη λεξη...)
-Μα γιατι εισαι τοσο ανευθυνη? Μπορεις να μου πεις που εμοιασες? Γιατι κανεις τοσες πατατες...ολη μερα καθεσαι...
και καπου εκει με ακουσαν μεχρι το κεντρο του Στρασβουργου και τη μανα μου μεχρι το Κουλε.

Τωρα για το σπιτι? Ουφ μπαινω τη Τριτη σε ενα...το ερωτευτηκα...Πραγματικα, με το που μπαινω λεω εδω ειμαστε...!Στο τελευταιο οροφο, 11ο αν θυμαμαι καλα, με ενα μπαλκονι κολαση, παραθυρα τζαμαριες, κουζινα με τελεια ξυλινα σκαλιστα ντουλαπια...Αλλα μαζι μου το εβλεπε και ενας γιαλαμπουκας και επειδη δουλευει ο μαλακας μου το πηρε...Περιττο να σας πω οτι απο τα νευρα μου εβαλα τα κλαματα, αφου το σπιτι ηταν φτιαγμενο για τη σταλιν...ΤΕΛΟΣ!!! Θα το εκανα παλατι γαμωτο!!!

Και εκει που κλαιγομουν στον κατασκοπο (θυμηστε μου να σας μιλησω για τον κατασκοπο , ειναι ο σωτηρας μου εδω στο Στρασβουγο) Τον ακουω να μου λεει, ''Μωρη καρουμπαλη, δες εδω στη γειτονια μας εχει μια πολυκατοικια που πρεπει να χει αδειασει κανενα''. Κλαμενη και νευριασμενη , μαζευω τα κομματια μου, ειχαν αρχισει και απο το ψαξιμο τα ποδαρακια μου να βγαζουν φουσκες...παω και τι βλεπω? Ενα στον 8ο , δυο δωματια, μπαλκονακι με θεα ολο το Στρασβουργο, με μια ντουλαπα οπως αυτη της Καρυ στο Sex and the city, και υπεροχη κουζινα να μου φωναζει ''νοικιασε με , νοικιασε με...'' . Αυτο ηταν...εβαλα λυτους και δεμενους, και μεσα σε μια μερα εκανα τα χαρτια, εβαλα και το κατασκοπο εγγυητη και σημερα η τη Δευτερα θα ξερω...(ευχηθειτε ΟΛΟΙ να το παρω, αλλιως σας προσκαλω στη κηδεια μου!)

Κατα τ'αλλα το ΣΚ παω Νανσι , στο πανυπερτελειο κολλητο μου...μιας και το κωλοπαιδο δεν μπορει να ρθει...και θα περασουμε τελεια...Σας εχω πει οτι εχω το καλυτερο κολλητο του κοσμου ε? Για την Waldorf δεν λεω ξερετε...(και μην σχολιασεις τα παραπανω δεσποινης...οσο κι αν θελετε ποοοολυ ποοοολυ)

Σε 2 βδομαδες κατεβαινω Ελλαδα και δεν θελω...Ας ειναι, αφου καλα θα περασω...θΕΛΩ να κοιμηθω και να ξυπνησω μεσα στο lab να κανω φυσιολογια...γινεται?

μεχρι ομως να ερθει ο Σεπτεμβρης...σταυρωνω τα δαχτυλα και περιμενω απαντηση απο το σπιτι...και αν το παρω με χασατε!!!

την κουρασμενη καληνυχτα μου...
σταλιν

τρεξιμο...

Πολυ καλημερα σας...


Τα χω παιξει πραγματικα! Ομως συνεχιζω να δηλωνω ανεπιφυλακτα και αμετακλητα ερωτευμενη με τη Γαλλια...
Δεν εχω βαλει κωλο μεσα (με το μπαρδον παντα). Σπιτι ψαχνω , σπιτι δεν βρισκω γαμωτο!!! Τι θα κανωωω? Ασε που τα επιπλα μου και οι κουτες ειναι ακομα Λωζαννη και δεν βρισκω μεταφορικη...εχω μιλησει με 5 μεταφορικες και τα αποτελεσματα ειναι τα ιδια.

Ντρουν Ντρουν...

-Μπονζουρ ζε βουντρε ντεμεναζε...μπλα μπλα μπλα...
-Ειμεθα πληρης μου πετα ο κυριος...
-Και πως θα μεταφερω τα πραγματα ανθρωπε μου? Με τη γλωσσα?
-Θα τα πεταξετε...

(και αφου εχω ξεπερασει το σοκ και πασχιζω να σκεφτω εαν δεν ακουσα καλα...λεω καποιος μου κανει πλακα ετσι?)

And the Oscar goes...κλαπ κλαπ κλαπ...που και να τον μουτζωσω δεν θα καταλαβει μιας και τη μουντζα δεν την ξερουν εδω...Θελω τη μαμααααα μου...σνιφ σνιφ...Ενα λεπτο, το παιρνω πισω ευθυς αμεσως...θελω καποιον με αυτοκινητο!!!

''ζητειται εμπειρος οδηγος -μην με στουκαρει και πουθενα- που να ειναι προθυμος να με βοηθησει -κατι σαν ζητειται μαλακας μου ακουγεται αυτο- να μεταφερω τα πραγματακια μου - μονο 22 κουτες και 5,6,7 αντε 8,οχι 9 επιπλα- Λωζαννη-Στρασβουργο''

Μην μιλησω για το σπιτι που ψαχνω...παιζει να χω δει και 20 σπιτακια και κανενα να μην μου αρεσε...Ετσι ειναι, αμα μου ζητας μαλακα (το μαλακα απο την αλλη το ξερουν εδω και αμα το πεις σε κοιτουν με δεος και ανοιχτο το στομα...) 600 ευρα για μια τρουπα ας ειναι και γαμω τις τρουπες και το συζητουμε...αλλιως να με πληρωσεις για να μεινω...ναι ναι ετσι μενω! Θελω μπαλκονακι γιατι εαν δεν μπορω να κανω τσιγαρο θα αυτοκτονησω, προτιμω να καταληξω κλοσαρ!!!

