la Καταστασιον très απελπιστικ

Κι εκει που παω να κοιμηθω...ακουγεται το σκαιπ να κουδουνιζει...Εχεις γυρισει...εισαι λιγο πιωμενη κι ομως μπηκες να μιλησουμε...Μαρη, κακα περνας στην Ελλαδα ε? Σιχτιρ! Ουφ...θελω να με κραξεις γινεται? Να με βαλεις στη θεση μου οπως μονο εσυ ξερεις...Θα θελα τοσο να σουν εδω,να βγουμε, να τα πιουμε, να κλαψω και κλασικα να μου παιξεις ενα χαστουκι(κλααααααπ) να σκασω(μπααααμ)...Γιατι να σκασω πρεπει...! Να σκασω γιατι τοσο καιρο κρατιεμαι, το βλεπεις και το βλεπω...τοσο καιρο ζοριζομαι και με ζοριζουν...θελω να τους γραψω ολους...γινεται? Να φυγω για λιγες μερες...να χασουν τα ιχνη μου...μεταξυ μας,αν δεν ηταν η Γκεσταπο θα χα φυγει αυριο κιολας...

Οσο γραφω εσυ διαβαζεις ηλιθια ανεκδοτα...ρε μαλακισμενο σοβαρεψου...! Τι λεω...Ουφ...και ξανα ουφ...Τι θα γινει?
(σταματα να τραγουδας παραφωνη!!!) ... ''καλα που εισαι κι εσυ να μ'αγαπας πιο πολυ,και να μου λες δυο καινουργια παραμυθια...'' του ρου ρου του του...το ξαναλεω...εισαι παραφωνη...! Ειναι και η κοιλια μου που κλασικα με πονα...Εχω ορεξη να γκρινιαξω...Τοσο καιρο που εχουν συμβει τα τερατα δεν σταθηκα να γκρινιαξω...Θα γκρινιαξω λοιπον και μην ακουσω κουβεντα...

Κουραστικα να ακολουθω τα θελω των αλλων...Το να φυγω απο τη Λωζαννη ηταν ενα πρωτο βημα,αλλα πολλες φορες με ξεχναω και συνεχιζω να πεφτω στην ιδια παγιδα...Σταλινακι παιδι μου τι θες? Τραβα καντο και μη μιλεις...Εισαι κι εσυ να μου λες γιατι ποτε δεν κανω αυτο που πραγματικα θελω και εκνευριζομαι ακομα πιο πολυ...Γιατι αυτο που απορριπτουμε παντα δεν είναι το χειρότερο αλλά το δυσκολότερο? Κι ετσι θυσιάζουμε σιγά σιγά την ζωή μας, κομματάκι κομματάκι, γιατί έτσι είναι πιο ''ανώδυνο''. Τι παει να πει ανωδυνα? Δεν θελω ανωδυνα...θελω να τσακιστω αλλα να αξιζει...Και οταν θα κανω τον απολογισμό να δείξει απώλειες,απωλειες ομως που να αξιζουν το κοπο. Εξαλλου,τι αξια εχει να ζεις μια ζωη χωρις να χεις δοκιμασει ποτε την μαγεια της υπερβασης? ''Αν θες να αγιασεις πρεπει να αμαρτανεις...'' που λεει και ο Μαλαμας...

Δεν μου αρεσει να επιβιωνω...να ζω θελω...Δεν μου αρεσει να αποφασιζουν για μενα...ελευθερη θελω να μαι...(και απο μεσα σε φανταζομαι ανετα να μου φωναζεις ''ασβαχια'') πφφφ και σκεφτομαι κατι που ειχε πει ο Μπουκάι :

''Λέω λοιπόν,ότι, καμμιά φορά,το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι  θάνατος.Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ'έσωσε.Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά,επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρευση.'Ολοι έχουμε αυτή την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες,πρόσωπα και καταστάσεις.Δενόμαστε με ανθρώπους,με χώρους,με τόπους γνωστούς,γιατί  είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο "γνώριμο κακό''.''

Waldorf αντε γαμησου...αυτο το κομματι δεν επρεπε να το βαλεις...σε μισω...!

Τερμα το παραληρημα για σημερα...
την εκνευρισμενη καληνυχτα(?) καλημερα πλεον(?)
Σταλιν.

''Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.Φτάνω στο σπίτι, λέω "μπαίνω φυλακή".Εκείνος έρχεται κοντά μου, μ’ αγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του,και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του με πιάνει κρίση, σέρνεται απάνω μου τον έρωτα να ζήσει.'' οχι , οχι, οχι , δεν λεει για μενα παρτο αμεσως πισω...!

ηρεμια...

Το σπιτακι μου σιγα σιγα φτιαχνεται,περασε μια βδομαδα που χανομουν μεσα σε κουτες οπου μεσα στα πραγματα μου ξεπηδουσαν αναμνησεις καλα κρυμενες...(το προσπερναμε ομως αυτο...γιατι πονει). Εφτιαξα το κρεβατι,τις βιβλιοθηκες...Βεβαια,η ντουλαπα μου εσπασε, εμ δεν ειμαι δα και ο Μπομπ, να ρε παιδι μου σε τι χρειαζεται ενας ανδρας...Καλα να λες που δεν μου πεσε στο κεφαλι,φθηνα την εβγαλα με μια , δυο αντε πεντε μελανιες...Ετσι προς στιγμην τα ρουχαλακια μου βολοδερνουν ειτε στο πατωμα ειτε σε κουτες (κατι που με εκνευριζει αφανταστα γιατι ειναι ακαταστατο το σπιτι). Ερχονται ομως οι πρωτες διακοπες και θα σου πω εγω στο ΙΚΕΑ θα τη βγαλω...

Το διαβασμα μου μπαινει σε προγραμμα...Προσπαθω να βαλω σε ταξη τη σκεψη μου και να μαι μια συνεπεστατη φοιτητρια...Βρηκα και το τμημα που θα παω του χρονου. Βλεπεις, του χρονου επιλεγουμε ακομα πιο εξειδικευμενο τομεα ''biologie cellulaire et physiologie'' λες? Αιντε να δω...κι ''οπου φταξομε'' που λες κι εσυ. Βρηκα και καθηγητη να με παρει στο εργαστηριο του (φορεσα το χαμογελο και ας τολμουσε να πει οχι!)...Ενα μικρο θεματακι με τη συγκεντρωση εχω...αλλα που θα παει θα το διαλυσω...

Η δειλια του χωνευεται...αν και να αλλαξει χλωμο το βλεπω. Εδω ειμαι το ξερει...αλλα οσο αυτο δεν με πνιγει. Περα απο αυτο δεν θελω να μιλησω ξανα για κατι που με πληγωσε αρκετα...Οι φιλοι δεν χανονται τοσο ευκολα...ελπιζω κι εσυ να ξυπνησει καποια στιγμη και να μην με βγαλει ψευτρα...(ειναι και αυτο το κωλο ενστικτο που δεν σταματα να πιστευει...)

Ηρεμα...το τελευταιο καιρο ολα ειναι ηρεμα...Ελπιζω να πανε ολα καλα...Το χρειαζομαι, το χρειαζομαι οσο τιποτα αλλο!

την καληνυχτα μου,
σταλιν.

ΥΓ. Εσυ που γελας (μη νομιζεις, σε βλεπω...) και μενα με εκπλησσεις ευχαριστα...! ;)

Η ζωη μας μια φορα μας δινεται...

''γιατι υπαρχουν κι ανθρωποι που γινονται κομματια''...ετσι κι εγω με κατι απλο...ενα αποσπασμα απο το Χρονη Μισσιο...που με εβαλε σε σκεψεις και οπως ηταν αναμενομενο με εκανε, κομματια...για αυτο το αυριο που δεν θα ρθει ποτε λοιπον. Αραγε, θα καταλαβεις?

''Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μ......, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..." ''

την καλημερα μου,
σταλιν.

ΥΓ. ''δεν υπάρχει μισή αλήθεια η όταν μας βολέυει αλήθεια..γιά να ''βολέψεις'' μιά ανασφάλειά σου στιγμιαία -επειδή δεν πιστευεις σε σένα τα γαμείς όλα..και δεν λέω καλά είναι τα γαμίσια...αλλα όταν είναι ισότιμα όμως.. και ισόποσα...'' και καπως ετσι η θεια μου με εβαλε στη θεση μου, για αλλη μια φορα...λες παααλι να χει δικιο? Παλι να πεφτω εξω?