“Μην το πεις πουθενά…

πια τα βράδια δεν κοιμάμαι…”

Άκουγα τώρα το ομώνυμο τραγούδι και ταυτίστηκα…τρέχω και δεν φτάνω λοιπό..μόνο που νομίζω το κάνω για να μην έχω χρόνο να σκεφτώ…εργασίες,πρόβες,σχολή,δουλειές συναντήσεις(έχω γίνει workholic???)…ο χρόνος κυλάει αργά κι είναι φορές που νιώθω πως βλέπω τη ζωή μου να περνάει μπροστά μου, σαν να μην είμαι εγώ…είναι χαζό θα μου πεις και το ξέρω..τι συνταρακτικό μπορεί να έχει συμβεί σε μια 19χρονη για να είναι έτσι;συνταρακτικό..τίποτα!όμως δεν ξέρω που βρήκα αυτό το κενό στο στομάχι που μου κάνει παρέα…

Σ’ αυτή τη φάση όμως θέλω να κλείσω το διακόπτη των ονείρων μου και να κοιμηθώ ένα 10ωρο χωρίς εφιάλτες και ταραγμένα όνειρα…θέλω να ξεκουραστώ και ν’ αρχίσω πάλι να τρέχω,να ξεχνιέμαι, να τελειώσω με τις υποχρεώσεις, να διώξω τον κόμπο από το λαιμό μου και τον κενό από το στομάχι μου…και μιας και αύριο είναι Κυριακή λέω να βάλω το σχέδιο μου σ’ εφαρμογή…!

Καλή μου επιτυχία…:) waldorf