ουφ και ξανα ουφ…

Σήμερα ξύπνησα με πρησμένα μάτια από το χθεσινό μαραθώνιο κλάματος και είπα να το ρίξω στο μαραθώνιο τρεξίματος…Πολύ καλά κατάλαβες, το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει και εάν με ρωτήσεις τι χρειάζομαι η απάντηση μου θα ναι μια στο κεφάλι να οριζοντιωθώ να μην νιώθω, να μην σκέφτομαι , να μουδιάσω!!!! Ξυπνάω λοιπόν στις έξι και από τότε μέχρι τις 10 προσπαθώ να με πείσω να σηκωθώ και να πάω σχολή…Τελικά δεν πήγα,μόνο στο καθρέπτη με κοίταξα , ο Φρανγκεσταιν μπροστά μου θα βγαίνε ‘’Μις Υφήλιος’’…ανοιξα το λαπι τόπι, με πιάνουν πάλι τα κλάματα και παίρνω τη θεια μου στο skype μπας και ηρεμίσω…Πέφτει από τα σύννεφα με το που της λέω τι συμβαίνει και ξεκινά ένας διάλογος του στυλ:

-Σήκω βγες να περπατήσεις!!!Θα σου κάνει καλό!

-Όχι δεν θέλω  , θέλω να κάτσω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω…

-Όχι πίεσε τον εαυτό σου και βγες, να πάρεις αέρα!!!

-ΟΟΟΟΟοοο καλά, καλά…

(τελικά σηκώθηκα, ντύθηκα, πήρα ένα πακέτο χαρτομάντιλα και βγήκα)

Πήγα με τα πόδια στη λίμνη από τη μεριά της πόλης και έφτασα στη σχολή (3 ώρες περπάτημα) και από κει πήρα την Η. και πήγα ξανά-μανά τα iσα πίσω…Βέβαια το τι συνέβη μέχρι να πάω με τα πόδια σχολή είναι άλλο θέμα…Αρχικά, μυξόκλαιγα στο δρόμο , πήρα και τη Waldorf να λέει τα κλασικά σκέψου και ξανά-σκέψου μπλα μπλα μπλα…εγώ το χαβά μου να κλαίω…Κλείσαμε μετά από κανένα μισάωρο (δεν θέλω να σκεφτώ πόσο θα πληρώσω) και συνέχισα για κανένα δίωρο να περπατώ μουδιασμένη χωρίς να σκεπτόμουν που πάω, απλά περπατούσα…Βρήκα και έκατσα κάτω από μια κλαίουσα ιτιά (τυχαίο? δεν νομίζω) και αγνάντευα σκυλάκια να κολυμπάμε, τους κύκνους να τρώνε ψάρια, ποδήλατα , μαμάδες, όλη η Λωζάννη ήταν έξω σήμερα…Και εκεί που κοιτώ το υπερπέραν έρχεται ένας ποδηλάτης και αρχίζει να μου μιλεί…Ανάθεμα την ώρα…Με ρωτούσε απαντούσα και μετά τον έγραφα…σιγά που πτοήθηκε …

-Περιμένεις κανένα?

-Όχι , αλλά θέλω να κάτσω μόνη μου… (το ποδήλατο σου και άντε στην ευχή της παναγίας)

-Να κάτσω?

-Κάτσε… (άμα σου πω όχι θα παραξενευτείς? Αι στα διαλα)

-Πως σε λένε? Από που είσαι? Έχεις προφορά καλή , αλλά είσαι ξένη, είσαι όμορφη θες παρέα…? Τι κάνεις εδω…μπλααα μπλααα  (ΑΦΜ θες ή ακόμα?)

(προσπαθώ να χαμογελάσω , γιατί πραγματικά θα του έφερνα το ποδήλατο στο κεφάλι)

-Συγγνώμη μωρέ αλλά θέλω να μείνω μόνη (πιστεύω ότι πιο ξεκάθαρη δεν θα μπορούσα να μουν!)