Δεν αντεχω κι ετσι πνιγω το καημο μου στη πισινα...Αφου ξεπερασα το σοκ ειπα να το ριξω στο κολυμπι...κανεις και το οφθαλμολουτρο σου εκει...μιας και εχει κατι ''κακασχημους'' Γαλλους , μην πω για το σωμα...Σωμα ειναι αυτο? Γεμισαμε Μιχαληδες Φελπς. Στααματησα να χρησιμοποιω και το λεωφορειο και τη μερα παιζει να περπαταω κανενα δυωρο...Αφου το σπιτι που μενω τωρα απεχει 40 λεπτακια απο το κεντρο!

Να αναφερω και τις μπορρες? Μια κρυο μια ζεστη μια βροχη μια λιακαδα...Σημερα ας πουμε φυσαει και το παει για βροχη, παμε στοιχημα κατα τις 12 θα βγαλει ηλιο λαμπερο...Ενα μηνα τωρα γυρναω σπιτι με βρεγμενα ρουχα, λες και με εριξαν στο ποταμι...Ξεχναω να παρω ομπρελιτα και τσουπ βρεχει και γινομαι... (ασχολιαστον) Χθες ομως πηρα βροχη...αχ τι λεω ομπρελα...οποτε Βροχη - Σταλιν 0-1 χα!

Πρωτη φορα στα χρονικα δεν θελω να κατεβω Ελλαδα...Καθιστε και ακουστε γιατι θα κανω συνταρακτικες δηλωσεις...!ΒΑΡΙΕΜΑΙ να κατεβω Ελλαδα..εχω τοσα να κανω εδω...το μονο που μου λειπει ειναι η μανδαμ εδω , ο παππουλης μου, αντε και δυο τρεις φιλοι...! Βαριεμαι λεμεεε...! Τι να κανω? Αντε μπανακια, ποτακι ... αλλα δεν μπορω αλλη χαλαρωση...Προτιμω να χτυπησω ενα Παρισακι, κανενα Αμστερνταμ...Ουφ...Πλεον συμφερει πιο πολυ εξω παρα στο Ελλαδισταν...Βασικα, δεν θελω να ακουω γκρινιες...αυτο θα μου τη δωσει ασχημα. Η μανα μου να γκρινιαζει, ο μπαμπας μου κατσουφιασμενος, ολοι οι γνωστοι μας γκρινια...Προτιμω να παω στις παραλιες της Γαλλιας...Ειπα οτι ειμαι ερωτευμενη με τη Γαλλια?

Η γκεσταπο κανει το σταυρο της , τοσα χρονια μισουσα τα γαλλικα τωρα γλωσσα δεν εχω βαλει μεσα...!

Σημερα το προγραμμα εχει σπιτια, καφε, ραντεβου στη σχολη, πισινουλα και και και φεστιβαλ της μουσικης...Σημερα ειναι η γιορτη της μουσικης...! Ολο το Στρασβουργο θα χει σε καθε δρομο του σκηνες με μουσικα συγκροτηματα...!

παω να ετοιμαστω γιατι θα αργησω...
την καλημεραααα μου
φιλιααα
σταλιν.

Την δέχτηκαν!

Και μετά την ανάρτηση έρχεται η ηχογράφηση του παραληρήματος μέσω skype…

Πολύ χαίρομαι που κάτι τέτοιες στιγμές δεν τις χάνω..!:) waldorf

Με δεχτηκαν!

Ντριν, ντριιιιν...

μαμα Πας καλα? Γιατι μου το εκλεισες?
σταλιν Μαμα εχεις διαθεση για πλακα....και εγω δεν εχω...λοιπον μιλαμε οταν σοβαρευτεις..
μαμα Ρε μαλακισμενο, σε δεχτηκαν...κοψε τις βλακειες...και τραβα στη σχολη να στο πουν...

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα παιζει να χουν περασει πανω απο εξι ωρες...και εγω ακομα κλαιω...ανακουφιση? Μεγαλη...με ΔΕΧΤΗΚΑΝ...η καινουργια αρχη που ηθελα...και να τη...να τη...με δεχτηκαν...θα κανω αυτο που αγαπαω...ναι ναι ναι...δεν ονειρευομαι...αληθεια ειναι...αληθεια...πραγματι...αξιζω κατι κι εγω ε? Ποπο ... κι ας μου το λεγαν οτι εχω γερα χαρτια, δεν το πιστευα...ναι ναι ναι με δεχτηκαν...βγαινω στο μπαλκονι να βραχω μπας και νιωσω...ναι ναι με δεχτηκαν...απο ποτε εχω να νιωσω τοση χαρα? Δεν θυμαμαι...

με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,ε δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,ε δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν,με δεχτηκαν, με δεχτηκαν, με δεχτηκαν...

χαρουμενα και τρελα
φιλια

I love Strasbourg...

Ειναι η πρωτη μερα απο τοτε που ηρθα Στρασβουργο, που ειμαι μεσα. Τις τελευταιες μερες αλωνιζω το Στρασβουργο, περιττο να σας πω οτι το αγαπαω...και επιτελους μιλανε τα γαλλικα που ξερω , γιατι τα γαλλο-ελβετικα ειναι βλαχικα! Εχω αρχισει να μαθαινω τη πολη και κυκλοφορω και μονη οοοο ναι...! Εφυγε ενα μεγαλο βαρος απο πανω μου...νομιζα οτι θα πονουσε αλλα τσου. Εχω αρχισει να ελαττωνω το καπνισμα, τρεχω και καθε απογευμα με το Μ. στο ποταμι...επρεπε να ρθω Στρασβουργο για να γινω ανθρωπος ετσι?



