perfect strangers…

 

 

Χθες είχες τη γιορτή σου…ε? Χρόνια Πολλά κωλοπαιδάκι μου και από δώ. Μέρες τώρα παλεύω μέσα μου και σκέφτομαι να γράψω? Να μην γράψω?Οι μέρες πέρανε και όσο σκέφτομαι ότι θα δω την κωλόφατσά σου σκάω οχτώ χαμόγελα μαζεμένα. Γαμωτο σε αγαπώ. Αμέ, σε αγαπώ. Είσαι από τα πιο έξυπνα και χαρισματικά πλάσματα που γνωρίζω. Αν και είναι στιγμές που μου σπας τα νευρά, είναι στιγμές που θέλω να σε δείρω αλλά σου έχω τόση αδυναμία…κι ας είσαι μαλακισμένο! 

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας που δεν σβήνουν από μέσα μας ποτέ ! Στιγμές, μοναδικές, τρυφερές, αξιοσημείωτες, και ανεξίτηλες στο χρόνο, που θες να τις ξανά ζήσεις όσο πιο πιστά γίνεται…Δεν υπάρχει μια στιγμή δίπλα σου που να μην θέλω να ξαναζήσω!

Αμ πως, μπορεί να γκρινιάζω αλλά κατά βάθος  ξέρω…ότι αυτή τη πληρότητα που νιώθω όταν είμαι δίπλα σου δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα και με κανένα…! Πριν από ένα μήνα σε πόνεσα αρκετά θα έλεγα…κι εσύ το ίδιο…είπα και έκανα πράγματα που δεν εννοούσα. Συγγνώμη που στάθηκα αρκετά αδύναμη. Συγγνώμη γιατί ξέρω πως καταστρέφω αυτό το μοναδικό που υπάρχει μεταξύ μας…

Περιμένω λοιπόν, περιμένω να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου,να γκρινιάζω γιατί μου παίρνεις το μαξιλάρι ,να σε κράξω που είσαι ακατάστατος, να περιμένω με τις ώρες να ξυπνήσεις (βόιδι!), να μαγειρεύουμε και να βλέπουμε δέκα-δέκα τα NCIS (αλήθεια βγήκαν νέα επεισόδια?), να πάμε για τρέξιμο(θα σε φάω λάχανο να το ξέρεις!), να βαριέμαι να στρίψω τσιγαράκι και να μου στριβείς, να περνάμε μια ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι, να πάμε για ποτάκι και να γελάσω με τη ψυχή μου(εγώ νερό με μπουρμπουλήθρες ε?), να σε ακούσω να παίζεις κιθάρα, να διαβάζω το βιβλιαράκι μου και εσύ να γράφεις, να πάμε για μπανάκι και να κολυμπάς σα το πεντάχρονο και εγώ να μαι μέτρα μακριά και να σε δουλεύω, να έρχομαι να σε πάρω όταν σχολάς, να περιμένεις με τις ώρες και να εκνευρίζεσαι που κάνω μικρά μικρά κουρλάκια τα μαλλιά της τρελής ενώ σου είχα πει ‘’σε πέντε λεπτάκια τελειώνω ,να πηγαίνουμε να δούμε αγώνα (καλά να λες που παίρνω το βιβλιαράκι μου και δεν βαριούμαι), να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και να ξεχνάμε τα μισά…περιμένω τόσα και αλλά τόσα καινούργια να ζήσω και να ξαναζήσω μαζί σου!!!

Κωλόπαιδο μου, να προσέχεις γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι! Να ξέρεις είμαι δίπλα σου σε κάθε σου αποφάσισα …και μην ξεχνάς ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ!

δεν σε αγαπώ και δεν μου λείπεις ρεεεεε!

