Ποσο θα θελα να παρω τα πραγματα μου και απλα να μην ξαναγυρισω...Οχι πως δεν περιμενα να χουμε τετοια καταληξη, απλα ηλπιζα πως φετος δεν θα επεφτα στη παγιδα και δεν θα με ενοιαζε οτι κι αν ελεγαν. Πως γινεται ομως? Πως γινεται να γραψω τη γκεσταπο και τις μαλακιες της?

Οχι και τοσο ευκολα λοιπον, οι διακοπες φτανουν στο τελος τους, και την ερχομενη Πεμπτη επιτελους φευγω. Θα προτιμουσα να μπορουσα να την αντιμετωπισω αλλα δεν μπορω. Καθε καλοκαιρι που φευγω , φευγω λεγοντας ''Τελευταια φορα.'' ποσες τελευταιες φορες πρεπει να ξεστομισω μεχρι να μην με νοιαζει...? Να μιλα και ειτε ακουω ειδησεις ειτε εκεινη να αδιαφορω.

Ειχε να με δει 8 μηνες και προκοψε να μου το χαλασει. Μετα αναρρωτιεται γιατι σταματησα να περναω χρονο μαζι της και γιατι την αποφευγω οπως η γατα το νερο ...Αυτη η προβολη του εαυτου της πανω μου μπορει να με στειλει κατευθειαν στο Δαφνι.Το ξερω οτι καποια στιγμη πρεπει να την αντιμετωπισω...αλλα οι δυναμεις μου δεν με βοηθουν...Πως να αντιμετωπισεις λογικα ενα ατομο που ειναι κατεξοχην παραλογο?

Δυο χρονια στην Ελβετια και το μονο που ελεγα ηταν ''Αντε να γυρισω Ελλαδα, να ηρεμισω'' και τωρα? ''Αντε να φυγω απο την Ελλαδα να ηρεμισω''...Σταματησα να κατεβαινω Χριστουγεννα και Πασχα και τωρα σκεφτομαι να κοψω και το καλοκαιρι. Αν δεν ηταν ο παππους , η γιαγια και η waldorf παιζει να μην ξανακατεβαινα...Ομως , και η φυγη δεν ειναι λυση. Ποια ειναι η λυση? Να κατεβαινω και ενω ξεκιναω με τη καλυτερη διαθεση να γυρναω στη Γαλλια και να νιωθω μονο εκει ανακουφιση?

Ολος αυτος ο παραλογισμος που τη δερνει και η νευρασθενεια που τη διακατεχει κοντευει να τρελανει και μενα...Εχω τοσο θυμο, τοσα νευρα, τοσο μισος μεσα μου που νιωθω πως θα εκραγω...Πριν κατεβω δεν ημουν ετσι, ημουν ηρεμη, χαλαρη... Αλλα την κοιταω και το μονο που θελω ειναι να της κοψω τη γλωσσα και να μην ξαναβγαλει κιχ!

την νευριασμενη καλημερα μου,
σταλιν.