Αλλαγή εποχής

Κι έτσι ξαφνικά ο καιρός συννέφιασε κι άρχισε να φυσάει και ξέσπασε καταιγίδα. Έξω μυρίζει βροχή και τις κουρτίνες μου τις παίρνει ένα φθινοπωρινό αεράκι. Κι έτσι ξαφνικά με έπιασε η φθινοπωρινή μελαγχολία. Από αύριο Σεπτέμβριος και πρόγραμμα διαβάσματος (πολύ πριν από αύριο) και σχολή, τρέξιμο, καθημερινότητα… Είναι όμως μια περίεργα ωραία μελαγχολία.

Όλα αυτά που θα ξεκινήσουν είναι επιλογή μου, κομμάτι μου, πράγματα ευχάριστα. Όλα αυτά συμπεριλαμβάνουν και φίλους, ποτά, καφέδες στα γρήγορα, ξενυχτισμένες φάτσες το πρωί στο αμφιθέατρο, αναβολές στο ξυπνητήρι, χουχούλιασμα στο κρεβάτι και “ποιος πάει τώρα για μάθημα!”. Κι όλα αυτά είναι ο λόγος για να μη στεναχωριέμαι που ξεκινάει η χρονιά, αλλά να χαίρομαι!

Κι έτσι ο μουντός καιρός και η καταιγίδα μου έφεραν τη μελαγχολία του φθινοπώρου και μαζί την ανυπομονησία της χρονιάς που έρχεται. Και κάθομαι στο μπαλκόνι μου που μυρίζει βροχή κι έχει δροσιά ενώ από μέσα παίζει μουσική κι όλα είναι μελαγχολικά υπέροχα. Αλλαγή εποχής και αλλαγή του πως νιώθω γι αυτήν… :)

Σας αφήνω με ένα δείγμα της μουσικής που ακούω και μια φράση που διάβασα κάπου σήμερα και πολύ μου άρεσε:

“Μου κρατάει το χέρι. Δεν πειράζει που δεν υπάρχει κάποιος δρόμος να περάσουμε. Ντύνεται μόνο και μόνο για να πάμε βόλτα.”

Σας στέλνω την φθινοπωρινή μου καληνύχτα,

waldorf.