-Είσαι τσιτωμένη και είσαι στενοχωρημένη,δεν σου πάει,θα χεις και ωραίο χαμόγελο… (βουλωμένο γράμμα διαβάζεις)

-Ευχαριστώ… (θα φύγεις ποτέ?)

-Να σου κάνω μασάζ? Είμαι φυσικοθεραπευτής! (ρίχνεις πολλές έτσι ? Μήπως να κάτσω να με πηδήξεις κιόλας?)

- Όχι ευχαριστώ , είσαι πολύ ευγενικός αλλά θέλω να μείνω ΜΟΝΗ! (θα φύγεις ή θα σε πετάξω στη λίμνη?)

-Είσαι πολύ, εμ πως το λένε στα αγγλικά, cute, εγώ αν σε είχα θα σε πρόσεχα,και θα σε φρόντιζα… (βαλτός είσαι ρε? άμε στο άμε…)

(δεν απαντώ απλά στραβό-χαμογελώ και απομακρύνομαι όσο πιο πολύ μπορώ γιατί κοντεύει να κολλήσει πάνω μου)

-Θα κάνες ωραία παιδιά (θύμισε μου όταν κάνω να σου φύλαξη ένα,να το πάρεις να το χεις σπίτι!)

-Ευχαριστώ πολύ αλλά πρέπει να φύγω…Χάρηκα!

(πάω να σηκωθώ και με τραβά από το καρπό και μπουμ ξανά-κάθομαι, εκεί οφείλω να ομολογήσω ότι ένα μικρό σοκ το πάθα, γυρνώ και τον κοιτώ εμφανώς θυμωμένη)

-Θες κάτι? (άμα με ξανά-αγγίξεις θα βρεθείς στο ΚΑΤ)

-Ξέχασες να μου δώσεις το τηλέφωνο σου , να πάμε για ποτό, να σου μαγειρέψω…και που ξέρεις μπορεί να με ερωτευτείς (αυτή η σιγουριά σου μπορεί να με τρελάνει)

-Μάλιστα…εμ, ξέρεις  είμαι ερωτευμένη με κάποιον και στη Ελλάδα οι δικοί μου με έχουν λογοδοσμένη, κρίμα δεν γίνεται! (Να πω ότι ο μπαμπάς μου είναι πληρωμένος δολοφόνος ή είναι too much?)

(γαμω τη καταδίκη μου όλα σήμερα θα μου συμβούν?)

-ΕΕΕεεε όντως κρίμα μια κοπέλα σαν κι εσένα να την χάσω, αλλά  δως το μου αλλιώς δεν σε αφήνω να φύγεις… (μου κάνεις πλάκα έτσι? Κάπου κρύβεται η candit camera δεν εξηγείται αλλιώς)

-Οκ! 078… (και άμα με βρεις σε αυτό το νούμερο θα κάνω τρύπα και από δεξιά στη μύτη )

Τι ακριβώς δεν κατάλαβε ήθελα να ξέρα…Στο κούτελο μου γράφω κάτι? Γιατί σήμερα πραγματικά είμαι ικανή να πάρω φόρα και πέσω από το μπαλκόνι…Ήμουν τόσο νευριασμένη από το θράσος του που άρχισα να τρέχω…Είχα να τρέξω τόσο πολυ από τη κιβωτό του Νώε, μιάμιση ώρα έτρεχα , δεν ξέρω από τι και από ποιον απλά έτρεχα, έτρεχα και έφτασα σχολή βρήκα την Η. και ξανά προς τη λίμνη τραβώ (αααλλο ένα δίωρο περπάτημα)

 

 

Ουφ θέλω να πάνε όλα καλά! Γίνεται? Θέλω να ηρεμίσω και να ξέρω τι , πως , που , ποτέ και γιατί!!!!

την κλαμένη καληνύχτα μου

Στάλιν