Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Φευγω για μενα μια φορα...


Τι να πρωτοπω παλι? (θα μπω στο θεμα ευθυς...το τι κανω τοσο καιρο νομιζω ευκολα το μαντευεις...)
Φαινεται πως ειναι γραπτο καθε χρονο που κατεβαινω να γινεται της πορνης...οπ οπ μισο να ηρεμισω γιατι φαινεται ειμαι ακομα στι φαση αντεστοδιαολοκιεσυκιημανασου.

Πρεπει να ομολογησω ομως πως ειμαι καλα...Καλυτερα απο ποτε για να μαι πιο ακριβης...Τωρα θα αναρωτιεσαι οπως και καθε αλλος λογικος ανθρωπος τι λεει τουτο? Οχι, αληθεια...!Ειμαι καλυτερα απο ποτε...Ξεκινησα και δευτερο πτυχιο συγχρονως...ναι ναι, θα το κανω κι αυτο να μου βγει το αχτι , decoratrice d'interieur λεει. Θα δουμε πως θα παει...Αλλα εχω σκοπο να με τρεξω αρκετα τον ερχομενο χρονο.

Δεν ξερω αν το χεις νιωσει ποτε, νιωθω αυτο που λεμε, εγινε κατι που ναι μεν φοβομουν οτι θα γινει αλλα με το που εγινε (μπαμ!) ολα εγιναν ζωντανα...νιωθω πιο ελευθερη και πιο ισορροπημενη απο ποτε. Σαν να λεμε οτι μετα απο αυτο ρε παιδι μου θα τα κανω ολα, σαν μια mini αποκαλυψη πως θα κανω αυτο που γουσταρω και δε μπα να γκρεμιζονται ολοι και ολα, εγω οσο στηριζομαι σε μενα...θα το κανω.

Ας μη σε κουραζω ομως για καταστασεις που ισως ηδη γνωριζεις...το θεμα ειναι οτι ειμαι καλα!

Ειμαι Κρητη επιτελους και κανω διακοπες...Οσο με αφηνουν βεβαια οι κερβεροι...που μου τα χουν κανει να (μεγαλααααα) με το συμπαθειο...αλλα δε βαριεσαι εμαθα να απολαμβανω αυτο το μπουγιο. Η γιαγια γκρινιαζει οτι δεν τους βλεπω, ενω καθε Παρασκευη με Δευτερα ξοριζομαι στο εξοχικο , ο παππους στον υπνο του κραζει τη γιαγια (το μετεπειτα ευκολα το φανταζεται κανεις αν αναλογιστει πως η γιαγια εχει αυπνιες...), ο μπαμπας μου ασχολειται με τον ανδρα της μαμας (και ποτε ποτε θυμαται οτι περα απο αυτο το θεμα ισως υπαρχω κι εγω καλε!) , η μαμα φοβαται πως θα τη παρατησω και θα παω στο μπαμπα, λες και ειμαι πενταχρονο (η φαση ειναι, ''εισαι ενηλικη κανε οτι θες αλλα αν πας στο πατερα σου , θα σου κοψω τη καλημερα, αλλα εσυ κανε οτι θες παιδακι μου).

Εαν εξαιρεσω τις μικρο φρικες που τρωω κατα καιρους λοιπον, το απολαμβανω...με θελουν καλε...και αν δε το σκεφτω ετσι θα με πιασει τρελα και θα τους στειλω ολους στο διαολο να ηρεμισουμε...οποτε για να μη στεναχωριεται κανεις γινομαι λαστιχο και αφηνω για λιγο να με τραβηξουν...

Το κακο ειναι οτι εφυγε η Waldorf, οποτε απο βραχο μειναμε λιγο ρεστοι...αλλα νταξ. Ευτυχως εχω αρκετα καλους φιλους στο Ηρακλειο που ξερω οτι θα με στηριξουν ισαξια....

Νιωθω πως θελω να αναπληρωσω το χαμενο χρονο που περασε...Να κανω οτι στερηθηκα ενα χρονο τωρα....''τα περιμενε, δε πρεπει, κανε υπομονη, θα αλλαξει'' να τα στειλω στο διαολο και να κανω οτι οτι οτι μου κατεβει...Θελω ρε παιδι μου να νιωσω κι εγω ανθρωπος...ηταν ολα μισα...Ετσι λοιπον, πηρα μια μεγαλη αποφαση. -ολοκληρη αυτη τη φορα-

''φευγω για μενα, φευγω για μενα μια φορα...και δε γυρναω πισω...'' δε θυσιαζω τιποτα ξανα και για κανενα! Οτι θελει οποιος θελει ας το κυνηγησει, εγω σπασμενα αλλων δε ξανακολλω...!Δεν εχω χρονο, δεν εχω διαθεση,δεν δεν δεν...

Ειμαι στη δεκαετια των εικοσι και αντι να περναω καλα, μεγαλωνω γονεις, απογαλακτιζω συντροφους απο τη μανουλα τους, κανω τη σεξολογο, τη συντροφο, τη γυναικα, τη φοιτητρια, τη ψυχολογο, την, την,την...(βεβαια ειναι επιλογη μου ετσι?)  Εγω φταιω κυριως και κανενας αλλος...Και σκεφτομαι πως  ειναι πολλοι ρολοι για ενα ατομο στην ηλικια μου! Νιωθω την αναγκη να με προσδιορισω κι οχι να με προσδιοριζει καποιος αλλος...Δεν ειμαι ετσι και δεν ξερω πως επετρεψα να γινει κατι τετοιο...δε πειραζει ομως...λαθη γινονται...!

θα τραβηξω αντιθετα λοιπον...

