Προβληματικη οπως παντα...

Διαβαζω την αναρτηση σου...Η αληθεια ειναι οτι το τελευταιο καιρο δεν εχω χρονο...Δεν εχω χρονο για τιποτα...Κυριευμενη απο τα προβληματα μου, που μου μοιαζουν για ακομη μια φορα αβαστακτα. Οι λογοι παμ-πολλοι... τους ξερεις. Η αληθεια ειναι οτι μου χεις λειψει,ειναι τοσα αυτα που θελω να σου πω και...κατι με σταματα...Εξαλλου ξερεις τη κατασταση...ξερεις?

To μονο που με γεμιζει πλεον ειναι η σχολη...Τα πρωινα ξυπναω και ευθυς χωνομαι μεσα σε ενα εργαστηριο αναμεσα σε μικροβιολογιες , κυτταρικες, βοτανολογιες,ιστολογιες...οπου μετα απο 4 ωρες πανω απο ενα μικροσκοπιο και καλλιεργειες ιων και βακτηριων...εχω και μαθημα,κυριολεκτικα το λατρευω αυτο το κομματι της μερας.Φανταστικα σου λεω, εαν εξαιρεσεις το αγχος μου να τα κανω ολα τελεια...Στο πα, αν δεν κανω αυτο που γουσταρω αριστα θα με πατησω κατω! Απο κει και περα ομως? Τα πραγματα μου ακομα σε βαλιτσες και σε κουτες.Υπομονη, επιμονη και αναμονη μεχρι τις 5 Οκτωβρη που επιτελους παω στο χωρο μου...Κι ολα τελεια μεχρι εδω ε? Που ειναι το προβλημα?


Το προβλημα, το προβλημα,το προβλημα ειμαι εγω!Που συνεχιζω να μαι το κακομαθημενο κοριτσακι που επειδη δεν ηρθαν οι καταστασεις οπως ονειρευοταν...σκυβω το κεφαλι, χτυπαω το ποδι κατω και ρωτω συνεχως ''γιατι,γιατι,γιατι''...Μερα παρα μερα αντιλαμβανομαι ποσο σκληρος ειναι τελικα αυτος ο κοσμος. Πως δεν πρεπει πλεον να εχεις σε κανενα απολυτως εμπιστοσυνη...Απο κει που δεν το περιμενεις τελικα , θα σου ερθει η κατραπακια...Πονεσε γιατι το τελευταιο ατομο που περιμενα να με αδειασει ετσι ηταν Αυτος.

Δεν τρεφω αυταπατες...ολοι εχουμε μια αχειλλιο πτερνα...! Αυτος ομως ηταν παντα εδω...Τι φοβαται τοσο? Τελεια δεν ειμαι και ουτε θα γινω...επρεπε να το χε αντιληφθει μετα απο εφτα χρονια φιλιας.Δεν ζητησα κατι παραπανω αλλα να με στηριξει...Να με στηριξει οπως εκανε αλλοστε τοσα χρονια...κι ομως...καθοταν βουβος στη γωνια σου παρακολουθοντας να τρωω τα χτυπηματα το ενα μετα το αλλο. Αναρρωτιεμαι δεν τον πονεσε? Εκεινη τη στιγμη τον κοιτουσα σαν να περιμενα το αυτονοητο...κι εκεινος απλα συνεχιζε να κανει οτι εκανε 27 χρονια τωρα...να ναι σιωπηλος.

Είναι όμορφη η ζωή.... μου λεει ο παππους μου. ''Πίστεψέ με... Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.... Μα να θυμάσαι πάντα, , πως αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα... Δε σταματάει πουθένα η ζωή. Δεν σου κάνω το δάσκαλο… Ένας γερό – ξεκούτης είμαι.... κι αν σημερα πονας....αύριο θα ‘ναι μια καινούργια μέρα, κοριτσι μου.. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σου πω, έζησα τόσα χρόνια σ’ αυτή τη γη....Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.... Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα...Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου.. Φτου κι από την αρχή τώρα... Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, κοπελα μου, μόνο όταν την ζεις… Όταν κυλιέσαι μαζί της... Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα... Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα...Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο... Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…''

Δεν θελω αναμνησεις...για τα επομενα χρονια θελω απλα να διαβαζω γινεται? Δεν θελω ουτε αναμνησεις ουτε τιποτα...απλα να επιβιωνω και να μην αισθανομαι...γιατι τελικα το συναισθημα οπως το φαι μου κανουν αρκετα κακο...Τωρα που το θυμηθηκα λεγοντας φαι...με βλεπω να μενω πουθενα γιατι οι μερες αφαγιας εφτασαν τις εφτα...δεν προλαβαινω στο πα? Διαβασμα , αχγος και απογοητευση για κατι που ειχα και μαλλον εχασα...

Λες αμα παω επιτελους στο διαμερισματακι μου να ηρεμισω? Το ευχομαι...

την κουρασμενη καληνυχτα μου.
σταλιν