Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ένστικτα που ψάχνουν υποστήριγμα…

 

ta_enstikta_ton_mazon- Πας καλά? Δεν είσαι σοβαρή…Όλοι θέλουν να φύγουν κι εσύ να γυρίσεις?

Τις τελευταίες μέρες η  ατάκα αυτή παίζει πολύ στα αυτιά μου…Χαμογελαω και δεν απαντώ! Έχω ένστικτο…Αυτή τη στιγμή η Στάλιν δεν κάνει για εδω και λέει να την κάνει σιγά σιγά…Ναι, δύσκολοι καιροί μπλα μπλα μπλα! Εγώ λέω να την κάνω…!

- Εσύ είσαι δυνατή ρε…γιατί κάνεις πίσω?

Δεν αντιλέγω παιδί μου, αλλά ακόμα και οι δυνατοί άνθρωποι πρέπει να ξέρουν πότε πρέπει να σταματούν και που πρέπει να φτάνουν…Εγώ έφτασα στα όρια μου,και επειδή ο μπαμπάκας του μπαμπά μου έχει πεθάνει για να με αναλάβει…τα λεφτά μου στους ψυχιάτρους δεν θα τα φάω…!

-Σοβαρέψου! Έχεις αυτά που θέλουν όλοι και φέρεσαι σα μικρό παιδί, είσαι εγωίστρια!

Χαχαχα είμαι τι? Μάλιστα…Δηλαδή η ζωή μου πρέπει να καθοριστεί από αυτό που θέλουν οι άλλοι ε? Μπα, δεν είμαι!!! Απλά ξέρω τι θέλω πια! Θα το κάνω κι ας είναι όλοι απέναντι μου…μια ζωή έχω μωρέ…Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι σωστή η απόφαση μου ή λάθος αλλά…Ας κάνω τα δικά μου λάθη και όχι της Γκεστάπο, γιατί η Γκεστάπο κάποια στίγμη θα φύγει και ποιον θα κατηγορώ? Θέλω να κατηγορώ έμενα!

-Ρε συ , μην κάνεις σπασμωδικές κινήσεις… κόψε τις μαλακιές και μην το κουνήσεις…είσαι ούφο!

Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει πια κάποιος πως έχω αρρωστήσει? Το σώμα μου πια δεν με βοήθα να ζω ξένα όνειρα…Τέλειωσαν και τα επιχειρήματα και δεν μπορώ με τίποτα πια να με πείσω…! Αρνείται , όπως αρνούμαι και εγώ…Θα μου πεις μετά από 2 χρόνια το θυμήθηκες? Εεεε, τόσο μου πήρε να ξεφύγω από την πίεση και το σοκ και να σκεφτώ σαν Στάλιν! Αρνούμαι να μεγαλώνω σε ένα ‘’μοναστήρι’’ μόνο και μόνο επειδή θα μου αποφέρει χρήματα και πρεστίζ (να το κάνω τι?)… Γιατί τι αξίζει στη ζωή? Να σαι καλά? Ή ναι σαι κάπου όπου είναι καλά για όλους τους υπόλοιπους και εσύ ο ίδιος δεν βρίσκεις πλέον λόγο να αναπνέεις και να ζεις? Τσουκ…!

Πες με μικρή, πες με ονειροπόλα,εγωίστρια, ανόητη…πες με ότι θες…αλλα τα όνειρα μου δεν τα προδίδω για μια χούφτα χρήματα…Όσο μπορώ και αντιστέκομαι θα το κάνω!

‘’Μα εγώ δεν έχω άποψη, έχω μονάχα κάτοψη…το ξέρω πια    πως πίσω απ' τις ιδέες,υπάρχουνε τα ένστικτα
που ψάχνουνε υποστήριγμα και έτσι δραπετεύω απ' τις παρέες…Λέω να την κάνω σιγά – σιγά ! Λέω να την κάνω’’

 

Την αποφασιστική μου καλημέρα,

στάλιν

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Reflections of a Skyline

Όσο χαζό κι αν είναι έμενα μου αρέσει!!!

 

την καλημέρα μου,

Στάλιν

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011








Πρωι Κυριακης...στριβω τσιγαρακι και προσπαθω να μην σκεφτομαι...
Σιγα σιγα βρισκω τι φταιει και λεω να το διορθωσω...συντομα κιολας...!
Ξερω οτι θα μαι μονη σε αυτη την αποφαση, εννοω οι δικοι μου δεν θα με στηριξουν...
Εγω ομως δεν σκοπευω να περασω ουτε ενα nano-λεπτο σε αυτη τη φαση...
Θα κανω αυτο που με κανει να χαμογελαω...τερμα πια τα κλαματα, η αισθηση του μετεωρου και της μοναξιας...Ξερω τι φταιει και επειδη 2 χρονια τωρα ειδα τα ορια μου και βρεθηκα λιγο πριν τη καταστροφη...λεω να σταματησω να μαι αυτοκαταστροφικη και να σκεφτω λιγο τα θελω μου...οχι δεν εχασα 2 χρονια...κερδισα εμπειριες και εγινα πιο δυνατη...

