“όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω…”

δύσκολη νύχτα και ως εκ  τούτου δύσκολη μέρα…άνοιξα όμως να διαβάσω την καινούρια σου ανάρτηση για να πιάσω τον εαυτό μου να χαμογελά,να δακρύζει,να θυμάται,να μελαγχολεί…τόσα κι άλλα τόσα…αξέχαστες στιγμές,ωραίες!πιαστήκαμε η μια απ’ την άλλη,ξεσπάσαμε η μια στην άλλη,περάσαμε κι άσχημα,όμως το ζήσαμε κι αυτό είναι που μετράει!τώρα,ένα χρόνο μετά,κοιτάω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι πως άλλαξα,έμαθα,ωρίμασα,μεγάλωσα.. δεν είμαι πια κοριτσάκι,σίγουρα όχι εκείνο το κοριτσάκι του λυκείου…

αυτό άκουγα το βράδυ…

“Και φυσώ τον καπνό
με μια δόση θυμό,
που ποτέ μα ποτέ δε τελειώνω
ό,τι αρχίζω…”

πρέπει να ήταν γύρω στις πέντε όταν ο ουρανός είχε αρχίσει να φωτίζεται κι εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι,τυλιγμένη σε μια πασμίνα, με ένα τσιγάρο από ώρα σβησμένο στο χέρι να σκέφτομαι πώς ήμασταν και πώς είμαστε,πόσο αλλάξαμε και πόσο μείναμε ίδιες…

“Κι είν' οι δρόμοι υγροί.
Τι κατάλαβαν τι
από μένα,
λες και τα μυστικά
τα κρατούσα κρυφά,
για να μείνουν κρυμμένα..”

κι αν ο χειμώνας ήταν αξέχαστος,το καλοκαιράκι ήταν ακόμα καλύτερο κι ελπίζω πως φέτος θα είναι ακόμα καλύτερο!:)μην το κυνηγήσουμε,δεν θα είναι όπως πέρυσι,αφού ούτε κι εμείς είμαστε όπως πέρυσι,θα είναι όμως κι αυτό ένα ακόμα καλοκαιράκι,με ποτά,ξενύχτια,οικογενειακά παγωτά,μπάνια και παρέα!

σ’ ευχαριστώ λοιπόν για τις αναμνήσεις!ήταν ό,τι χρειαζόμουν!!!

φιλιά,waldorf…