σιγα σιγα...

Απο τοτε που πηγα εξω, με θεωρουσα παντα λιγο εως πολυ ατυχη.Δεν ειχα τις παρεες που ηθελα, δεν ειχα τις εξοδους που ηθελα,δεν ειχα το σπιτακι που ηθελα, δεν ημουν στην σχολη που ηθελα...γενικα δεν ηταν τιποτα οπως το ειχα ονειρευτει και το ηθελα... Σιγα τ'αυγα θα σκεπτουν πολλοι...κι ομως, οταν εισαι εξω, μακρια απο φιλους, μακρια απο την οικογενεια σου, τον χωρο σου, το σπιτι σου, την καθημερινοτητα που για χρονια ζουσες...ολα σου φαινονται τοσο δυσκολα, κρυα και ασχημα... Τα χρονια ομως περασαν, και κλεινω 3 πλεον χρονια μακρια απο την Ελλαδα: το πρωτο διαστημα στην Ελβετια και τωρα στη Γαλλια. Οφειλω να ομολογησω πως τωρα,εχοντας ξεπερασει πολλες ασχημες καταστασεις και γενοτα που με σημαδεψαν, ειμαι καλα. Δεν νιωθω οτι λειπουν πολλα...και αν λειπουν φροντιζω να σκεφτομαι το παρελθον, να μου δινω ενα χαστουκι και να συνερχομαι. Παιρνω το ποδηλατακι μου (πρασινο παρακαλω), παιρνω τηλεφωνο τους μετρημενους στο χερι φιλους μου και οργωνουμε το Στρασβουργακι, ερχονται σπιτι, παμε βολτες και η ζωη παει πιο περα. Δεν ξερω γιατι παλια ειχα κολλησει τοσο ασχημα και σα κακομαθημενο περιμενα μια ζωη σα παραμυθι...Δεν ξερω καν πως περιμενα κατι τετοιο ουρανοκατεβατο, απο που κι ως που? Περα απο αυτο,σημασια εχει οτι για το καθε τι παλευω και δεν το βαζω κατω... Σιγα σιγα τη βρισκω την ακρη...και ολα θα πανε καλα δεν φοβαμαι.Δεν μπορω να πω οτι ειναι ολα ονειρικα. Τα προβληματα επιμενουν...αντιμετωπιζω και τους κωλο ρατσιστες Αλσατους, αλλα να ναι καλα η Κρητη, που ναι το αγαπημενο νησι και με εχουν περι πολλου...Η σχολη παλευεται , αν και στο μελλον δεν ξερω ακομα αν θα με βρει μεσα σε ενα εργαστηριο ή μεσα σε σχεδια να κανω design...δεν ξερω και προς στιγμη δεν με απασχολει. Το μονο που με απασχολει ειναι να μαι καλα... Ξερεις ποτε τα αντιληφθηκα ολα αυτα? Οταν ηρθες...για πρωτη φορα ειχα να σου δειξω προσωπα, τοπους και την χαρουμενη Σταλιν, αυτο το τελευταιο που το πας? Ηταν απο τις καλυτερες βδομαδες...μου λειψες, αν και εχουμε αλλαξει βλεπω πως κραταμε γερα...τα λεμε ξανα σε 2 μηνες μικρη μου waldorf και να σαι σιγουρη πως εισαι οτι πιο πολυτιμο...already missed u... bisous, stalin.(θελει καποιος να μου εξηγησει γιατι δεν με αφηνει να κανω παραγραφους? διαολιστηκα)

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...αλλά πολλές!

Πάλι μαζί, να τα λέμε, να διασκεδάζουμε, να αλητεύουμε..να υπάρχουμε. Και γι άλλη μια φορά οι συζητήσεις ξεκίνησαν και τα λόγια μας προσπαθούν να βάλουν σε τάξη το μυαλό μας. Τι άλλαξε και πώς? Αλλάζουμε κι ας μην σ'αρέσει φιλενάδα...Είμαστε όμως εδώ, μαζί! Η αλλάγη μπορεί να είναι αλλαγή και στη σχέση, όχι όμως κατ΄ανάγκη κακή... Αλλάζουμε... μεγαλώνουμε, ζούμε πολλά, σκεφτόμαστε αλλίως, όμως οι φόβοι μας μοιάζουν πολύ και δεν αλλάζουν. Ξέρω, φοβάσαι πως δυο ζωές που κινούνται παράλληλα και όχι η μια μέσα στη άλλη μπορεί και να χαθούν, όμως εγώ λέω πως απλώς η αφετηρία τους τις ενώνει και τα διαφορετικά τους βήματα τις κάνουν να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον συνύπαρξης... Για άλλη μια φορά η συνάντηση μακριά από τα πάτρια εδάφη μας φέρνει αντιμέτωπες με τους καινούριους μας εαυτούς κι η εποχή προσφέται για σκέψη, όμως η διασκέδαση δεν μας λείπει! Διάθεση συζήτησης υπαρξιακής κατ' αρχάς και εν συνεχεία κοριτσίστικης λοιπόν γι απόψε κι από αύριο πάλι πίσω στα κέφια και τη διασκέδαση (για να κρατάμε και τις ισορροπίες φυσικά). Καλή μας συνέχεια. ;) Waldorf