Ποσο λατρευω τους γαλλους...αλλη κουλτουρα βρε παιδι μου...Βεβαια πρεπει να παω παλι Λωζαννη για να παρω τα υπολοιπα πραγματα και να δωσω και 3 μαθηματα...μεχρι τοτε...διαβαζω νευρολογια, πινω ποτο στα bateaux, τσακωνομαι ολημερις με το κολλητο (ετσι για να παει καλα η μερα) ,πινω καφε στο Brant , πηγαινω και παιρνω τον κυρ. Αντωνη και παμε βολτες (θυμηστε μου να σας πω, ειναι θεος , πιστη αντιγραφη του παππου μου) , και γνωριζω συνεχως καινουργια ατομα....παρατηρω και ζω...!

δεν προλαβαινω να γραψω κατι αλλο...θα επιστρεψω ομως...


χαρουμενα και ανανεωμενα
φιλια
σταλιν.

μετακομιση.

Στο μυαλο μου ησουν ο '' τελειος '' και αν με ρωτησεις βαθια μεσα μου ακομα το πιστευω. Σε θαυμαζα και σε θαυμαζω. Αν και τωρα τελευταια αρχιζει και καταρρεει αργα αργα η εικονα του σουπερ ηρωα. Σε θεωρουσα φωτεινη εξαιρεση , γιατι ξερω ποσο με αγαπας...Πριν λιγο επεσα στο παρακατω και δεν αντεξα, μερες τωρα κρατιεμαι να μην γραψω.

Είμαστε έτσι δομημένοι ώστε να προασπίζουμε τα δικά μας συμφέροντα πρώτα και όχι των άλλων. Οι φωτεινές εξαιρέσεις αργά ή γρήγορα καταπνίγονται. Viva Darwin.

Πνιγηκες κι εσυ ε ? Δεν θελω να το πιστεψω. Αρνουμαι. Ναι αρνουμαι σαν τοτε.

Γρηγορη αλλαγη θεματος ομως.Δεν θελω να το κανω φτηνο. Χανει την αξια του και τη σημασια του για μενα.

Λετε να φταιει η βροχη? Μπα. Βλεπω τις κουτες γυρω μου και δεν ξερω τι πρεπει να νιωσω. Πρεπει...Εμαθα κι εγω το πρεπει στο συναισθημα, βλεπεις? Νιωθω σα χαμενη. Τι να αφησω? Τι να παρω? Τι πρεπει? Τι δεν πρεπει? Η ανακουφιση θα ρθει οταν τους ακουσω να κορναρουν και θα χουν ερθει να με παρουν. Θα ρθουν δυο ανθρωποι μου, τι ανακουφιση να ξερεις πως ειναι διπλα σου και ετοιμοι να κανουν ολοκληρο ταξιδι για να με βοηθησουν. Ανθρωποι μου , τι ωραια που ακουγεται!

Τωρα οσον αφορα τα πραγματα ... ο θεος κι η μοιρα τους. Με κοιτανε απειλητικα , σαν να μου λενε, δεν χωραμε δεν χωραμε και βγαζουν και μια γλωσσα ναααα με το συμπαθειο.Τελικα οσες μετακομισεις κι αν εχω κανει παντα θα μου φαινεται τοσο μα τοσο περιεργο να πρεπει να μαζεψω τα πραγματακια που με τοσο κοπο εβαλα μετα απο ατελειωτες ωρες ψαξιματος για να βρω αυτα που μου κανουν κλικ.

Διαβασα μια ερευνα βασιζομενη στο θανατο στα ηλικιωμενα ζευγαρια. Παρατηρησαν πως οταν η σχεση ειναι κακη και πεθαινει ο ενας απο τους δυο , ο αλλος κλαιει και αρνειται να δεχθει τη πραγματικοτητα για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, σε σχεση με τα ζευγαρια που ειχαν καλη σχεση.

Και ναι εδω ειναι το σημειο που θα λετε, παει τρελαθηκε δαυτη. Οχι. Οχι. Δεν τρελαθηκα. Η ερευνα αυτη δεν ξερω πως, μου θυμισε εμενα. Οχι θα μου ξεφευγε. Δυο χρονια τωρα , σπανια ειπα καλο λογο για την Ελβετια. Σπανια. Κι ομως , μεσα μου κατι με ποναει. Δεν μπορω ακομα να αντιληφθω το λογο. Ηθελα και θελω τοσο να φυγω απο δω, και τωρα που επιτελους πηρα την αποφαση , στεναχωριεμαι. Εδω ναι, σας επιτρεπω να με πειτε τρελη!!! Εχετε καθε δικαιωμα. Πφ.

Το τελευταιο διαστημα τα συναισθηματα μου εχουν τη μορφη ταλαντωσης. Απο το ενα ακρο παμε στο αλλο με ταχυτητα φωτος. Τη μια χαμογελαω την αλλη γινομαι η χαρα της ζωης . Ποτε θα δωσω μια στο κεφαλι μου μπας και γινω ανθρωπος δεν ξερω. Ασε που απο οτι φαινεται πρεπει να παω πιο νωρις Ελλαδα να κανω εξετασεις γιατι κατι δεν παει καλα.

Κατι αλλο καλε εχει να ερθει? Οχι τιποτα αλλο να ξερω ρε παιδι μου, να το χτυπησω το κεφαλι τωρα η μετα για να χει αξια και η αμνησια που αποζητω? Βεβαια θα μου πεις τι θα κερδισω? Α! Ολα κι ολα! Μια αμνησια τωρα θα ταν οτι πρεπει.