 

A! Kαι φτου σου που θα πας χωρίς εμένα να τους δεις…

την συναισθηματική μου καλησπέρα

Στάλιν   

Σαν σήμερα…

Σαν σήμερα , λοιπόν, γεννήθηκε η αγαπημένη μου φίλη, αδελφή και σπαστικότατη κατά τ’αλλα, Waldorf μου. (και εγω σε αγαπω) Ελπιζω να βρεις αυτο που ψαχνεις ,κι εγω να σαι σιγουρη θα μαι διπλα σου σε οτι με χρειαστεις. Θελω να σαι ευτυχισμενη και να περνας καλα. Να προσεχεις τη Waldorf μου γιατι ειναι πολυτιμη…Η σκεψη μου μαζι σου σημερα, να περασεις καλα και ΧΑΜΟΓΕΛΑ!Αντε και του χρονου θα κλεισω εισητηρια να μαι εκει , να το καψουμε…Μαρη, γερασες! 

Και να φανταστειτε πως πριν απο καμποσα χρονακια δεν την αντεχα και σημερα δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις εκεινη.

Χρονια πολλα μικρη μου

σταλιν

Καλοκαιρινές μέρες στη Λωζάννη…

 

 

 

Τις τελευταίες δυο εβδομάδες κάνει απίστευτα τέλειο καιρό. Στην Ελλάδα έχετε 17 βαθμούς και εμείς 28. Πλάκα έχει…Οι καλοκαιρινές μέρες εδω είναι περίεργα όμορφες, οι άνθρωποι εδώ λειτουργούν σαν τις αρκούδες,το  χειμώνα λογω κρύου κρύβονται και πέφτουν σε χειμερία νάρκη και με το που εμφανιστεί ο  ήλιος ΤΣΟΥΠ! βγαίνουν από τις φωλίτσες τους και αρχίζουν να φωτοσυνθέτουν!

Καλοκαίρια στη Λωζάννη…

 

Μμμ , τι μου αρέσει? Κακά τα ψέματα υπάρχουν πολλά που μου αρέσουν εδω το καλοκαίρι…Οι δρόμοι, τα πάρκα, τα σιντριβάνια, η λίμνη, τα βουνά γεμίζουν ανθρώπους. Όλοι μαζεύονται είτε οικογενειακά είτε με τις παρέες τους τις Κυριακές και κάνουν grillete κάτι σαν barbeque…Απλώνουν πετσετούλες σε κάθε τετραγωνικό πράσινου και κάθονται να φωτοσυνθέσουν . Τα θερινά αθλήματα εμφανίζονται, όπως μπανάκια στη λίμνη (για τους ποοολυ τολμηρούς) , κανό, pedalο…Τα δέντρα γεμίζουν αιώρες. Μεγάλες εκτάσεις πράσινου γεμίζουν με αυτοκίνητα ή ζευράκια σκαρφαλωμένα στα δέντρα και πελώριες οθόνες που προβάλλουν ταινίες.   Η λίμνη μυρίζει ‘’αντηλιακό’’. Τα ποδήλατα, τα rollers, τα skateboards κάνουν επίθεση στους δρόμους και δεν σε αφήνουν να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Οι Ελβετοί φορούν τα πεδιλάκια τους. –όχι σκέτα βεβαίως βεβαίως αλλά με καλτσουλα- Το καλοκαίρι έχουν τη τάση να μεταφέρουν τα πάντα στη φύση. Δηλαδής? Παίρνουν λαπι τοπια και βιβλία και βουρ στη λίμνη να απολαύσουν το καιρό δουλεύοντας.

 

Τα καλοκαιρινά βράδια στη Λωζάννη είναι επίσης περίεργα όμορφα και πολλές φορές μαγικά. Η λίμνη γεμίζει φωτιές , μουσική, και μπόλικο αλκοόλ. Όλοι είναι έξω, γελάνε , πίνουν, χορεύουν , τρώνε. Τα μαγαζιά βγάζουν τα τραπεζάκια τους έξω. Το petit bar βάζει φωτάκια και με ένα συνδυασμό της θέας του καθεδρικού και της τρελής ιδιοκτήτριας του , που σε τρελαίνει στις ερωτήσεις άμα είσαι ξένος σε κάνει να το ερωτευτείς ευθύς αμέσως και να μην θες να φύγεις. Το γκαζόν στο καθεδρικό γεμίζει παρεούλες και η μυρωδιά της μπύρας είναι έντονη. Κάτω από τη γέφυρα βάζουν τραπεζάκια και με καλό κρασί και indie μουσική απολαμβάνεις με καλή παρέα τη θέα της Λωζάννης. Το festival de la cite ξεκινά. Όλη η πόλη μυρίζει αλκοόλ και χασίσι. Όλοι μα όλοι είναι λιωμένοι και χαμένοι. Σαν να έχουν χαλαρώσει και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο, απλά αφήνονται στο δροσερό αεράκι κατευθείαν από τις Άλπεις.