Υπομονη και θα παλεψω για τα θελω μου...
εξαλλου εγω θα ζησω τη ζωη μου και δεν εχω σκοπο να μαι χαλια για τιποτα και για κανενα...

ζοριζομαι και αν δεν το καταλαβαινετε δεν με απασχολει πια...αρκετα προσπαθουσα δυο χρονια τωρα να μαι πεισω πως ολα ειναι καλα...οχι δεν ειναι και αυτο το παραμυθι θα αλλαξει...θα αλλαξει γιατι δεν μπορω να συμβιβαζομαι πια με τα θελω σας και τα ονειρα σας...εχω κι εγω ονειρα και καιρος να τα διεκδικισω...!

φιλια
σταλιν

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

take this love and take it down...





Διεσχισα 2020 χιλιομετρα για παρτη σου και δεν ειχες ΚΑΝ τα κοτσια να ρθεις στο αεροδρομειο...Εαν με αγαπουσες οπως λες, θα πρεπε να ρθεις εν αναγκη με τα ποδια...
Εγω αγαπη μου γλυκια δεν θελω χεστη θελω αντρα...Εαν δεν μπορεις να εκτιμησεις αυτο που εχεις ο χαμενος εισαι εσυ...Ναι εχω θυμωσει...εχω θυμωσει γιατι επιτρεπω σε σενα να με κανεις σκατα ψυχολογικα, σου δοθηκα, και σε αγαπησα οσο καμια αλλη...Δεν φτανει που σου ελυσα τα ψυχολογικα,τα σεξουαλικα μεχρι και το δωματιο σου εφτιαξα και στο κανα ανθρωπινο...με εχεις και με ζοριζεις ασχημα στο ονομα της αγαπης...Ετσι αγαπανε ρε? Ετσι ξερω και εγω...Αλλα οχι...σημερα πρεπει να ξεκαθαρισουμε καποια πραγματα...εαν δεν μπορεις να μου δωσεις στο μισο την αγαπη που σου εδωσα τοτε καλο μου δεν μου αξιζεις...Οπως λεει και η θεια μου, ειμαι μικρη και η ζωη στα ποδια μου...Δεν ξερω αν θα ξαναβρεις ενα ατομο σαν και μενα...μαλλον δεν σου αξιζει κιολας...Μπορει να εκλαιγα γιατι ζοριζομαι εκει που βρισκομαι γιατι να σαι σιγουρος αν ημουν καλα ψυχολογικα τετοια παιχνιδια δεν θα τα επετρεπα ουτε για αστειο...

Δεν στεναχωριεμαι που σου εδωσα πολλα...ισα ισα σου εδειξα κατι που μπορει και να μην ξαναδεις...μια μικρη συμβουλη...στα ατομα που αγαπαμε δεν φερομαστε ετσι...τα ατομα που αγαπαμε τα προσεχουμε γιατι αυτα θα μεινουν στο τελος, αυτα μας στηριζουν σε χαρες και λυπες...

Δυστυχως πολλα ειπες και δεν εκανες τιποτα απολυτως...εγω αντρα θελω στο ξανα λεω σε περιπτωση που δεν το καταλβες Α Ν Τ Ρ Α , αντρα να μπορει να σταθει διπλα μου, δυνατο και οχι με τη πρωτη στραβη να κρυβεται και να φοβαται...

Εαν δεν μπορεις συγγνωμη κλεισαμε...ναι ειμαι θυμωμενη εγωιστη...να θυμασαι θα μεινεις μονος , εγω θα βρω αυτο που ψαχνω...μπορει αυτη τη στιγμη να μην το πιστευω αλλα ατομα σαν και μενα δεν χανονται...οχι...! Το κλαμα που εριξα καλως το εριξα το διασκεδασα γιατι νιωθω και ξερω γιατι ξερω τι νιωθω...εσυ δεν ξερεις καν γιατι κανεις οτι κανεις...

Φιλια
σταλιν

ΥΓ. οταν αγαπαω το δειχνω, και με το παραπανω...τραβα τωρα να βρεις τα κοριτσακια στο μπαρ να δουμε αν θα σαι ευτυχισμενος, εσυ που ηθελες κατι παραπανο και που να αξιζει...Σ Υ Μ Β Ι Β Α Σ Ο Υ !Ετσι θα γινει,θυμησου την ωρα και τη στιγμη που στο λεω,θα συμβιβαστεις γιατι εισαι αδυναμος και δεν μαχεσαι για τα ονειρα σου...μαχη δεν ειναι 9 μηνες και μετα ουφ κουραστηκα,χαχαχαχα τραγικο!

Ετσι οπως φαινεται, θα καταληξεις να κανεις αυτο που σε πνιγει, χωριο,γονεις να φροντιζεις,χωραφια και οχι μαστερ στο εξωτερικο...!

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ!!!

