το πορτοκαλί μας τετραδιακι…

salut ,

Δεν μπορώ να κοιμηθώ…! Πριν από λίγο αποφάσισα να κλείσω τον υπολογιστή, να βάλω μουσική, να χουχουλιάσω στην κουβερτούλα μου (ναι κάνει ψόφο) και να ακούω και από έξω  τον ήχο που κάνουν οι σταγόνες της βροχής στα τζάμια.   Μέσα στα περιοδικά είχα και το…το…το…τετραδιακι μας! Το κοίταξα πέντε-έξι φορές αλλά δεν του έδωσα καμία σημασία. Αντιστάθηκα! Βέβαια, όταν τέλειωσα το περιοδικό…η ματιά μου ξαναγύρισε εκεί… ‘έκτος εαυτού η παραλήρημα’ θυμάσαι?

 

 

Ξεκινήσαμε να σχολιάζουμε στίχους από ποιήματα και καταλήξαμε να καταγράφουμε ότι σκεπτόμασταν και νιώθαμε…πανελλήνιες, άγχος, διάβασμα, Χρήστος  (εγώ), που και που Γιάννης (εσύ),  αρκετές σελίδες φυσικά, αφιερωμένες με πολλή αγάπη  στην μάνα μου … Ήταν δυνατόν να λείπει κάτι τέτοιο? Όσο σκέπτομαι που πλακωνόμασταν…και ακόμα δηλαδή κρατά καλά αυτή η κολόνια απλά τώρα είναι κάπως διαφορετικά. Τώρα με πρήζει για την κακή μου συνηθεία ( δικαιολογημένα αλλααααα ) …’’κοψε το κάπνισμα , ‘’Θα βγεις φυσικά πάλι για να χαρμανιασεις και να πιεις με τις φίλες σου’’ (εν τω μεταξύ ούτε αλκοολική να μουν) Παραβλέπω όμως,  το τεράστιο κεφάλαιο  μαμά γιατί το ξέρουμε απ’ έξω  και καταντά γραφικό πλέον… Αν και μεταξύ μας την λατρεύω, ήταν και θα ναι μάνα και πατέρας…

Τι έλεγα? Μμμμ, αρχικά ξεκίνησα να το ‘’ ξεφυλλίζω ’’ , τι το θελα? Πες μου … Αμέσως σηκώθηκα, πάει ο ύπνος, πάνε όλα … Έστριψα τσιγάρο και χωρίς να το σκεφτώ  βγήκα στο μπαλκονάκι και άρχισα να το διαβάζω . Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το κρύο γιατί φαραώ η πανέξυπνη  κοντομάνικα μες στο σπίτι  και έξω έχουμε 15 βαθμούς (!). Μετά από το ‘’ ξεφύλλισμα ’’ άνοιξα αναπόφευκτα,  το λαπι τοπ…δεν άντεξα!

(όλοι κοιμουνταιιι ακόμα και ο πιο πολυσύχναστος  δρόμος είναι άδειος)

Πρώτη σελίδα, βλέπω με μεγάλα πράσινα γράμματα ‘’ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ’’ (δεν είναι ανάγκη να πω ποια το έγραψε…). Τελικά αυτή η γαμημένη ανασφάλεια, σκέφτηκα , δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ! Δεν βαριέσαι…είπα από μέσα μου! Καμπόσες σελίδες παρακάτω έχεις γράψει ‘’θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ όσα δε μου ζητούν να τους αποδείξω’’ Κλασικά, από κάτω σχολιάζουμε και οι δυο , σκέψεις πάνω σε αυτό…μπλα μπλα μπλα…αυτή η φράση με προβλημάτιζε για πολύ καιρό…! Χαμογελώ κι ας  ξέρω καλά πως σε λίγο, δεν αργεί … θα βάλω τα κλάματα…τόσα συναισθήματα,τόσες σκέψεις…τόσες αναμνήσεις… μου λείψες!