 

το αγαπημένο μας στέκι, Chateau artisanale

 

ένα από τα αγαπημένα μου κάστρα, το Chateau de Chilion

Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν αλλά καλοκαίρια σε αυτή τη πόλη…Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον.

Αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν θα ξεχάσω είναι:

- τις ατέλειωτες νύχτες στο Chateau πίνοντας σφηνάκια tamifflu

- τα ατέλειωτα ξενύχτια στην φαινομενικά ήσυχη πόλη της Λωζάννης

-να γυρνάμε λιώμα και να ξαπλώνουμε στις διαβάσεις και εγώ σα το χαζό να τους βγάζω φωτογραφίες

-να μαθαίνει ο S. στην Η. να οδηγεί και εγώ στο πίσω κάθισμα να ζαλίζομαι και να τραγουδώ Louise Attaque

…et je voudrais que tu te rappelles, notre amour est éternel et pas artificiel je voudrais que tu te ramènes devant, que tu sois là de temps en temps et je voudrais que tu te rappelles la la la la la

ένα από τα πιο γνωστα φοιτητο-μπαρακια

 

le tabac απίστευτη τούρκικη μπουάτ

 

αυτό το μπαράκι υπάρχει πάνω από 50 χρόνια και είναι γνωστό για την απίστευτη σοκολάτα της Marta’s

-να μας τη βιδώνει και να πεταγόμαστε Γαλλία με αυτοκίνητο επειδή έτσι βαρεθήκαμε στην Ελβετία

-να πηγαίνουμε για ιππασία και να μην μπορώ να ανέβω εύκολα στο άλογο γιατί η μαλάκο φοράω τζιν και να μου φέρνουν καρεκλάκι, να μην καταλαβαίνω τι μου λέει ο εκπαιδευτής και να τρελαίνομαι στα γέλια –παραλίγο να πέσω από το άλογο-

- οι νύχτες στο darling να χορεύουμε και να ακουγόμαστε μόνο εμείς –κλασικοί έλληνες μαλάκες-

-να χάνουμε το τελευταίο μετρό και να γυρνάμε δικάβαλο στο ποδήλατο διασχίζοντας τη μίση πόλη με –12 βαθμούς, οι ‘’υπερπαραγωγές’’ τούμπες μου από το ποδήλατο και οι  κουτουλιές μου στις ταμπέλες –τι να κάνω, χιόνιζε, ας μην με αφήναν να πάρω ποδήλατο έτσι αφηρημένο που μαι-

-την Ι. να ακούμε Μάλαμα και να ξυπνάμε τους γείτονες από τις αγριοφωνάρες μας, την πριγκίπισσα της Μαδαγασκάρης στο πάρτυ του S. (πραγματικά δεν παίζει να ξανά-δω  άτομο που να πίνει από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 9 το πρωί ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ και να ναι πιο νηφάλια και από μένα που ήπια ένα ποτήρι κρασί)

-τα σπίτια με τα βαζάκια χασίσι στο τζάκι –αμέ είναι και διακοσμητικά παρακαλώ!-

-να κάνουμε pedalo στη λίμνη και να τραγουδάμε Βουγιουκλάκη

-να γυρνάμε μέσα από το δάσος και να χουμε κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο γιατί φοβόμαστε (ε ένα τραύμα από την Ελλάδα σου μένει όσο να ναι) , να μας παίρνει ο ύπνος στην λίμνη και να μας ξυπνούν οι πάπιες –τις πάπιες μου μέσα!- γιατί μας δάγκωναν…-

 

 

 

την καλοκαιρινή  μου καλησπέρα μου ,

Στάλιν!

 

 

 

I’m not awake yet…!