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ουφ και ξανα ουφ…

Σήμερα ξύπνησα με πρησμένα μάτια από το χθεσινό μαραθώνιο κλάματος και είπα να το ρίξω στο μαραθώνιο τρεξίματος…Πολύ καλά κατάλαβες, το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει και εάν με ρωτήσεις τι χρειάζομαι η απάντηση μου θα ναι μια στο κεφάλι να οριζοντιωθώ να μην νιώθω, να μην σκέφτομαι , να μουδιάσω!!!! Ξυπνάω λοιπόν στις έξι και από τότε μέχρι τις 10 προσπαθώ να με πείσω να σηκωθώ και να πάω σχολή…Τελικά δεν πήγα,μόνο στο καθρέπτη με κοίταξα , ο Φρανγκεσταιν μπροστά μου θα βγαίνε ‘’Μις Υφήλιος’’…ανοιξα το λαπι τόπι, με πιάνουν πάλι τα κλάματα και παίρνω τη θεια μου στο skype μπας και ηρεμίσω…Πέφτει από τα σύννεφα με το που της λέω τι συμβαίνει και ξεκινά ένας διάλογος του στυλ:

-Σήκω βγες να περπατήσεις!!!Θα σου κάνει καλό!

-Όχι δεν θέλω  , θέλω να κάτσω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω…

-Όχι πίεσε τον εαυτό σου και βγες, να πάρεις αέρα!!!

-ΟΟΟΟΟοοο καλά, καλά…

(τελικά σηκώθηκα, ντύθηκα, πήρα ένα πακέτο χαρτομάντιλα και βγήκα)

Πήγα με τα πόδια στη λίμνη από τη μεριά της πόλης και έφτασα στη σχολή (3 ώρες περπάτημα) και από κει πήρα την Η. και πήγα ξανά-μανά τα iσα πίσω…Βέβαια το τι συνέβη μέχρι να πάω με τα πόδια σχολή είναι άλλο θέμα…Αρχικά, μυξόκλαιγα στο δρόμο , πήρα και τη Waldorf να λέει τα κλασικά σκέψου και ξανά-σκέψου μπλα μπλα μπλα…εγώ το χαβά μου να κλαίω…Κλείσαμε μετά από κανένα μισάωρο (δεν θέλω να σκεφτώ πόσο θα πληρώσω) και συνέχισα για κανένα δίωρο να περπατώ μουδιασμένη χωρίς να σκεπτόμουν που πάω, απλά περπατούσα…Βρήκα και έκατσα κάτω από μια κλαίουσα ιτιά (τυχαίο? δεν νομίζω) και αγνάντευα σκυλάκια να κολυμπάμε, τους κύκνους να τρώνε ψάρια, ποδήλατα , μαμάδες, όλη η Λωζάννη ήταν έξω σήμερα…Και εκεί που κοιτώ το υπερπέραν έρχεται ένας ποδηλάτης και αρχίζει να μου μιλεί…Ανάθεμα την ώρα…Με ρωτούσε απαντούσα και μετά τον έγραφα…σιγά που πτοήθηκε …

-Περιμένεις κανένα?

-Όχι , αλλά θέλω να κάτσω μόνη μου… (το ποδήλατο σου και άντε στην ευχή της παναγίας)

-Να κάτσω?

-Κάτσε… (άμα σου πω όχι θα παραξενευτείς? Αι στα διαλα)

-Πως σε λένε? Από που είσαι? Έχεις προφορά καλή , αλλά είσαι ξένη, είσαι όμορφη θες παρέα…? Τι κάνεις εδω…μπλααα μπλααα  (ΑΦΜ θες ή ακόμα?)

(προσπαθώ να χαμογελάσω , γιατί πραγματικά θα του έφερνα το ποδήλατο στο κεφάλι)

-Συγγνώμη μωρέ αλλά θέλω να μείνω μόνη (πιστεύω ότι πιο ξεκάθαρη δεν θα μπορούσα να μουν!)

-Είσαι τσιτωμένη και είσαι στενοχωρημένη,δεν σου πάει,θα χεις και ωραίο χαμόγελο… (βουλωμένο γράμμα διαβάζεις)

-Ευχαριστώ… (θα φύγεις ποτέ?)

-Να σου κάνω μασάζ? Είμαι φυσικοθεραπευτής! (ρίχνεις πολλές έτσι ? Μήπως να κάτσω να με πηδήξεις κιόλας?)

- Όχι ευχαριστώ , είσαι πολύ ευγενικός αλλά θέλω να μείνω ΜΟΝΗ! (θα φύγεις ή θα σε πετάξω στη λίμνη?)

-Είσαι πολύ, εμ πως το λένε στα αγγλικά, cute, εγώ αν σε είχα θα σε πρόσεχα,και θα σε φρόντιζα… (βαλτός είσαι ρε? άμε στο άμε…)

(δεν απαντώ απλά στραβό-χαμογελώ και απομακρύνομαι όσο πιο πολύ μπορώ γιατί κοντεύει να κολλήσει πάνω μου)

-Θα κάνες ωραία παιδιά (θύμισε μου όταν κάνω να σου φύλαξη ένα,να το πάρεις να το χεις σπίτι!)

-Ευχαριστώ πολύ αλλά πρέπει να φύγω…Χάρηκα!

