χαμένη…

 

Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να γράψω…μού λείψε! Όπως είπα όμως  και στην προηγούμενη ανάρτηση τρέχω! Οι ώρες διαβάσματός μου έχουν διπλασιαστεί, ο καπνός μου τελειώνει μέσα σε 3,5 μέρες από τις 7 που τέλειωνε παλιά και ο γαλλικός πλέον καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στον οργανισμό μου από ότι το οξυγόνο..κι όμως, δεν με πειράζει, ειλικρινά το απολαμβάνω τόσο που τρέχω και δεν φτάνω!

Ο καλός μου έφυγε…και προσπαθώ να μην σκέπτομαι το μικρό κενό που έχει αφήσει, γιατί μαντέψτε? Δεν έχω χρόνο ! Γυρνώ σπίτι και μου λείπει τόσο που δεν τον βρίσκω ξαπλωμένο στο κρεβάτι με το πανυπερτελειο χαμόγελο του! Να ξύπναω και να μου έχει φτιάξει καφέ και στριμμένο τσιγαράκι :) να πηγαίνουμε βόλτες στη βροχερή Λωζάννη και να νιώθω επιτέλους πραγματικά χαρούμενη…ΣΤΟΠ όμως γιατί θα χρειαστώ prozak …

Γενικά, όμως είμαι καλά…έχω και 2 test-ακια την ερχόμενη εβδομάδα βιολογία και προγραμματισμό…Επίσης, έρχεται η waldorf, κάτι που με κάνει να πετώ από χαρά γιατί ξέρω ότι θα με βάλει σε τάξη ψυχολογικά (όπως πάντα κάνει) και να της δείξω επιτέλους όλα όσα θέλω να μοιραστώ μαζί της, τον άνθρωπο μου…Εχουμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι ένα μήνα…τρέχει και τρέχω…!

Βασικά, εγώ φταίω που έχουμε ‘’ψιλό-χαθεί’’ γιατί γυρνώ μετά από εννέα ώρες μάθημα και είμαι τόσο χώμα που δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανένα…ακόμα και οι δικοί μου που με παίρνουν με το ζόρι τους μίλαω, δεν μπορώ…σαν να θέλω να απομονώνομαι από όλους και από όλα, μπας και νιώσω λίγο γιατί έχω μουδιάσει για τα καλά το μυαλό μου μην τολμήσω και κάνω καμία βλακεία γιατί δεν με παίρνει, φέτος είπαμε σχολή μόνο σχολή!

Γενικά, δεν έχω απολύτως κανένα μα κανένα νέο :)

 

 

φιλιά,

Στάλιν