τρέχω…

 

Ξύπνημα στις έξι το πρωί, τρέξιμο να προλάβω το μετρό, το όποιο σαφώς και είναι ασφυκτικά γεμάτο σε σημείο να θαμπώνουν τα γυαλιά μου, μάθημα από τις οχτώ το πρωί μέχρι το βράδυ με καμία ώρα διάλειμμα μόνο, και μετά φυσικά διάβασμα …Πότε γραμμική άλγεβρα, πότε ανάλυση, πότε μηχανική, πότε γενετική, πότε οργανική , πότε ανόργανη,πότε προγραμματισμό…Από το πρωί ως το βράδυ τρέχω , τρέχω , τρέχω και ξανατρέχω! Εάν υπήρχε θηλυκή έκδοση του Βέγγου αυτή σίγουρα θα μουν εγώ, πιστέψτε με!

Πρέπει όμως να ομολογήσω πως αυτός ο χρόνος είναι θεϊκός! Ναι. το απολαμβάνω που έχω τόσες ώρες μάθημα, ναι, λατρεύω να διαβάζω στην βιβλιοθήκη,βρίσκω τα μαθήματα πιο ενδιαφέροντα,το περιβάλλον ακόμα πιο οικείο, και τη Λωζάννη πλέον  πολη μου, το χώρο μου! Έχω γνωρίσει δυο απίστευτα τυπάκια στη σχολή , μια κοπέλα από την Ζυρίχη και μια από ένα χωριό της Γαλλίας και περνάμε τέλεια! Αλλιώς πως να περάσουν τόσες ώρες λιωσίματος στη σχολή? Βασικά καιρό είχα να γελάσω στο epfl με την ψυχή μου και να μιλώ τα γαλλικά σε σημείο να ξεχνώ τα ελληνικά…Μην ξεχνιόμαστε , έχω και σένα… :) που μου έρχεσαι και την άλλη εβδομάδα και ακόμα δεν μπορώ να το αντιληφθώ ότι επιτέλους θα σε δωωωω! (μου λειψές αγαπημένε μου!)

Την ερχόμενη εβδομάδα έχω το πρώτο μου τεστ…και έχω κωλο-αγχωθει, δεν μου φαίνεται ακόμα , αλλά μέσα μου είμαι μια πυρηνική βόμβα έτοιμη να εκραγεί! Θέλω να γράψω καλά ο κόσμος να χαλάσει…Το ελπίζω δηλαδή, γιατί το χρειάζομαι. Το χρειάζομαι για να μου δώσει δύναμη, να κρατηθώ και να πάψω να πιστεύω πως είμαι τούβλο!

Τουλάχιστον, έρχεσαι εσύ , να ηρεμίσω λίγο (έως πολύ) … γιατί ένα μικρό διάλειμμα το χρειάζομαι. Έτσι για να πάρω δυνάμεις μέχρι την εξεταστική. Είχα ξεχάσει πως είναι να σαι μακριά από τον άνθρωπο σου. Τώρα δεν έχω παράπονο, καθημερινά αντιλαμβάνομαι την απουσία σου και μου την δίνει. Μου την δίνει βρε παιδί μου  να ξυπνάω μόνη, μου την δίνει όταν αγχώνομαι να μην είσαι εδω να με ηρεμείς όπως πάντα, μου την δίνει να μην μπορώ να βλέπω το χαμόγελο σου παρά μόνο πίσω από μια κρυστάλλινη οθόνη, μου την δίνει να μην μπορώ να μοιραστώ την χαρά μου μαζί σου, μου την δίνει να μην σε ακούω να παίζεις κιθάρα, μου την δίνει να βλέπω μονή τα fringe…όλα μου την δίνουν , θέλω να πάρω σφυρί και να κάνω χίλια κομματάκια το λαπι τοπι μου, γιατί το χω μισήσει, έχω μισήσει να σε βλέπω μέσα από μια οθόνη και να αδυνατώ να σε ακουμπήσω . Πολλές φορές με πιάνω να σου θυμώνω, λες και φταις που είσαι μακριά, ήταν απόφαση μας, το ξέρα από την αρχή ότι δεν είναι εύκολο…μα δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς…!

Εδω έρχεται η φράση που δεν περίμενα να ξεστόμισε και να που ποτέ μην λες ποτέ γιατί δεν ξέρεις, ‘ευτυχώς που υπάρχει το epfl και δεν μου δίνει ιδιαίτερο χρόνο να σκεφτώ και να αντιληφτώ την απουσία σου πιο έντονα

 

Πέρα από αυτά λοιπόν τα μικρό-προβληματάκια, όλα κοίλανε ομαλά και όμορφα. Σήμερα έλαβα και ένα mail από τους προσκόπους και με δέχονται στην ομάδα τους … πήρα μια χαρά! Έντεκα χρόνια στο ΣΕΟ δεν θα μπορούσα να μην είμαι και εδω … μου έλειψε ένα χρόνο τώρα…Αν και με πιάνει ένα μικρό άγχος (περίεργο?) γιατί θα μαι στο αρχηγείο της ομάδας και είναι μια ευθύνη, αλλά θα βάλω και εκεί τα δυνατά μου ! Ήταν όμως για μένα μια αγαλλίαση, γιατί μου χε λείψει, ο οδηγισμός χρόνια τώρα ήταν και θα είναι ένας τρόπος ζωής. Άσε που εδω κάνουν και ταξίδια , εκδρομές ,πεζοπορίες στις Άλπεις,τα πάντα και συνεχώς!

αυτά από μένα τα ολίγα!

 

 

φιλιά πολλά

Στάλιν