(πάω να σηκωθώ και με τραβά από το καρπό και μπουμ ξανά-κάθομαι, εκεί οφείλω να ομολογήσω ότι ένα μικρό σοκ το πάθα, γυρνώ και τον κοιτώ εμφανώς θυμωμένη)

-Θες κάτι? (άμα με ξανά-αγγίξεις θα βρεθείς στο ΚΑΤ)

-Ξέχασες να μου δώσεις το τηλέφωνο σου , να πάμε για ποτό, να σου μαγειρέψω…και που ξέρεις μπορεί να με ερωτευτείς (αυτή η σιγουριά σου μπορεί να με τρελάνει)

-Μάλιστα…εμ, ξέρεις  είμαι ερωτευμένη με κάποιον και στη Ελλάδα οι δικοί μου με έχουν λογοδοσμένη, κρίμα δεν γίνεται! (Να πω ότι ο μπαμπάς μου είναι πληρωμένος δολοφόνος ή είναι too much?)

(γαμω τη καταδίκη μου όλα σήμερα θα μου συμβούν?)

-ΕΕΕεεε όντως κρίμα μια κοπέλα σαν κι εσένα να την χάσω, αλλά  δως το μου αλλιώς δεν σε αφήνω να φύγεις… (μου κάνεις πλάκα έτσι? Κάπου κρύβεται η candit camera δεν εξηγείται αλλιώς)

-Οκ! 078… (και άμα με βρεις σε αυτό το νούμερο θα κάνω τρύπα και από δεξιά στη μύτη )

Τι ακριβώς δεν κατάλαβε ήθελα να ξέρα…Στο κούτελο μου γράφω κάτι? Γιατί σήμερα πραγματικά είμαι ικανή να πάρω φόρα και πέσω από το μπαλκόνι…Ήμουν τόσο νευριασμένη από το θράσος του που άρχισα να τρέχω…Είχα να τρέξω τόσο πολυ από τη κιβωτό του Νώε, μιάμιση ώρα έτρεχα , δεν ξέρω από τι και από ποιον απλά έτρεχα, έτρεχα και έφτασα σχολή βρήκα την Η. και ξανά προς τη λίμνη τραβώ (αααλλο ένα δίωρο περπάτημα)

 

 

Ουφ θέλω να πάνε όλα καλά! Γίνεται? Θέλω να ηρεμίσω και να ξέρω τι , πως , που , ποτέ και γιατί!!!!

την κλαμένη καληνύχτα μου

Στάλιν

its been a bad day…please dont take a picture…

σταλιν

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Είναι δύσκολο ταυτίζεσαι με το στίχο αυτού του τραγουδιού και κανείς να μην να καταλαβαίνει τους φόβους σου…πώς είναι να φοβάσαι πως καθένας θα σε προδώσει, θα σε παρατήσει, θα σε πληγώσει..να φοβάσαι το άγνωστο και να χρειάζεσαι την ασφάλεια του γνώριμου και πώς είναι το απαίσιο σφίξιμο στο στομάχι όταν σε πλησιάζουν…Εσύ ξέρεις πόσο μεγάλο βήμα είναι για μένα να συζητάω γι αυτό, να προσπαθώ να κάνω το πρώτο βήμα ακόμα κι αν μου πάρει άπειρο χρόνο…γιατί μέχρι εκεί αντέχω να εμπιστευτώ κι ο άλλος πρέπει να ’χει μεγάλη υπομονή μαζί μου(κι αυτό το ξέρεις πάρα πολύ καλά!).

waldorf

“Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο…”

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

θελω…δεν θελω…

θα έπρεπε να μουν σχολή τώρα…ας είναι, κάνω μια μικρή κοπάνα…!

Διάβασα κάπου πως ‘’η μαγεία διαρκεί όσο διαρκεί η επιθυμία’’. Πόσο διαρκεί λοιπόν μια επιθυμία? Τι κρατά μια επιθυμία ζωντανή?Είναι πράγματι αληθές, πως μερικές φορές το να θέλεις κάτι έχει μεγαλύτερη αξία από το να το αποκτάς? Θέλω…πολλά θέλω!  Βασικά δεν ξέρω αν πρέπει να θέλω ότι θέλω. Ή δεν ξέρω τι θέλω? Χαχα όχι καλά είμαι , προς το παρόν . Θέλω  να σε δω! Θέλω να με ακούς χωρίς να κρίνεις. Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές…Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Θέλω τη βοήθεια σου, κι όχι να αποφασίζεις για μένα. Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις.Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα. Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ. Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις. Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι. Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα. Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις. Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν,να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις.

Σκέπτομαι πως δεν θα ξανά κάνω πίσω .Το οτι μερικές φορές αυτό που αισθανομαστε δεν εχει σχεση με αυτο που μπορουμε να ζησουμε ,απλα δεν το δεχομαι! Τελος.

 

 

Την καλημερα μου

σταλιν

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Μυστικά? 7 μικρά μυστικά λοιπόν…

Επειδή μέρες τώρα κάνω βόλτες από blog σε blog βλέπω να γράφετε όλοι μυστικά ζήλεψα…

Ας γράψω και εγώ λοιπόν…

 

 

7. Όταν πρωτοήρθα εδω δεν μπορούσα να κοιμηθώ μόνη και κοιμόμουν με τη  waldorf  στο skype ή με το λαπι τοπι να παίζει μουσική ή ταινίες…Ακόμα και τώρα είναι μέρες που ο φόβος αυτός με επισκέπτεται και δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ!