την ανακουφισμενη καλημερα μου,
σταλιν










Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Επιτελους εδω...


Παει καιρος που εχω να γραψω. Δεν ειναι πως δε το χρειαζομουν, ειναι ομως στιγμες που η καθημερινοτητα σε ρουφα και οι λεξεις σου δε μπαινουν με τιποτα σε σειρα.Σκορπιες μεσα σου κι εσυ χαμενος και νικημενος πασχιζεις να βρεις μιαν ακρη. Ενας ακομα χρονος περασε. Γιατι για μενα ο χρονος ξεκινα καθε Σεπτεμβρη και τελειωνει οταν ξεκινα το καλοκαιρι...περασε λοιπον, κι εγω ξαναβρεθηκα για μια ακομα φορα στην Ελλάδα.

 Κοιτω μεσα μου και βλεπω πως δεν εχει αλλαξει κατι...οπως καθε χρονο ετσι και φετος κατεβηκα με τα ιδια δαιμονια και τους ιδιους φοβους. ''Ατερμωνας βροχος'' μου το πε καποτε ενας προγραμματιστης. Μονο που εμενα στο χερι μου ειναι να λυθει...αλλα σα κακομαθημενο πλασμα χτυπω για αλλη μια φορα το ποδι ξεροκεφαλα και φοβισμενα στο πατωμα και λεω ''οχι δε μπορεις''. Μαζοχακι ξυπνα γιατι οπως σου πε καποιος σοφα ''κλωτσας τη τυχη σου''.

Μετα απο ενα χρονο λοιπον, βρεθηκα στην Αθηνα κι επειτα λεω να επισκευπτω επιτελους αυτη τη πρασινοματα waldorf (χαλια ματια!). Φετος το αποφασισα...δεν θα αφησω κανενα να μας το χαλασει... Νιωθω τον αερα να με δροσιζει και νιωθω να παραλυω. Ειναι ο ελληνικος αερας,σους δεν ακουω τιποτα! Ειναι διαφορετικος πως να το κανουμε. Ειναι ο αερας που σου δινει μια αισθηση πως ολα θα πανε καλα. Θα πανε. Οταν ξεφυγω βεβαια απο τα ηλιθια πως και γιατι. Μου λειψε η μυρωδια της θαλασσας...αυτη η σιγουρια και η ασφαλεια οταν βουτω και χανομαι μεσα της. Κατι ξερει ο παππους που με λεει ''μπαρμπουνακι''. Μου λειψε η πληροτητα και το φευγιο που μου ξυπνα οταν αντικρυζω αυτο το απιθανο γαλαζιο. Πολλα εκεινα τα βραδια που το ονειρευτηκα , στο σκοτεινο και πρασινο Στρασβουργο...Το οποιο οσο ομορφο κι αν ειναι, το εκτυφλωτικο φως και ομορφο γαλαζιο ποτε δε θα το αποκτησει.

Ποσες φορες λαχταρισα να μπορουσα απλα να βουτηξω τα ποδια μου και μετα να μην αντισταθω οπως παντα και να βουτηξω. Θελω να παρω τον παππου και να παμε οπως παντα στο παραδεισο μας, Σαρανταρης λεγεται. Εκει βρηκε τη γαληνη του εκεινος, και με την αδυναμια που του εχω ακολουθησα κι εγω. Εκει παιρνουμε μασκες, βουταμε στη θαλασσα και καθεται με τις ωρες και μου δειχνει τα ψαρια, παρατηρουμε τις αλλαγες του βυθου και καθε πεντε λεπτα μου ριχνει το χαμογελο του ανθρωπου που βρισκεται εκει που πρεπει. Να βγαλουμε αχινους, οχι πολλους γιατι δε θελουμε να χαλασουμε την ομορφια της και να καθομαστε στα βραχακια που απο μωρο αλλωνιζω και να με ταιζει εκεινο το πορτοκαλι :) . Επειτα να ανεβαινουμε σπιτι και να μου δειχνει τις μαστοριες του. Γιατι ο παππους μπορει να μη σπουδασε αλλα ειναι πολυμηχανος και τετραπερατος. Να τον παιρνει ο υπνος στη καρεκλα και να τον σκουντω να παει μεσα...κοιμαται και με ανοιχτο το στομα καποιες φορες και η γιαγια κραζει απο μεσα.

Αν με ρωτησεις τι μου ελειψε πιο πολυ. Θα απαντησω το σπιτι στη θαλασσα και η καθημερινοτητα του. Εκεινη η θαλασσα που πας απο αγεννητο και συνεχιζεις να πηγαινεις ενω εχεις αλωνισει ολες τις παραλιες της Κρητης κι ομως να πιανεις παντα τον εαυτο σου να τη συγκρινει.Ειναι το λιμανακι σου. Κι εκεινο το κοκκινο βαρκακι του παππου , που με τοση αγαπη και περιφανια ξαναβαφει και φτιαχνει καθε χρονο. Εχει και το ονομα μου. Το μεσημεριανο φαι της γιαγιας και να περιμενουμε με αγωνια να κατεβει η Γκεσταπο θαλασσα και να κανουμε το κρυφο τσιγαρο μου παρεα.

Φέτος το μονο που με τρομαζει ειναι αν θα προλαβω να μαζεψω οσες περισσοτερες στιγμες μπορω για να αντεξω αλλο ενα χρονο μακρια απο τον παραδεισο... Σε δεκα λοιπον μερες παω στο νησι μου και δεν με νοιαζει τιποτα. μονο να κατσω στο βραχακι μου και να επελθει η αναγεννηση μου...

την καλησπερα μου, σταλιν.