Ας σοβαρευτω τωρα, θελω να φυγω και ναιιιιιι θα φυγω! Παλι καλα να λες. Να και κατι καλο. Εχω κατι να στηριχθω αλλιως...εχω τοσο θυμο και απογοητευση μεσα μου που δεν ξερω.

Την προβληματισμενη καληνυχτα μου,
σταλιν

Be optimistic…:)

Οι μέρες μου ασφυκτικά γεμάτες και κουραστικές… Διάβασμα, εργασίες, πρόβες και γενικά τρέξιμο… Μέσα σε όλα αυτά όμως υπάρχουν και τα εξής καλά: κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν (και δεν εννοώ τις εργασίες!!), περνάω όσο καλύτερα μπορώ και όταν δεν είμαι λιώμα βγαίνω για καμιά μπύρα.. και το σημαντικότερο είναι πως έχω βρει το λόγο για να χαμογελάω όλη μέρα, να πετάγομαι όταν χτυπάει το κινητό μου, να αγχώνομαι, να ετοιμάζομαι με προσοχή πριν βγω από το σπίτι, να κάνω βλακείες, να κολλάω όταν γράφω μηνύματα, να ακούω χαρούμενη μουσική! Πάνω απ’ όλα όμως θυμήθηκα πως είναι να νιώθεις έτσι…! :)

Πάω λοιπόν να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ λιγάκι…(αλλά και για να ονειρευτώ)!

Καληνύχτα! waldorf

Πι ες: Η χαρά μου θα είναι μεγαλύτερη όταν ακούσω πως είσαι κι εσύ καλά. Όχι για να μην με ανησυχείς, αλλά πραγματικά καλά!(εξάλλου μην ξεχνάς πως εμένα δεν με ξεγελάς ;) )

Dream on, dream on,
dream until your dream come true…

IGNOTI NULLA CUPITO…σώπα!

 

 

-Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι τη σιγουριά ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο…εγώ που είμαι desoriantee μια ζωή τι θα κάνω?

- Γίνεται να μην ξανά ακούσω το you cant always get what you want? Rolling Stones σας μισώ! (η αλήθεια πονά μαλάκο!)

-Βαριέμαι να πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς…il me fait chier!

- Θέλω να μείνω κάτω από το πάπλωμα μέχρι να με πλακώσει…γίνεται?

-Θα βγάλω την υλη της βιοχημείας? Μόνο χθες διάβαζα τις γάμω πρωτεΐνες κάνα δίωρο!

-Μισώ το facebook…και γιατί δεν το διαγράφεις ηλίθια? Ε? Ε?

-Έχω κολλήσει και βλέπω το ‘’la boum’’ ξανά και ξανά, η ταινία της εφηβείας μου…μου θυμίζει τους καυγάδες μου με τη Γκεστάπο, να μαλώνουμε μια ζωή στα γαλλικά για να μην μας καταλάβουν merde c’est le bordel international je sais pas…λες και δεν καταλαβαίνει ο κόσμος οτι πλακωνόμαστε…

-Θα βρω κούτες να μετακομίσω? Φοβάμαι να ανοίξω τις ντουλάπες και να τα βάλω όλα πάλι σε βαλίτσες...θα πρέπει πάλι να αναμετρηθώ με το παρελθόν, όταν τα καταχώνιαζα δεν είχα προβλέψει ότι θα μετακόμιζα σύντομα!

-Θα βρέξει και βαριέμαι ακόμα πιο πολύ να πάω να πληρώσω τους λογαριασμούς…επαναλαμβάνομαι ε?

-Στις 20 Μάη  περιμένω τα καμάρια να με πάρουν…20 Μάη η Λωζάννη θα ναι πια παρελθόν! Άραγε τι να αφήσω πίσω και τι να πάρω μαζί μου στο Στρασβούργο?

-‘’ Μας κλωτσάγε ο Γιώργος , κλωτσήσαμε το Γιάννη ’’  τελικά παίζει ισχυρά…!

-Πραγματικότητα + όνειρα ----> κινητό και νερό , όταν τα βάζεις μαζί, πολλές φορές χαλάνε…τς τς τς

-Στρασβούργο σου ρχομαι…( το πα?) Ναι , τελικά πάω Στρασβούργο…μικρή Waldorf  τα χιλιόμετρα αρχίζουν να μειώνονται!

 

 

μερααα Στάλιν.

greek night in lausanne…

Ελληνικη vs Ιρανική βράδια…

 

 

Τι θέλει να πει ο ποιητής? Πρέπει να πω οτι απεχθάνομαι τα greek nights που μαζεύονται όλοι οι έλληνες και κλαίνε για τη μαμά πατρίδα…(ουστ!).Αλλά όπως έχετε αντιλήφθει το τελευταίο καιρό δεν είμαι και στα καλυτέρα μου, και έτσι οποιαδήποτε έξοδος παρουσιάζεται τσουπ πρώτη και καλύτερη! Επανέρχομαι, πήγα λοιπόν στο σπίτι της Η. και του Α. φιλιά αγκαλιές (έχουμε και αιώνες να βρεθούμε) και περιμέναμε να έρθει ο κόσμος. Τα Ελβετάκια και οι Ιρανοί στην ώρα τους, σε ακρίβεια δευτερόλεπτου ενώ  οι Έλληνες  κλασικοί , έκαναν χρήση ακαδημαϊκού τέταρτου και μισάωρου μην σας πω.