6.Έχω σκεφτεί άπειρες φορές να τα παρατήσω όλα και να πάω στη Καλών Τεχνών στη Γάλλια, να πιάσω δουλειά και να μην ξανά επικοινωνήσω με τους δικούς μου ποτέ πια!

5. Στα 19 μου άρχισα να έχω μια πιο ουσιώδης σχέση με το μπαμπά μου, μέχρι τότε ήμασταν απλά δυο ξένοι. Με έπαιρνε κάθε Σαββατοκύριακο σπίτι και εγώ καθόμουν στο δήθεν δωμάτιο μου και μετρούσα τις μέρες αντίστροφα για να πάω στη μαμά. Τώρα δεν ξεκολλά ο ένας από τον άλλο!

4. Από μικρή είχα ένα κόλλημα με τα δέντρα και σκαρφάλωνα πάντα στο πιο ψηλό κλαδί, μια μέρα λοιπόν η μάνα μου ήθελε να φύγουμε νωρίς από το σπίτι κάποιων φίλων και εγώ επειδή δεν ήθελα πήγα και σκαρφάλωσα σε ένα πολύ ψηλό δέντρο και δεν κατέβαινα με ΤΙΠΟΤΑ! Μέχρι που κάλεσαν τη πυροσβεστική και κατέβηκα θέλοντας και μη!

3. Πέρυσι κατέβηκα Ελλάδα κρυφά ενώ οι δικοί μου νόμιζαν ότι ήμουν Γενεύη! Δεν άντεχα άθελα Ελλάδα , μεγάλη στέρηση! Μπορεί και φέτος να κατέβω το Πάσχα Ελλάδα, Ζυρίχη εννοώ :p

2. Πάντα είχα ένα  μεγάλο κόλλημα με τη μουσική και  με το ραδιόφωνο,και θα θελα κάποια στιγμή να ασχοληθώ επαγγελματικά.

1.Στο γυμνάσιο αντιπαθούσα τρελά τη waldorf ,μου φαινόταν πολύ απόμακρη και ψηλομύτα για αυτό και την απέφευγα συνειδητά. Έλα όμως που στο λύκειο ο τότε κολλητός μου τη γούσταρε και πήγα κι έκατσα μαζί της για να τον βοηθήσω…και από τότε? Απλά είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής μου!

 

 

την καλημέρα μου

Στάλιν

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Εκρήξεις ντοπαμίνης…!

 

    

Έψαχνα κάτι στο γιουτουμπι και έπεσα πάνω στην προφορική μας ανάρτηση…κι επειδή ο εγκέφαλος εντοπίζει πιο γρήγορα τη χαρά από τη λύπη έσκασα ένα τεράστιο  χαμόγελο,έκρηξη ντοπαμίνης. Ντοπαμινη , ντοπαμινη , μια ουσία (νευροδιαβιβαστής) που υπάρχει  στον εγκέφαλο η οποία βοηθάει  την μεταφορά του ηλεκτρικού ρεύματος σε βιοχημικό ερεθισμό από το ένα κύτταρο στο άλλο σε έναν χώρο που λέγεται συναπτική σχισμή….μπλα μπλα μπλα…τα μάτια μου έχουν θολώσει λίγο πολύ από τη κούραση! Ποιος διαβάζει κυτταρική? Πριν από ένα τρίωρο γύρισα , πήγα  για ένα ‘’γρηγορο’’ καφέ …με τόσο όμορφη μερααααα είναι δυνατόν να μην βγεις?

Dopamine_chemical_structureΕίναι μέρες σαν αυτή που μου λείπεις πολύ μπουμπούνα! Τι να πρωτο-θυμηθώ? Που ήρθες εδω (φτουυυυυ) και ήταν σαν να μην ήσουν μακριά ούτε μια μέρα.Ξεχάστηκε ο Βόλος και τα 2020 γαμημένα χιλιόμετρα! Θυμάσαι εκείνο το Σάββατο που είχα τη φαεινή ιδέα με τέτοιο τεεεελειο καιρό να πάμε Βέρνη? Ως υστερικό και αντιδραστικό φόρεσα κοντομάνικο ζιβάγκο - ήθελα να ξέρα πως μου κόλλησε ότι έκανε καύσωνα με μηδέν βαθμούς- και εσύ έσπασες την υπέροχη μου ομπρελιτα και γίναμε…(οοοοταν φυσά,ομπρέλα δεν ανοίγουμε,νταααααξει?) σα βρεγμένες γάτες…Μόνο με πρόσθιο δεν γυρίσαμε στη Λωζάννη με τόση βροχή εκείνη τη μέρα.Καλά δεν λες που βρήκαμε προσωρινό καταφύγιο στα Starbucks…??? Μμμμ, εκείνο το υπέροχο κοκκινιστό σου , που μετά από 10 ώρες μάθημα φάνταζε ακόμα πιο θεϊκό και εγώ τώρα έχω πεθάνει στα λαχανικά (στατιστικά, όποτε μένουμε μαζί τρώω απίστευτα πολύ). Ταααα βράδια που με άφησες να κοιμάμαι μονή που τα πας? Δεν ντρέπεσαι? Πόση ώρα έψαχνα τα δρομολόγια για Allaman ? Και πήγες και τα βρήκες εσύ καμαρωτή καμαρωτή? Πανάθεμα με που και μιλώ γαλλικά και φοράω και γυαλιά!!! Ααααα και τότε που μου κόλλησε ντε και καλά να πάρω πουφ και επειδή ήθελε φούσκωμα αλλά η τρουπά ήταν τεραστία (ναι είναι πουφ υπερπαραγωγή) και το φούσκωνα με το καλαμάκι? Είχα αλλάξει από το ζόρι οχτώ χρώματα.Να σταματήσω? Που λόγος? Κι εσύ σα βλάκας αντί να με βοηθήσεις είχες λιώσει στο γέλιο! Το παγωτό που φάγαμε στους Ιταλούς με -1 βαθμούς κελσίου? Ή να ξεχάσω το γατουυυυλη που δεν μου πήρες ? -θέλω γατουλη και μέχρι να μου πάρετε δεν θα σταματήσω να το λέω-στοοο κάτω κάτω υποχρέωση σου είναι επειδή είμαι μακριά!!!-

