Μετρησα τα χρονια μου και ξαφνικα συνειδητοποιησα πως μου υπολειπεται λιγοτερος χρονος ζωης απο αυτον που εχω ζησει ως τωρα. (και σαν να σας ακουω να λετε απο μεσα σας, κουζουλαθηκε δαυτη). Κι ομως, αισθανομαι σαν αυτο το παιδακι που κερδισε ενα σακουλακι με σοκολατες , να αυτες τις στρογγυλες τις νοστιμες, που τις πρωτες τις καταβροχθησε με λαιμαργια αλλα οταν παρατηρησε πως του απεμεναν λιγες, αρχισε να τις γευεται με βαθια και μακροσυρτη απολαυση.

Νιωθω πως δεν εχω χρονο πια για ατερμονες συγκεντρωσεις οπου συζητουνται καταστατικα, νορμες, διαδικασιες και εσωτερικοι κανονισμοι, γνωριζοντας πως οπως παντα δεν θα καταληξει κανεις πουθενα. Δεν εχω πια χρονο για να ανεχομαι ανθρωπους που παρα την χρονολογικη τους ηλικια , δεν εχουν μεγαλωσει στο ελαχιστο. Δεν εχω χρονο πια να λογομαχω με μετριοτητες. Δε θελω να βρισκομαι σε συγκεντρωσεις που παρελαυνουν παραφουσκωμενοι εγωισμοι. Δεν ανεχομαι γαμωτο τους χειριστικους και τους καιροσκοπους. Με ενοχλει η ζηλεια και οσοι προσπαθουν να υποτιμησουν τους ικανοτερους για να οικειοποιηθουν τη θεση τους , το ταλεντο τους και τα επιτευγματα τους. Μισω,να ειμαι μαρτυρας των ελαττωματων που γεννα η μαχη για ενα μεγαλοπρεπες αξιωμα, και τι αξιωμα! Στεναχωριεμαι που ανθρωποι πια δεν συζητουν το περιεχομενο , μετα βιας την επικεφαλιδα και αυτη φευγαλεα. Οι σοκολατες μου, ειναι λιγες για να συζητω τους τιτλους , τις επικεφαλιδες.

Θελω την ουσια, η ψυχη μου βιαζεται...Θελω και χρειαζομαι διπλα μου προσωπα με ανθρωπινη υποσταση. Ανθρωποι που μπορουν να γελουν με τα λαθη τους, που δεν επαιρονται για το θριαμβο τους,που δεν θεωρουν τον εαυτο τους εκλεκτο,πριν την ωρα τους , ανθρωποι που δεν αποφευγουν τις ευθυνες τους. Με συγκλονιζουν μονο εκεινοι που υπερασπιζονται την ανθρωπινη αξιοπρεπεια και που το μονο που επιθυμουν ειναι να βαδιζουν μαζι με την αληθεια και την ειλικρινια. Πιστευα και πιστευω ακομα δηλαδη, πως το ουσιωδες ειναι αυτο που αξιζει τον κοπο στη ζωη. Θελω να περιτριγυριζομαι απο προσωπα που ξερουν να αγγιζουν την καρδια των ανθρωπων...Προσωπα που τα σκληρα χτυπηματα της ζωης τους διδαξαν πως μεγαλωνει κανεις με απαλα αγγιγματα στη ψυχη. Ναι βιαζομαι, αλλα μονο για να ζησω την ενταση που μονο η ωριμοτητα και η συνεπεια μπορει να σου χαρισει. Αποφασισα λοιπον, να μη παει καμια σοκολατα χαμενη , απο αυτες που μου απομενουν.

φιλια,
σταλιν
(το σκιτσακι ειναι δικο μου, μιας και ολο λεω πως σκιτσαρω και ποτε δεν εχω δειξει κατι δικο μου...)