Σήμερα γύρισα στο σπίτι σχετικά νωρίς και είχα τη φαεινή ιδέα να δω ταινία…μια όχι πολύ καταθλιπτική..το “ψυχή βαθιά” (όχι πολύ,πάρα πολύ!). Ήταν τρομερό το πόσα πράγματα έμαθα για τον εμφύλιο εξαιτίας αυτής της ταινίας…
Είναι νομίζω μια ταινία που σου δημιουργεί θυμό για το φανατισμό των ανθρώπων…σου δημιουργεί λύπη για το πόσο μπορεί να εξαγριωθούν οι άνθρωποι..αλλά νομίζω το πιο δύσκολο κομμάτι της ταινίας είναι εκείνο που οι δυο πλευρές αλληλοαποκαλούνται εχθροί, βρίζονται..σκοτώνουν με μίσος… κι είναι που σκέφτεσαι πόσο λίγο θέλουμε για να παρεκτραπούμε..πόσο λίγο να μην λογαριάσουμε τίποτα…κι είναι εκείνα τα κλασσικά ερωτήματα για τον άνθρωπο και τη λογική του, που είναι πια πολυσυζητημένα και ίσως ακόμα και γραφικά…όμως νομίζω είναι χειρότερο κι από πόλεμο να σκοτώνεις συμπατριώτες,να σκοτώνεις αυτούς που θα ’πρεπε να ‘χεις για συμμάχους…
“Στοχάσου.
Πόσον κράτησε η κακιά στιγμή,
πόσον το θαύμα;”
Μάρκος Μέσκος (από την ταινία)
waldorf
3 σχόλια:
ειναι οι στιγμες που ο ανθρωπος γινετε ζωο....
@γνωστέ άγνωστε
πολύ λυπάμαι για τη διαπίστωση αλλά θα συμφωνήσω...:(
waldorf
Ωραία ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες (ξεχώρισα αυτή του Θ. Βέγγου, που πάντα με τον Βούλγαρη ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του).
Για τον εμφύλιο έχω διαβάσει πολλά και έχω ακούσει ακόμη περισσότερες μαρτυρίες. Είναι απλά μια φρίκη. Ακατανόητο. Κι όμως γίνεται καθημερινά αν προσέξεις...
Δημοσίευση σχολίου