Τέλος πάντων, κάτσε  εσύ εκεί τώρα να με κοιτάς από το skype με αυτό το βλέμμα που και να θέλω να του κρυφτώ αδυνατώ!!! (σταμάτα να ξέρεις τις κινήσεις μου , πριν καν καλά καλά τις κάνω ή και τις σκεφτώ!) Και να με ακούω πάντα να λέω ‘’Πααααλι δίκιο είχες , είδες?’’ Μα μια φορά να σε βγάλω λάθος άχτι το χω! Φτου!

Σταματώ το παραλήρημα όμως… !

Αν και η βδομάδα αυτή δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές ,τελειώνει πολύ καλά οφείλω να ομολογήσω! Καααατι πάει να γίνει, λες ε? Πήγα καφεδάκι χθες με το χαμένο  Μ. πολύ μου χε λείψει ! Σήμερα πήγα από το σπίτι της L. είπε η μια το πόνο της στην άλλη και κάπως ηρεμίσαμε! Τι πόνο? Η L. δεν μπορούσε να λύσει κάτι ασκήσεις στην Γραμμική Γεωμετρία και κάτσαμε και την είδαμε (ωραία περνάμε!!!) και εγώ στο κόσμο μου με τις έγγραφες…κάναμε το συνηθισμένο μας τσιγαράκι στο πανυπερτελειο μπαλκόνι της  και πηρά το δρόμο της επιστροφής…αιματηρής επιστροφής πιο σωστά αφού όλος ο δρόμος ήταν πίκτρα στο αίμα! (δεν αστειεύομαι). Χθες λέει ένας έπιασε τη γυναίκα του με το γιο του και τη σκότωσε! Στην τοοοοσο ήσυχη πόλη της Λωζάννης? Κι ομως, να τι κάνει η υπερβολική οργάνωση…Τελικά αυτός ο κόσμος δεν θα παψει να με εκπλήσσει ποτέ! Αν και το δυστύχημα είναι που έπαψε πια να με σοκάρει)

Πρέπει να πάω να διαβάσω όμως και για αυτό παραθέτω ένα κομμάτι που μου ρθε σήμερα,φλασια και μου θυμίζει πολλά. Παλιό σπίτι, η μαμά στη κουζίνα να φτιάχνει πρωινό -τότε ήτο μαμά τώρα γκεστάπο- ο μπαμπάς να ροχαλίζει και εγώ να βάζω στη διαπασών το παρακάτω κομμάτι να αρπάζω το Πάσα (ο τότε επικός μου γατουλης) να χορεύω και να τραγουδώ (να τραγουδώ είπα? να προσπαθώ μάλλον)

 

φιλιαααα

Στάλιν

ΥΓ. Η L. πήρε όχι ένα αλλά δυο γατουλιδες…θελω κι εγωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

αλλάζουμε…

 

Μετά από μια εβδομάδα προσαρμογής σε αυτή τη θεσπέσια και τέλεια οργανωμένη πόλη καιρός ήταν να γράψω…Δεν ξέρω γιατί αλλά το τελευταίο καιρό δεν μου βγαίνει ,δεν μου βγαίνει…τι το θελα και κατέβηκα? Τι το θελα? Είχα προσαρμοστεί από το καλοκαίρι και με το που κατέβηκα, άλλο που δεν ήθελα,εγκλιματίστηκα ευθύς αμέσως στην νοοτροπία της τέλειας χώρας μας,και από τότε που γύρισα  αδυνατώ να προσαρμοστώ , πάω σχολή ανόρεκτη και άμα χάσω και κανένα μάθημα άλλο που δεν θέλω!!! Το πήρα απόφαση και έστειλα κάποιες αιτήσεις για άλλες σχολές…θέλω χρόνο για τον εαυτό μου…τον χρειάζομαι! Όσο ήμουν Ελλάδα, είτε ήμουν για καφέ , είτε διάβαζα τα βιβλία μου , είτε πλακωνόμουν ε τη Γκεστάπο (περίεργο?), είτε κάτι θα με απασχολούσε, είτε πήγα στο μπαμπά, στον άνδρα,είτε με πάππου και γιαγιά…Γενικά, όλοι ήθελαν να με δουν και να περάσω χρόνο μαζί τους,που στην ουσία δεν έκανα όσα ήθελα…Δεν πειράζει όμως, το χρειάζονταν…Αν και δεν έμεινα λοιπόν λίγο μόνη δεν έμεινα να σκεφτώ που πάω, τι κάνω , τι θα κάνω…Αυτό όμως που κατάλαβα είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω , και θα το κάνω!!!!

