Επιτελους εδω...

Παει καιρος που εχω να γραψω. Δεν ειναι πως δε το χρειαζομουν, ειναι ομως στιγμες που η καθημερινοτητα σε ρουφα και οι λεξεις σου δε μπαινουν με τιποτα σε σειρα.Σκορπιες μεσα σου κι εσυ χαμενος και νικημενος πασχιζεις να βρεις μιαν ακρη. Ενας ακομα χρονος περασε. Γιατι για μενα ο χρονος ξεκινα καθε Σεπτεμβρη και τελειωνει οταν ξεκινα το καλοκαιρι...περασε λοιπον, κι εγω ξαναβρεθηκα για μια ακομα φορα στην Ελλάδα.

 Κοιτω μεσα μου και βλεπω πως δεν εχει αλλαξει κατι...οπως καθε χρονο ετσι και φετος κατεβηκα με τα ιδια δαιμονια και τους ιδιους φοβους. ''Ατερμωνας βροχος'' μου το πε καποτε ενας προγραμματιστης. Μονο που εμενα στο χερι μου ειναι να λυθει...αλλα σα κακομαθημενο πλασμα χτυπω για αλλη μια φορα το ποδι ξεροκεφαλα και φοβισμενα στο πατωμα και λεω ''οχι δε μπορεις''. Μαζοχακι ξυπνα γιατι οπως σου πε καποιος σοφα ''κλωτσας τη τυχη σου''.

Μετα απο ενα χρονο λοιπον, βρεθηκα στην Αθηνα κι επειτα λεω να επισκευπτω επιτελους αυτη τη πρασινοματα waldorf (χαλια ματια!). Φετος το αποφασισα...δεν θα αφησω κανενα να μας το χαλασει... Νιωθω τον αερα να με δροσιζει και νιωθω να παραλυω. Ειναι ο ελληνικος αερας,σους δεν ακουω τιποτα! Ειναι διαφορετικος πως να το κανουμε. Ειναι ο αερας που σου δινει μια αισθηση πως ολα θα πανε καλα. Θα πανε. Οταν ξεφυγω βεβαια απο τα ηλιθια πως και γιατι. Μου λειψε η μυρωδια της θαλασσας...αυτη η σιγουρια και η ασφαλεια οταν βουτω και χανομαι μεσα της. Κατι ξερει ο παππους που με λεει ''μπαρμπουνακι''. Μου λειψε η πληροτητα και το φευγιο που μου ξυπνα οταν αντικρυζω αυτο το απιθανο γαλαζιο. Πολλα εκεινα τα βραδια που το ονειρευτηκα , στο σκοτεινο και πρασινο Στρασβουργο...Το οποιο οσο ομορφο κι αν ειναι, το εκτυφλωτικο φως και ομορφο γαλαζιο ποτε δε θα το αποκτησει.

Ποσες φορες λαχταρισα να μπορουσα απλα να βουτηξω τα ποδια μου και μετα να μην αντισταθω οπως παντα και να βουτηξω. Θελω να παρω τον παππου και να παμε οπως παντα στο παραδεισο μας, Σαρανταρης λεγεται. Εκει βρηκε τη γαληνη του εκεινος, και με την αδυναμια που του εχω ακολουθησα κι εγω. Εκει παιρνουμε μασκες, βουταμε στη θαλασσα και καθεται με τις ωρες και μου δειχνει τα ψαρια, παρατηρουμε τις αλλαγες του βυθου και καθε πεντε λεπτα μου ριχνει το χαμογελο του ανθρωπου που βρισκεται εκει που πρεπει. Να βγαλουμε αχινους, οχι πολλους γιατι δε θελουμε να χαλασουμε την ομορφια της και να καθομαστε στα βραχακια που απο μωρο αλλωνιζω και να με ταιζει εκεινο το πορτοκαλι :) . Επειτα να ανεβαινουμε σπιτι και να μου δειχνει τις μαστοριες του. Γιατι ο παππους μπορει να μη σπουδασε αλλα ειναι πολυμηχανος και τετραπερατος. Να τον παιρνει ο υπνος στη καρεκλα και να τον σκουντω να παει μεσα...κοιμαται και με ανοιχτο το στομα καποιες φορες και η γιαγια κραζει απο μεσα.

Αν με ρωτησεις τι μου ελειψε πιο πολυ. Θα απαντησω το σπιτι στη θαλασσα και η καθημερινοτητα του. Εκεινη η θαλασσα που πας απο αγεννητο και συνεχιζεις να πηγαινεις ενω εχεις αλωνισει ολες τις παραλιες της Κρητης κι ομως να πιανεις παντα τον εαυτο σου να τη συγκρινει.Ειναι το λιμανακι σου. Κι εκεινο το κοκκινο βαρκακι του παππου , που με τοση αγαπη και περιφανια ξαναβαφει και φτιαχνει καθε χρονο. Εχει και το ονομα μου. Το μεσημεριανο φαι της γιαγιας και να περιμενουμε με αγωνια να κατεβει η Γκεσταπο θαλασσα και να κανουμε το κρυφο τσιγαρο μου παρεα.

Φέτος το μονο που με τρομαζει ειναι αν θα προλαβω να μαζεψω οσες περισσοτερες στιγμες μπορω για να αντεξω αλλο ενα χρονο μακρια απο τον παραδεισο... Σε δεκα λοιπον μερες παω στο νησι μου και δεν με νοιαζει τιποτα. μονο να κατσω στο βραχακι μου και να επελθει η αναγεννηση μου...

την καλησπερα μου, σταλιν.