Μπορεί να μην είχα όρεξη για πολλά πολλά αλλά με το που είδα τα γνωστά ‘’ρεμαλια’’ αμέσως ησύχασα. Χάρηκα τόσο που τους είδα. Βέβαια ο Μ. είναι ομοιοπαθής και ξεσκιστήκαμε στο αλκοόλ. Εγώ που σε κάθε πάρτυ είμαι με ένα perrie στο χέρι, βρέθηκα να κατεβάζω το κρασί σα πορτοκαλάδα,και μετά το κρασί ούζο και μίτο το ούζο ρακί. Δεν χρειάζεται να πω πως καταλήξαμε έτσι? Αμυδρά θυμάμαι να χορεύουμε χασάπικο και κάτι καμένα τραγούδια του Ελλαδιστάν. (εδω εμφανίζεται το πρώτο κενό μνήμης)

Μην ξεχάσω όμως να πω ένα μπράβο στα παιδιά που έφτιαξαν θεϊκά σουβλάκια, τζατζίκι, πορτοκαλόπιτα και κάτι άλλο αλλαααα δεν θυμάμαι…το κενό μνήμης που λέγαμε. Τουλάχιστον δεν έκλαψα, μόνο γελούσα (σαν τι θα σας γελάσω!)

Κατά τις 12¨00,  ο  Γ. είχε την φαεινή ιδέα να πάμε στα συγκρουόμενα. Που να τα βρούμε? Αυτό το διάστημα οι έξυπνοι Ελβετοί έχουν καρναβάλι και έχουν κάνει τη πόλη…ένα τσαντίρι. Τώρα που κολλά το καρναβάλι Μάη μήνα , δεν ξέρω. Ελβετοί είναι αυτοί! Το σπίτι στο όποιο ήμασταν απέχει μισή ώρα από το κέντρο όπου βρίσκονται τα συγκρουόμενα. Η εικόνα τεσσάρων ελλήνων λιώμα να περπατά Σάββατο βράδυ στη Λωζάννη ,νομίζω πως εύκολα τη φαντάζεστε.

Αφού παραλίγο να μας πατήσουν δυο αυτοκίνητα και αφού κουτούλησα καμπόσες ταμπέλες και κάναμε πλάκα με αλλά λιωμένα Ελβετάκια φτάσαμε στα συγκρουόμενα. Αφού με άφησε ο Μ. από τους ώμους του, αμέ αμέ αφού αδυνατούσα να κουνηθώ με πήρε ο άλλος στους ώμους του. (πως με άντεξε αυτό θα το μελετήσω κάποια άλλη φορά) . Οφείλω να ομολογήσω ότι τα συγκρουόμενα όταν είσαι λιώμα γαμάνε! Απλά τέλεια! Δεν παίζει να χω γελάσει περισσότερο σε αυτή τη πόλη. Βέβαια είμαι τίγκα στις μελανιές, αλλά δεν βαριέσαι…

Μετά πως γύρισα σπίτι συγγνώμη δεν θυμάμαι, πρέπει να θυμάται η Waldorf όμως που της μιλούσα στο τηλέφωνο. Τελικά, οι τελευταίες μέρες στη Λωζάννη υπόσχονται πολλά καλά. Πάω τώρα να συνέλθω …

 

μεθυσμένα φιλιαααα

Στάλιν

αφιερωμένο σε σένα…’’Η αλληγορία της άμαξας

 

 

Όπως κοιτάζω αφηρημένη δεξιά με τρομάζει ξαφνικά μια απότομη κίνηση της άμαξας.Σκύβω έξω και βλέπω ότι έχουμε ανέβει στο πεζοδρόμιο. Φωνάζω στον αμαξά να προσέχει, κι αυτός αμέσως ξαναμπαίνει στο δρόμο. Δεν καταλαβαίνω πως αφαιρέθηκε τόσο πολύ και δεν είδε ότι ξέφυγε από τη πορεία του. Φαίνεται πως γέρασε. Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει…αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!

Ταράζομαι. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ως τώρα.Δεν έχουμε ξαναχαθεί στο δρόμο. Από την πρώτη μας συναντήση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία. Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε ο άλλος.Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος. Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δυο ήθελε να στρίψει. Μα τώρα, χάθηκε. Ξαφνικά άφαντος. Μάταια βγάζω το κεφάλι και κοιτάζω το δρόμο δεξιά κι αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά. Ρωτώ τον αμαξά, κι αυτός ομολόγει πως εδω και λίγη ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος στη θέση του.

Μου δικαιολογείται ότι πολλές φορές ο ένας από τους δυο αμαξάδες κοιμάμαι λιγάκι και αφήνει τον άλλο να προσέχει το δρόμο. Ήταν φορές που και τα άλογα ακόμη σταματούσαν να πηγαίνουν με το δικό τους ρυθμό και ακολουθούσαν τον ρυθμό των αλόγων της διπλανής άμαξας.

Ήμαστε σαν δυο άτομα που τα οδηγούσε η ιδία επιθυμία, σαν δυο πρόσωπα σε ένα σώμα.

Κι άξαφνα,

μοναξιά,

σιωπή,

αμηχανία…

Να έπαθε κάποιο ατύχημα την ώρα που εγω, αφηρημενη, δεν κοιτουσα προς το μερος του? Μηπως πηραν τα αλογα λαθος δρομο, αφου και τους δυο αμαξαδες τους πηρε ο υπνος…Μπορει , ομως, και να προχωρησε η δικη του αμαξα χωρις να αντιληφθει ο αμαξας του την απουσια μας, και να συνεχιζαν τωρα την πορεια τους προπορευομενοι. Βγαζω το κεφαλι μου απ’το παραθυρακι αλλη μια φορα φωναζω.Περιμενω λιγα δευτερολεπτα στον ερημο δρομο. Και ξανα, ακομα μια φορα. Τιποτα. Καμια απαντηση.