Γύρισα λοιπόν, και μετά από τρεις μέρες ,ήρθε να με επισκεφτεί η Α. η τρίτη της παρέας…!( δεν λεω ευχάριστη έκπληξη αλλά ζορίζομαι και 6 μέρες δεν είχα…ένα τριήμερο ναι!) Πάντα απέφευγα να είμαι μόνη με την Α. άμα είμαστε μόνες, καταπιέζομαι…καταπιέζομαι πολύ. Γιατί? Γιατί είμαι ηλίθια, έχω τύψεις και της κάνω όλα τα χατίρια. Εκείνη από την άλλη είναι ένα άτομο  που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται σωστά, σκάφτεται ΜΟΝΟ γκόμενους (δεν λέω καλοί και αυτοί, αλλά ποσό να μιλήσεις πια, κάποια στιγμή δεν γίνεται όλο τα ιδία λες,κουραζεσαι) , εκμεταλλευτεί καταστάσεις και  μιλεί και πολύ άσχημα! (κάτι που δεν το αντιλαμβάνεται γιατί έτσι έχει μάθει). Δεν μπορώ να είμαι στο κέντρο του Ηρακλείου και με φωνάζει ξεκωλιάρα γιατί το θεώρει αστείο και να πέρανε φίλοι του μπαμπά μου (μην γελάς ΕΣΥ σε βλέπω) Μπορείς να με χαρακτηρίσεις πολλά , ανασφαλή, υποχόνδρια (ναι είμαι !) μπλα μπλα μπλα εκτός και αν το χιούμορ μου έγινε ελβετικό! Λεπτομέρεια σκέπτεται κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, όταν όμως μαζεύονται πολλές τέτοιες…αρχίζεις και ασφυκτιείς! Δεν λέω ότι εγώ εκφράζω με το ‘’σεις και με το σας ‘’αλλά γενικά ξέρω να μη ξεπερνώ κάποια όρια! 

Πως γνωριστήκαμε…???Πριν από λίγα χρόνια κόλλησα με τις δυο, την τρελή και τη waldorf  (πιο πολύ με τη τελευταία αλλά δεν είναι του παρόντος) και απλά η Α. ήταν ένα bonus εφόσον έκαναν παρέα οι τρεις τους στο φροντιστήριο! Αρχικά , έβλεπα πως, δεν ταιριάζουμε πουθενά , μα ΠΟΥΘΕΝΑ! Αλλά έκανα υποχωρήσεις, εμπιστευόμουν τις άλλες δυο.

Βεβαία κακά ψέματα όσο κι αν το θες , κάποια χάσματα δεν γεφυρώνονται ποτέ! Άσπρο εμείς μαύρο εκείνη, όταν είναι να βγούμε κάθε μα κάθε φορά περνάμε κανένα δίωρο στα τηλεφωνά γιατί εμείς θέλουμε κάτι ήσυχο και με ωραία μουσική και εκείνη κλαμπ και κόσμο να βλέπει…Γενικά  από όσο μας θυμάμαι,στη παρέα δεν έλειψαν ποτέ οι τσακωμοί διότι πάντα κάτι συνέβαινε…Πάντα κάτι δεν καταλάβαινε καλά η Α., θα παρεξηγούσε , θα θύμωνε και έπρεπε να κάνουμε πίσω…Πόσα καλοκαίρια πλακωνόμασταν μεταξύ μας,γιατι η Α. δεν θέλει το στέκι μας ξαφνικά το τελευταίο πεντάλεπτο,αλλά παραλιακή, πόσες φορές δεν βγήκαμε γιατί το μπλουζάκι αυτό τη χοντραίνει, μέχρι να αποφασίσουμε σε πια θάλασσα θα πάμε (?) πάει είχε νυχτώσει, γιατί παρεξήγησε κάτι , γιατί δεν δέχεται κανενός είδους σχόλιο και κριτική (Τι σκατά? Ρε βλάκα άμα φοράς τα ‘’ τέλεια ’’ αθλητικά σου δεν στο λέω?  Πέταξέ τα!!! ) .γενικά 3 χρόνια τώρα είμαστε στρατιωτάκια, μην πεις αυτό θα παρεξηγήσει , μην το άλλο θα θυμώσει, θα στεναχωρηθεί, θα θα θα… ---> προβλήματα που έχει ο κόσμος ε?