Οι σελίδες  εκεί που γραφώ συνήθως δεν  είναι λείες , κάνουν βουνά! Θυμάμαι πως όταν  έγραφα έκλαιγα…Τι έφταιγε? Κάθε μέρα 15 ώρες μαθημάτων, σχολειό και ιδιαίτερα, σπίτι, διάβασμα μέχρι τις 4, ξύπνημα στις 7 και πάλι τα ίδια …  κλεισμένη σε 4 τοίχους εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο…Ζούσα μόνο για  τις κοπάνες που κάναμε που και που, το διάλειμμα με γέλια και νικοτινηηηη ε, και το κάθε ‘’ τέταρτο ’’ Σάββατο που βγαίναμε για, μμμ 3 ώρες?  Αποστασιοποιημένα πλέον το βρίσκω φυσιολογικό που έκανα ένα χρόνο να ανοίξω βιβλίο και να νιώσω άνθρωπος…στείρο και μαλακισμένο σύστημα … Μόνο τα σκίτσα που έκανα την περίοδο εκείνη,  καταλαβαίνω  την τότε  ψυχοσύνθεση μου.  Τόσο μαύρα ,  μέσα μου γινόταν πόλεμος για να μην το χάσω …! Πανελλήνιες…τελευταίο μάθημα χημεία κατεύθυνσης … Μετά  το που βγήκα έκανα delete σε κάθε τι μου θύμιζε τον απαίσιο και σίγουρα χαμένο, αυτό χρόνο … Σαν χθες θυμάμαι ότι μέρες ατέλειωτες απέφευγα να ταχτοποιήσω τις σημειώσεις μου (αθάνατες, ποτέ δεν τις πετώ ) .

Οι σελίδες έχουν φτάσει στο τέλος…και το χέρι μου ασυναίσθητα ψηλαφίζει αυτό που είχες γράψει με το Λιπ στικ σου επειδή δεν είχαμε στυλό…θυμάσαι? Στο Φιξ … εκείνη την μέρα … 30 Σεπτεμβρίου … - χαμογέλαω ακόμα, μα δεν αντέχω άλλο να κρατιέμαι - …μονο να σκεφτώ το κλάμα που ρίξαμε όταν σου έλεγα και το τόνιζα… κλαίγοντας ’’δεν σου λέω αντίο, θα σου πω γεια…δεν θα με ξεχάσεις ε? ‘’ με αγκάλιασες και χαμογελούσες… Βεβαία, όταν σηκωθήκαμε και βγήκαμε από το φιξ για να πάω σπίτι…έκλαψες…πρώτη φορά σε είδα να κλαις (για μένα χαχαχαχαχα )

άμα μυρίσεις το τετράδιο , θα μυρίσεις εργαστήριο βιολογίας…τάξη…πρώτο θρανίο…άγχος…κλάματα…ένταση…Σπαχή…Μαρί (μην ξεχνιόμαστε τις χρωστάμε πολλά)…φιξ…χαμογελώ…Αμνισό…

ακόμα βρέχει…

πρέπει να κοιμηθώ

πι ες. όσον αφορά την Δευτέρα…ναι χάρηκα πααααρα πολύ που με θυμήθηκε ( ναι έκανα σα τρελό, μιας και δεν το πίστευα)  αλλά από ότι φαίνεται, αν και καθυστερημένα τα μαθήματα σου έπιασαν τόπο…! :) Δεν ενθουσιάζομαι…όχι…απλά περιμένω να περάσουν οι γαμημένες 23 μέρες (λιγόστεψαν επικίνδυνααααα ουπσ! μετάφραση = πλησιάζει η εξεταστικηηηηη) και να πάμε γιαααααα καφέ, μην επεκταθώ περαιτέρω κατάλαβες…από αυτό θα καταλάβω πολλά! (τον θέλω γαμω γαμω)

bisous mon amour!

statler

κάτι που θυμίζει φιξ…πολύ καλή διασκευή έλεγα!