Θα επρεπε αραγε να γυρισω πισω? Ή μηπως να μεινω ακινητη εδω που ειμαι και να τον περιμενω…ή να πω καλυτερα στον αμαξα να τρεξει για να τον προφτασουμε? Παει πολυς καιρος που δεν μου ηταν προβλημα αυτες οι αποφασεις. Ειχα αποφασισει, εκει και τοτε, να ειμαι διπλα του και να τον ακολουθω οπου μας εβγαζε ο δρομος. Τωρα ομως…

Ο φοβος μηπως χαθηκε  και η ανησυχια πως μπορει κατι να επαθε ολο και υποχωρουν, και στη θεση τους εμφανιζεται ενα συναισθημα διαφορετικο.

Κι αν αποφασισε να μην συνεχισει μαζι μου?

Μετα απο λιγο συνειδητοποιω πως οσο και να περιμενω, δεν προκειται να ξαναγυρισει.Παντως, οχι στο μερος αυτο. Οι επιλογες μου ειναι να συνεχισω η να μεινω εδω και να πεθανω.

Να πεθανω. Με ερεθιζει αυτη η ιδεα.

Ξεζευω τα αλογα και ζηταω απο τον αμαξα να κατεβει. Μας κοιταζω: την αμαξα, τον αμαξα, τα αλογα, εμενα την ιδια…

Ετσι αισθανομαι: διχασμενη, χαμενη, συντριμμια.

Αλλου οι σκεψεις μου, αλλου τα συναισθηματα μου, αλλου το σωμα,αλλου η ψυχη μου.Και το μυαλο μου, η συνειδηση του εαυτου μμου καθηλωμενα εκει…Σηκωνω τα ματια και κοιταζω μπροστα. Απο δω που βρισκομαι, το τοπιο μοιαζει βαλτοτοπος.Λιγα μετρα πιο περα, το εδαφος γινεται ελος. Εκατονταδες ελη και λασπες-ολα δειχνου πωε το μονοπατι ειναι ολισθηρο και επικινδυνο… Δεν ειναι η βροχη που μουσκεψε το χωμα. Ειναι τα δακρυα οσων περασαν καποτε απο αυτον το δρομο ενω θρηνουσαν μια απωλεια. Το ιδιο και τα δικα μου, νομιζω…ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΟΥΣΚΕΨΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ…

Ετσι ξεκιναει ο δρομος των δακρυων…ετσι, φερνοντας με σε επαφη με αυτο που με πονα…

στον Γ. γιατι η απουσια σου μου εδειξε το δρομο των δακρυων.

σταλιν

perfect strangers…

 

 

Χθες είχες τη γιορτή σου…ε? Χρόνια Πολλά κωλοπαιδάκι μου και από δώ. Μέρες τώρα παλεύω μέσα μου και σκέφτομαι να γράψω? Να μην γράψω?Οι μέρες πέρανε και όσο σκέφτομαι ότι θα δω την κωλόφατσά σου σκάω οχτώ χαμόγελα μαζεμένα. Γαμωτο σε αγαπώ. Αμέ, σε αγαπώ. Είσαι από τα πιο έξυπνα και χαρισματικά πλάσματα που γνωρίζω. Αν και είναι στιγμές που μου σπας τα νευρά, είναι στιγμές που θέλω να σε δείρω αλλά σου έχω τόση αδυναμία…κι ας είσαι μαλακισμένο! 

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας που δεν σβήνουν από μέσα μας ποτέ ! Στιγμές, μοναδικές, τρυφερές, αξιοσημείωτες, και ανεξίτηλες στο χρόνο, που θες να τις ξανά ζήσεις όσο πιο πιστά γίνεται…Δεν υπάρχει μια στιγμή δίπλα σου που να μην θέλω να ξαναζήσω!

Αμ πως, μπορεί να γκρινιάζω αλλά κατά βάθος  ξέρω…ότι αυτή τη πληρότητα που νιώθω όταν είμαι δίπλα σου δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα και με κανένα…! Πριν από ένα μήνα σε πόνεσα αρκετά θα έλεγα…κι εσύ το ίδιο…είπα και έκανα πράγματα που δεν εννοούσα. Συγγνώμη που στάθηκα αρκετά αδύναμη. Συγγνώμη γιατί ξέρω πως καταστρέφω αυτό το μοναδικό που υπάρχει μεταξύ μας…

Περιμένω λοιπόν, περιμένω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου,να γκρινιάζω γιατί μου παίρνεις το μαξιλάρι ,να σε κράξω που είσαι ακατάστατος, να περιμένω με τις ώρες να ξυπνήσεις (βόιδι!), να μαγειρεύουμε και να βλέπουμε δέκα-δέκα τα NCIS (αλήθεια βγήκαν νέα επεισόδια?), να πάμε για τρέξιμο(θα σε φάω λάχανο να το ξέρεις!), να βαριέμαι να στρίψω τσιγαράκι και να μου στριβείς, να περνάμε μια ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι, να πάμε για ποτάκι και να γελάσω με τη ψυχή μου(εγώ νερό με μπουρμπουλήθρες ε?), να σε ακούσω να παίζεις κιθάρα, να διαβάζω το βιβλιαράκι μου και εσύ να γράφεις, να πάμε για μπανάκι και να κολυμπάς σα το πεντάχρονο και εγώ να μαι μέτρα μακριά και να σε δουλεύω, να έρχομαι να σε πάρω όταν σχολάς, να περιμένεις με τις ώρες και να εκνευρίζεσαι που κάνω μικρά μικρά κουρλάκια τα μαλλιά της τρελής ενώ σου είχα πει ‘’σε πέντε λεπτάκια τελειώνω ,να πηγαίνουμε να δούμε αγώνα (καλά να λες που παίρνω το βιβλιαράκι μου και δεν βαριούμαι), να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και να ξεχνάμε τα μισά…περιμένω τόσα και αλλά τόσα καινούργια να ζήσω και να ξαναζήσω μαζί σου!!!

