Αλλαγή εποχής

Κι έτσι ξαφνικά ο καιρός συννέφιασε κι άρχισε να φυσάει και ξέσπασε καταιγίδα. Έξω μυρίζει βροχή και τις κουρτίνες μου τις παίρνει ένα φθινοπωρινό αεράκι. Κι έτσι ξαφνικά με έπιασε η φθινοπωρινή μελαγχολία. Από αύριο Σεπτέμβριος και πρόγραμμα διαβάσματος (πολύ πριν από αύριο) και σχολή, τρέξιμο, καθημερινότητα… Είναι όμως μια περίεργα ωραία μελαγχολία.

Όλα αυτά που θα ξεκινήσουν είναι επιλογή μου, κομμάτι μου, πράγματα ευχάριστα. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνουν και φίλους, ποτά, καφέδες στα γρήγορα, ξενυχτισμένες φάτσες το πρωί στο αμφιθέατρο, αναβολές στο ξυπνητήρι, χουχούλιασμα στο κρεβάτι και “ποιος πάει τώρα για μάθημα!”. Κι όλα αυτά είναι ο λόγος για να μη στεναχωριέμαι που ξεκινάει η χρονιά, αλλά να χαίρομαι!

Κι έτσι ο μουντός καιρός και η καταιγίδα μου έφεραν τη μελαγχολία του φθινοπώρου και μαζί την ανυπομονησία της χρονιάς που έρχεται. Και κάθομαι στο μπαλκόνι μου που μυρίζει βροχή κι έχει δροσιά ενώ από μέσα παίζει μουσική κι όλα είναι μελαγχολικά υπέροχα. Αλλαγή εποχής και αλλαγή του πως νιώθω γι αυτήν… :)

Σας αφήνω με ένα δείγμα της μουσικής που ακούω και μια φράση που διάβασα κάπου σήμερα και πολύ μου άρεσε:

“Μου κρατάει το χέρι. Δεν πειράζει που δεν υπάρχει κάποιος δρόμος να περάσουμε. Ντύνεται μόνο και μόνο για να πάμε βόλτα.”

Σας στέλνω την φθινοπωρινή μου καληνύχτα,

waldorf.

Απίστευτα!

Τρίτη απόγευμα: ο καφές μου κατέληξε σε προσπάθεια να φύγω από το κέντρο της πόλης τρέχοντας γιατί γίνονταν επεισόδια για…τον Ολυμπιακό Βόλου!!! Δακρυγόνα, φωτιές, τραυματίες. Μέχρι τις 2 το πρωί στο κέντρο γινόταν χαμός. Η πόλη βανδαλισμένη μέσα σε λίγες ώρες. Και έχω τόσο εκνευριστεί... Αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι δεν χάνουν τις δουλειές τους; Δεν απειλούνται από την κρίση; Δεν έχουν αίσθηση τι γίνεται στη χώρα; Άνθρωποι από 16 μέχρι μπορεί και 60 νοιάζονται μόνο για την ομάδα τους;Κατεβαίνουν στο κέντρο, σπάνε, καίνε φωνάζουν γι την ΟΜΑΔΑ τους;;;;;;;;; Πού ζούμε; Η χειρότερη σκέψη ήταν πως τόσο πωρωμένα δεν πάμε να διαδηλώσουμε ούτε για την παιδεία, ούτε για την υγεία και την οικονομία.

Και χτες η ειρηνική πορεία στο Βόλο δεν έγινε ούτε για τις αλλαγές στη παιδεία και το νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε, αλλά για τους συλληφθέντες οπαδούς της προηγούμενης μέρας…! Με πιο απλά λόγια ελληνική πραγματικότητα! Τι να πει κανείς;; Παίρνω λοιπόν τα νεύρα μου και την αγανάκτηση μου και πάω να διαβάσω..γιατί η ελληνική πραγματικότητα συμπεριλαμβάνει και την εξεταστική Σεπτεμβρίου.

Απορημένη, συγχυσμένη και διαβαστερή,

Wadlorf

Ποσο θα θελα να παρω τα πραγματα μου και απλα να μην ξαναγυρισω...Οχι πως δεν περιμενα να χουμε τετοια καταληξη, απλα ηλπιζα πως φετος δεν θα επεφτα στη παγιδα και δεν θα με ενοιαζε οτι κι αν ελεγαν. Πως γινεται ομως? Πως γινεται να γραψω τη γκεσταπο και τις μαλακιες της?

Οχι και τοσο ευκολα λοιπον, οι διακοπες φτανουν στο τελος τους, και την ερχομενη Πεμπτη επιτελους φευγω. Θα προτιμουσα να μπορουσα να την αντιμετωπισω αλλα δεν μπορω. Καθε καλοκαιρι που φευγω , φευγω λεγοντας ''Τελευταια φορα.'' ποσες τελευταιες φορες πρεπει να ξεστομισω μεχρι να μην με νοιαζει...? Να μιλα και ειτε ακουω ειδησεις ειτε εκεινη να αδιαφορω.

Ειχε να με δει 8 μηνες και προκοψε να μου το χαλασει. Μετα αναρρωτιεται γιατι σταματησα να περναω χρονο μαζι της και γιατι την αποφευγω οπως η γατα το νερο ...Αυτη η προβολη του εαυτου της πανω μου μπορει να με στειλει κατευθειαν στο Δαφνι.Το ξερω οτι καποια στιγμη πρεπει να την αντιμετωπισω...αλλα οι δυναμεις μου δεν με βοηθουν...Πως να αντιμετωπισεις λογικα ενα ατομο που ειναι κατεξοχην παραλογο?

Δυο χρονια στην Ελβετια και το μονο που ελεγα ηταν ''Αντε να γυρισω Ελλαδα, να ηρεμισω'' και τωρα? ''Αντε να φυγω απο την Ελλαδα να ηρεμισω''...Σταματησα να κατεβαινω Χριστουγεννα και Πασχα και τωρα σκεφτομαι να κοψω και το καλοκαιρι. Αν δεν ηταν ο παππους , η γιαγια και η waldorf παιζει να μην ξανακατεβαινα...Ομως , και η φυγη δεν ειναι λυση. Ποια ειναι η λυση? Να κατεβαινω και ενω ξεκιναω με τη καλυτερη διαθεση να γυρναω στη Γαλλια και να νιωθω μονο εκει ανακουφιση?

Ολος αυτος ο παραλογισμος που τη δερνει και η νευρασθενεια που τη διακατεχει κοντευει να τρελανει και μενα...Εχω τοσο θυμο, τοσα νευρα, τοσο μισος μεσα μου που νιωθω πως θα εκραγω...Πριν κατεβω δεν ημουν ετσι, ημουν ηρεμη, χαλαρη... Αλλα την κοιταω και το μονο που θελω ειναι να της κοψω τη γλωσσα και να μην ξαναβγαλει κιχ!

την νευριασμενη καλημερα μου,
σταλιν.