Ταξίδι…

Ο ήλιος που δύει πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, η θάλασσα που παίρνει σκούρο χρώμα από τα σύννεφα και η βροχή που πέφτει…βράδιασε και από μακριά φαίνονται τα φώτα από τα μέρη που προσπερνάμε, φώτα από σπίτια και δρόμους. Κι είναι η ώρα, το ταξίδι και ο καιρός που με κάνουν να σκέφτομαι πως κάθε φθινόπωρο νιώθω μόνη, αλλά φέτος έχω εσένα. Κι όμως δεν είσαι εδώ τώρα που τα σκέφτομαι αυτά κι εγώ νιώθω μικρή κι αδύναμη, σαν η βροχή να βαραίνει την καρδιά μου και χρειάζομαι την αγκαλιά σου που τώρα δεν μπορώ να έχω… Κι αναρωτιέμαι αν θα αντέξουμε..κι ανησυχώ… Κι έτσι δυναμώνω τη μουσική στ’ ακουστικά μου, κοιτάω το σκοτάδι και ρίχνω το φταίξιμο στη βροχή για τις ανησυχίες μου. Λες αύριο να φύγουν όταν στεγνώσει η βροχή;

Την κουρασμένη και βροχερή μου καληνύχτα,

Waldorf

“I am small
I'm needy
Warm me up
And breathe me”