Κωλόπαιδο μου, να προσέχεις γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι! Να ξέρεις είμαι δίπλα σου σε κάθε σου αποφάσισα …και μην ξεχνάς ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ!

δεν σε αγαπώ και δεν μου λείπεις ρεεεεε!

 

A! Kαι φτου σου που θα πας χωρίς εμένα να τους δεις…

την συναισθηματική μου καλησπέρα

Στάλιν   

Σαν σήμερα…

Σαν σήμερα , λοιπόν, γεννήθηκε η αγαπημένη μου φίλη, αδελφή και σπαστικότατη κατά τ’αλλα, Waldorf μου. (και εγω σε αγαπω) Ελπιζω να βρεις αυτο που ψαχνεις ,κι εγω να σαι σιγουρη θα μαι διπλα σου σε οτι με χρειαστεις. Θελω να σαι ευτυχισμενη και να περνας καλα. Να προσεχεις τη Waldorf μου γιατι ειναι πολυτιμη…Η σκεψη μου μαζι σου σημερα, να περασεις καλα και ΧΑΜΟΓΕΛΑ!Αντε και του χρονου θα κλεισω εισητηρια να μαι εκει , να το καψουμε…Μαρη, γερασες! 

Και να φανταστειτε πως πριν απο καμποσα χρονακια δεν την αντεχα και σημερα δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις εκεινη.

Χρονια πολλα μικρη μου

σταλιν

Καλοκαιρινές μέρες στη Λωζάννη…

 

 

 

Τις τελευταίες δυο εβδομάδες κάνει απίστευτα τέλειο καιρό. Στην Ελλάδα έχετε 17 βαθμούς και εμείς 28. Πλάκα έχει…Οι καλοκαιρινές μέρες εδω είναι περίεργα όμορφες, οι άνθρωποι εδώ λειτουργούν σαν τις αρκούδες,το  χειμώνα λογω κρύου κρύβονται και πέφτουν σε χειμερία νάρκη και με το που εμφανιστεί ο  ήλιος ΤΣΟΥΠ! βγαίνουν από τις φωλίτσες τους και αρχίζουν να φωτοσυνθέτουν!

Καλοκαίρια στη Λωζάννη…

 

Μμμ , τι μου αρέσει? Κακά τα ψέματα υπάρχουν πολλά που μου αρέσουν εδω το καλοκαίρι…Οι δρόμοι, τα πάρκα, τα σιντριβάνια, η λίμνη, τα βουνά γεμίζουν ανθρώπους. Όλοι μαζεύονται είτε οικογενειακά είτε με τις παρέες τους τις Κυριακές και κάνουν grillete κάτι σαν barbeque…Απλώνουν πετσετούλες σε κάθε τετραγωνικό πράσινου και κάθονται να φωτοσυνθέσουν . Τα θερινά αθλήματα εμφανίζονται, όπως μπανάκια στη λίμνη (για τους ποοολυ τολμηρούς) , κανό, pedalο…Τα δέντρα γεμίζουν αιώρες. Μεγάλες εκτάσεις πράσινου γεμίζουν με αυτοκίνητα ή ζευράκια σκαρφαλωμένα στα δέντρα και πελώριες οθόνες που προβάλλουν ταινίες.   Η λίμνη μυρίζει ‘’αντηλιακό’’. Τα ποδήλατα, τα rollers, τα skateboards κάνουν επίθεση στους δρόμους και δεν σε αφήνουν να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Οι Ελβετοί φορούν τα πεδιλάκια τους. –όχι σκέτα βεβαίως βεβαίως αλλά με καλτσουλα- Το καλοκαίρι έχουν τη τάση να μεταφέρουν τα πάντα στη φύση. Δηλαδής? Παίρνουν λαπι τοπια και βιβλία και βουρ στη λίμνη να απολαύσουν το καιρό δουλεύοντας.

 

Τα καλοκαιρινά βράδια στη Λωζάννη είναι επίσης περίεργα όμορφα και πολλές φορές μαγικά. Η λίμνη γεμίζει φωτιές , μουσική, και μπόλικο αλκοόλ. Όλοι είναι έξω, γελάνε , πίνουν, χορεύουν , τρώνε. Τα μαγαζιά βγάζουν τα τραπεζάκια τους έξω. Το petit bar βάζει φωτάκια και με ένα συνδυασμό της θέας του καθεδρικού και της τρελής ιδιοκτήτριας του , που σε τρελαίνει στις ερωτήσεις άμα είσαι ξένος σε κάνει να το ερωτευτείς ευθύς αμέσως και να μην θες να φύγεις. Το γκαζόν στο καθεδρικό γεμίζει παρεούλες και η μυρωδιά της μπύρας είναι έντονη. Κάτω από τη γέφυρα βάζουν τραπεζάκια και με καλό κρασί και indie μουσική απολαμβάνεις με καλή παρέα τη θέα της Λωζάννης. Το festival de la cite ξεκινά. Όλη η πόλη μυρίζει αλκοόλ και χασίσι. Όλοι μα όλοι είναι λιωμένοι και χαμένοι. Σαν να έχουν χαλαρώσει και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο, απλά αφήνονται στο δροσερό αεράκι κατευθείαν από τις Άλπεις.

 

το αγαπημένο μας στέκι, Chateau artisanale

 

ένα από τα αγαπημένα μου κάστρα, το Chateau de Chilion

Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν αλλά καλοκαίρια σε αυτή τη πόλη…Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον.

Αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν θα ξεχάσω είναι:

- τις ατέλειωτες νύχτες στο Chateau πίνοντας σφηνάκια tamifflu

- τα ατέλειωτα ξενύχτια στην φαινομενικά ήσυχη πόλη της Λωζάννης

-να γυρνάμε λιώμα και να ξαπλώνουμε στις διαβάσεις και εγώ σα το χαζό να τους βγάζω φωτογραφίες

-να μαθαίνει ο S. στην Η. να οδηγεί και εγώ στο πίσω κάθισμα να ζαλίζομαι και να τραγουδώ Louise Attaque

…et je voudrais que tu te rappelles, notre amour est éternel et pas artificiel je voudrais que tu te ramènes devant, que tu sois là de temps en temps et je voudrais que tu te rappelles la la la la la

ένα από τα πιο γνωστα φοιτητο-μπαρακια

 

le tabac απίστευτη τούρκικη μπουάτ

 

αυτό το μπαράκι υπάρχει πάνω από 50 χρόνια και είναι γνωστό για την απίστευτη σοκολάτα της Marta’s

-να μας τη βιδώνει και να πεταγόμαστε Γαλλία με αυτοκίνητο επειδή έτσι βαρεθήκαμε στην Ελβετία

-να πηγαίνουμε για ιππασία και να μην μπορώ να ανέβω εύκολα στο άλογο γιατί η μαλάκο φοράω τζιν και να μου φέρνουν καρεκλάκι, να μην καταλαβαίνω τι μου λέει ο εκπαιδευτής και να τρελαίνομαι στα γέλια –παραλίγο να πέσω από το άλογο-

- οι νύχτες στο darling να χορεύουμε και να ακουγόμαστε μόνο εμείς –κλασικοί έλληνες μαλάκες-

-να χάνουμε το τελευταίο μετρό και να γυρνάμε δικάβαλο στο ποδήλατο διασχίζοντας τη μίση πόλη με –12 βαθμούς, οι ‘’υπερπαραγωγές’’ τούμπες μου από το ποδήλατο και οι  κουτουλιές μου στις ταμπέλες –τι να κάνω, χιόνιζε, ας μην με αφήναν να πάρω ποδήλατο έτσι αφηρημένο που μαι-

-την Ι. να ακούμε Μάλαμα και να ξυπνάμε τους γείτονες από τις αγριοφωνάρες μας, την πριγκίπισσα της Μαδαγασκάρης στο πάρτυ του S. (πραγματικά δεν παίζει να ξανά-δω  άτομο που να πίνει από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ και να ναι πιο νηφάλια και από μένα που ήπια ένα ποτήρι κρασί)

-τα σπίτια με τα βαζάκια χασίσι στο τζάκι –αμέ είναι και διακοσμητικά παρακαλώ!-

-να κάνουμε pedalo στη λίμνη και να τραγουδάμε Βουγιουκλάκη

-να γυρνάμε μέσα από το δάσος και να χουμε κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο γιατί φοβόμαστε (ε ένα τραύμα από την Ελλάδα σου μένει όσο να ναι) , να μας παίρνει ο ύπνος στην λίμνη και να μας ξυπνούν οι πάπιες –τις πάπιες μου μέσα!- γιατί μας δάγκωναν…-

 

 

 

την καλοκαιρινή  μου καλησπέρα μου ,

Στάλιν!

 

 

 

I’m not awake yet…!

 

Οι μέρες κυλούν και εγώ απλά τις βλέπω…Δεν βρίσκω πια το λόγο να μαι εδω…Η απόφαση έχει πια παρθεί και απλά δεν λένε να το καταλάβουν.Ανυπομονώ να περάσουν όλα και επιτέλους να κατέβω…Γκρινιάζεις πως δεν προσπαθώ, μα δεν μπορώ πια, και δεν βρίσκω και το λόγο…

Τουλάχιστον έχω χρόνο και τρέχω. Πως? Σα το βλάκα, με το που βγω από το σπίτι κάτι με πιάνει και πάω στο πάρκο και τρέχω…Τώρα από τι δεν ξέρω. Ψέματα! Μπορεί και να ξέρω…! Προς στιγμήν δεν θέλω να μάθω…Απλά βγαίνω και τρέχω…ήθελα να ξέρα πως αντέχω με το τσιγάρο…!

 Γίνεται να αναστηθεί και να πάω σε live του? ΕΕΕεεε καλέ θεούλη που δεν ξέρω αν υπάρχεις? Άσχετο αλλά σήμερα οοοολη μέρα έχω λιώσει να ακούω Gallaher, τι θεός…!

Λέω να βγω σήμερα μπας και ξεχαστώ…από βδομάδα έρχεται ο μπαμπάς ,να μιλήσουμε λέει. Θα μιλήσουμε? Θα καταλάβει? Τώρα την άλλη τι την φέρνει όμως? Πέρα από αυτό ας μην σκέφτομαι αρνητικά, όλα καλά θα πάνε! Θα πάνε? Θα πάνε μην μιλείς…!

Γενικά δεν πάει κάτι άσχημα, αν εξαιρέσεις πως η Γκεστάπο θεώρει πως όλο αυτό ήταν μια τρελή παροδική κρίση. Έχουν περάσει δυο βδομάδες και η γνώμη μου δεν έχει αλλάξει…ΙΣΑ ΙΣΑ νιώθω ανακούφιση και ηρεμία. Περίεργο πράγμα όμως, τόσο καιρό ζητώ για ηρεμία και τώρα που ήρθε δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ…!

Έκλεισα και τα εισιτήρια για Στρασβούργο. Αμέ, θα πάω στο κολλητό να μου φτιάξει το κέφι. Αφού δεν κατεβαίνω Ελλάδα ας είμαι με οικογένεια…καλυτέρα από το να μείνω μονή εδω. Δέκα μερούλες εκεί δεν είναι κακά.

Όλα καλά θα πάνε.Προς τι η επανάληψη? Μπας και με πείσω και φύγει και το γαμημένο άγχος και βάλω και καμιά μπουκιά. Ουφ.

Καλό Σάββατο-Κύριακο

Στάλιν.