Φοιτητική ζωή λένε είναι τα ξενύχτια με φίλους, οι βόλτες, η ελευθερία,το διάβασμα μόνο πριν την εξεταστική και φυσικά η πλούσια ερωτική ζωή. Λοιπόν από τα παραπάνω το μόνο που λείπει από τη δική μου φοιτητική ζωή είναι το τελευταίο… Κι είναι πολύ κουραστικό όλοι να σε ψαρεύουν για τη “σχέση” σου (με σιγουριά πως αυτή υπάρχει φυσικά). Τις προάλλες το συζητούσαμε με μια φίλη, που μου είπε αυτό που κι εσύ(και πολλοί άλλοι) μου έχεις πει στο παρελθόν: Όταν κυκλοφορείς είναι σαν να γράφεις “Μην με πλησιάζεις!” - ή κάτι παρεμφερές τέλος πάντων.
Σκεφτόμουν λοιπόν αν πράγματι συμβαίνει αυτό και γιατί.. Το συμπέρασμά μου ήταν πως αυτό που γράφω ουσιαστικά δεν είναι “Μην με πλησιάζεις!”, αλλά “Σε φοβάμαι!”. Εκτός όμως απ’ αυτό δεν είμαι η γυναίκα που θα πάει για ποτό και θα κοιτάξει το χώρο για να εντοπίσει κάποιον, δεν ψάχνομαι απλά κι αυτό φαίνεται πολύ αδιάφορο εκ μέρους μου. Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει ή δεν θα ήθελα να είμαι με κάποιον, είναι όμως που δεν μπορώ να το κάνω. Έτσι κατέληξα στο ότι δεν χρειάζομαι τον ιδανικό άντρα, αλλά αυτόν που θα δει πίσω από την αδιαφορία μου, αυτόν που θα διαβάσει το “Σε φοβάμαι!” και θα θέλει να με πλησιάσει, να με πάρει από το χέρι και να μου αποδείξει πως κάνω λάθος. Και θα μου πείτε τώρα “Αν θέλεις να σε πλησιάσουν πρέπει να δηλώσεις διαθέσιμη.” και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχετε άδικο… Μάλλον ζητάω πολλά…
waldorf