Τώρα αναρωτιέστε γιατί κάνω αυτή την εισαγωγή…γιατί άραγε? Γιατί νιώθω προδομένη και ψυχολογικά πιεσμένη!

Αυτό το καλοκαίρι για μένα και για τις τέσσερις μάλλον, θα έλεγε κάνεις πως ήταν ένας οιωνός για το τι θα επακολουθήσει, αφού περάσαμε 1 εβδομάδα στο Ρέθυμνο στην οποία δεν έβγαινε μαζί μας γιατί δεν τις έκανε το τζιν και καλά να πεις πως το έλεγε από πριν? Όχι,αφού είχαμε όλες ετοιμαστεί και περιμέναμε στη πόρτα εκείνη να δηλώνει τελευταία στιγμή να μείνουμε μέσα  (δεν λέω και εγώ κατέβηκα από Λωζάννη τέρας…αλλά με το που πάτησα Ελλάδα προσπάθησα και τα έχασα αυτά που πηρά, το ήθελα όμως) .

 

 Κακά τα ψέματα άμα δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου , δεν μπορείς να νιώσεις και με κανέναν άλλο! Προσπαθήσαμε πολλές φορές να την βοηθήσουμε αλλά εφόσον δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της μόνη της εμείς πως? Όταν πάχυνα ήθελα να το ακούσω από εκείνες,γιατί έτσι θα το κλεινα πιο εύκολα (δεν σχολιάζω πως δεν λεγάτε τίποτα), αλλά όταν δεν το δέχεται κάποιος,και θεώρει κακοπροαίρετη ακόμα και μια συμβουλή από τους φίλους του…γιατί εδω μιλάμε για θέμα υγείας όχι 5 κιλά παραπάνω…Απλά, σταματάς να πιέζεις και αποφασίζεις πως δεν θα χαλάσεις ένα ακόμη βράδυ! Έξαλλου, τα προβλήματα μας όλα ξεκινούσαν και ξεκινούν από αυτό…δεν νιώθει καλά με τον εαυτό της!

Ως φίλη δεν μέτρησα ούτε τι έδωσα ούτε τι πήρα από αυτή τη σχέση, δεν μου αρέσει και δεν με εκφράζει, με εξοργίζει όμως γιατί όταν ήρθε εδω έκτος του ότι δεν σεβάστηκε το χώρο μου, δεν βγήκαμε ούτε ένα βράδυ κάτι που δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα αφού έχω συνηθίσει να μην βγαίνω εδω, αλλά μην μου γκρινιάζεις ότι δεν βγήκαμε, ,δεν ήθελε να περιπατάει κάτι που δεν γίνεται αφού η Λωζάννη είναι πόλη μικρή και γεμάτη ανυψωματα και αναγκαστικά περπατάς…, δεν ήθελε να ξυπνά νωρίς ( πριν τις 2 δεν ξυπνά) μπας και δει τίποτα σε ξένη χώρα ήρθε , και μετά μου έλεγε γιατί δεν την ξύπνησα,αφιέρωσα αυτές τις 6 μέρες κι ας έχω τρελό τρέξιμο ήθελα μια αναγνώριση και μια διευκόλυνση εφόσον ψυχολογικά πιέζομαι και όχι να ακούω η Λωζάννη είναι τέλεια πόλη γιατί γκρινιάζεις , βγες, κάνε φίλους, εσύ φταις,εγώ ξέρω ότι από έξω παντού και πάντα όλα τέλεια φαίνονται και εύκολα!

Έκανα πίσω όμως 3 μέρες δεν λαλούσα , δεν μιλούσα, δεν άντεξα όμως…τι να κάνω? Έπρεπε κάπου να ξεσπάσω! Παντοτινό μου θύμα ? Η waldorf στην όποια έγραψα ένα μαιλ με παράπονα…μπας και ηρεμίσω (όπου και ηρέμισα). Όλα καλά μέχρι εκεί?

Την τελευταία μέρα λοιπόν, με πήρε ο ύπνος και είχα ξεχάσει στο λαπι τοπι μου το μαιλ μου ανοιχτό…να προχωρήσω παρακάτω? Ότι μαιλ είχα διαβάστηκαν…

 

 

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως μπορεί κάποιος είτε φίλος , είτε γκόμενος,είτε γονιός,να εισβάλλει έτσι στο προσωπικό σου χώρο … γιατί είναι προσωπικός… Υπάρχουν κάποια πράγματα που καλώς κακώς δεν τα μοιράζεσαι με όλους ή και με κανένα, θες και κάτι για σένα! Οι άνθρωποι αλλάζουν , κι εγώ δεν αποτελώ καμία εξαίρεση…Δεν στενοχωριέμαι που χάλασε αυτό που είχα με την Α. (τι είχα? ουδέν σχόλιο)  φαινόταν εξ’αρχης πως δεν θα κρατούσε, απλά θυμώνω με το πόσο αφελής μπορεί να μαι κάποιες φορές! Καιρός να μάθω όμως! Άντε γιατί μου τη δίνει να μαι αφελής !!!

 

φιλιά

Στάλιν

 

  ‘’ if your havent got problems, i feel bad for your son...i got 99 problems and a bit* ain't one...’’