 

Οι μέρες κυλούν και εγώ απλά τις βλέπω…Δεν βρίσκω πια το λόγο να μαι εδω…Η απόφαση έχει πια παρθεί και απλά δεν λένε να το καταλάβουν.Ανυπομονώ να περάσουν όλα και επιτέλους να κατέβω…Γκρινιάζεις πως δεν προσπαθώ, μα δεν μπορώ πια, και δεν βρίσκω και το λόγο…

Τουλάχιστον έχω χρόνο και τρέχω. Πως? Σα το βλάκα, με το που βγω από το σπίτι κάτι με πιάνει και πάω στο πάρκο και τρέχω…Τώρα από τι δεν ξέρω. Ψέματα! Μπορεί και να ξέρω…! Προς στιγμήν δεν θέλω να μάθω…Απλά βγαίνω και τρέχω…ήθελα να ξέρα πως αντέχω με το τσιγάρο…!

 Γίνεται να αναστηθεί και να πάω σε live του? ΕΕΕεεε καλέ θεούλη που δεν ξέρω αν υπάρχεις? Άσχετο αλλά σήμερα οοοολη μέρα έχω λιώσει να ακούω Gallaher, τι θεός…!

Λέω να βγω σήμερα μπας και ξεχαστώ…από βδομάδα έρχεται ο μπαμπάς ,να μιλήσουμε λέει. Θα μιλήσουμε? Θα καταλάβει? Τώρα την άλλη τι την φέρνει όμως? Πέρα από αυτό ας μην σκέφτομαι αρνητικά, όλα καλά θα πάνε! Θα πάνε? Θα πάνε μην μιλείς…!

Γενικά δεν πάει κάτι άσχημα, αν εξαιρέσεις πως η Γκεστάπο θεώρει πως όλο αυτό ήταν μια τρελή παροδική κρίση. Έχουν περάσει δυο βδομάδες και η γνώμη μου δεν έχει αλλάξει…ΙΣΑ ΙΣΑ νιώθω ανακούφιση και ηρεμία. Περίεργο πράγμα όμως, τόσο καιρό ζητώ για ηρεμία και τώρα που ήρθε δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ…!

Έκλεισα και τα εισιτήρια για Στρασβούργο. Αμέ, θα πάω στο κολλητό να μου φτιάξει το κέφι. Αφού δεν κατεβαίνω Ελλάδα ας είμαι με οικογένεια…καλυτέρα από το να μείνω μονή εδω. Δέκα μερούλες εκεί δεν είναι κακά.

Όλα καλά θα πάνε.Προς τι η επανάληψη? Μπας και με πείσω και φύγει και το γαμημένο άγχος και βάλω και καμιά μπουκιά. Ουφ.

Καλό Σάββατο-Κύριακο

Στάλιν.

μελαγχολία…

Βλέπω το φεγγάρι έξω από το παράθυρό μου και μου μοιάζει πολύ μακρινό, σαν μια κλωστή καρφιτσωμένη στο μαύρο φόντο του ουρανού… Έχω πολλά να γράψω και τίποτα, οπότε το μόνο που έχω να πω είναι:

Καλό βράδυ… waldorf

i really need some answers…

Ο εγκέφαλος είναι το πιο μυστήριο όργανο του ανθρωπινού σώματος. Μαθαίνει. Αλλάζει. Προσαρμόζεται. Μας ‘’λεει’’ τι βλέπουμε. Τι ακούμε. Μας επιτρέπει να νιώσουμε την αγάπη. Μπορεί και να στηρίζει την ψυχή μας. Όση ερευνα κι αν κάνουμε , δεν ξέρουμε πως λειτούργει αυτή η ευαίσθητη γκρίζα ουσία. Κι όταν είναι τραυματίζεται εκεί ξεκινά η μαγεία προς το ανεξήγητο αυτό λαβύρινθο. Κάνεις δεν ξέρει που θα καταλήξουμε…

Ψάχνω απαντήσεις και δεν τις βρίσκω. Τρελαίνομαι. Θέλω να έρθεις και να μου πεις ότι όλα είναι καλά. Θέλω να έρθεις και να ξέρω ότι όλα μα όλα θα πάνε καλά. Ναι εσύ!

Τι στο καλό συμβαίνει? Ποιο το νόημα? Υπάρχει λόγος που συμβαίνει όλο αυτό?

 

 

καληνύχτα Στάλιν.