μετακομιση.

Στο μυαλο μου ησουν ο '' τελειος '' και αν με ρωτησεις βαθια μεσα μου ακομα το πιστευω. Σε θαυμαζα και σε θαυμαζω. Αν και τωρα τελευταια αρχιζει και καταρρεει αργα αργα η εικονα του σουπερ ηρωα. Σε θεωρουσα φωτεινη εξαιρεση , γιατι ξερω ποσο με αγαπας...Πριν λιγο επεσα στο παρακατω και δεν αντεξα, μερες τωρα κρατιεμαι να μην γραψω.

Είμαστε έτσι δομημένοι ώστε να προασπίζουμε τα δικά μας συμφέροντα πρώτα και όχι των άλλων. Οι φωτεινές εξαιρέσεις αργά ή γρήγορα καταπνίγονται. Viva Darwin.

Πνιγηκες κι εσυ ε ? Δεν θελω να το πιστεψω. Αρνουμαι. Ναι αρνουμαι σαν τοτε.

Γρηγορη αλλαγη θεματος ομως.Δεν θελω να το κανω φτηνο. Χανει την αξια του και τη σημασια του για μενα.

Λετε να φταιει η βροχη? Μπα. Βλεπω τις κουτες γυρω μου και δεν ξερω τι πρεπει να νιωσω. Πρεπει...Εμαθα κι εγω το πρεπει στο συναισθημα, βλεπεις? Νιωθω σα χαμενη. Τι να αφησω? Τι να παρω? Τι πρεπει? Τι δεν πρεπει? Η ανακουφιση θα ρθει οταν τους ακουσω να κορναρουν και θα χουν ερθει να με παρουν. Θα ρθουν δυο ανθρωποι μου, τι ανακουφιση να ξερεις πως ειναι διπλα σου και ετοιμοι να κανουν ολοκληρο ταξιδι για να με βοηθησουν. Ανθρωποι μου , τι ωραια που ακουγεται!

Τωρα οσον αφορα τα πραγματα ... ο θεος κι η μοιρα τους. Με κοιτανε απειλητικα , σαν να μου λενε, δεν χωραμε δεν χωραμε και βγαζουν και μια γλωσσα ναααα με το συμπαθειο.Τελικα οσες μετακομισεις κι αν εχω κανει παντα θα μου φαινεται τοσο μα τοσο περιεργο να πρεπει να μαζεψω τα πραγματακια που με τοσο κοπο εβαλα μετα απο ατελειωτες ωρες ψαξιματος για να βρω αυτα που μου κανουν κλικ.

Διαβασα μια ερευνα βασιζομενη στο θανατο στα ηλικιωμενα ζευγαρια. Παρατηρησαν πως οταν η σχεση ειναι κακη και πεθαινει ο ενας απο τους δυο , ο αλλος κλαιει και αρνειται να δεχθει τη πραγματικοτητα για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα, σε σχεση με τα ζευγαρια που ειχαν καλη σχεση.

Και ναι εδω ειναι το σημειο που θα λετε, παει τρελαθηκε δαυτη. Οχι. Οχι. Δεν τρελαθηκα. Η ερευνα αυτη δεν ξερω πως, μου θυμισε εμενα. Οχι θα μου ξεφευγε. Δυο χρονια τωρα , σπανια ειπα καλο λογο για την Ελβετια. Σπανια. Κι ομως , μεσα μου κατι με ποναει. Δεν μπορω ακομα να αντιληφθω το λογο. Ηθελα και θελω τοσο να φυγω απο δω, και τωρα που επιτελους πηρα την αποφαση , στεναχωριεμαι. Εδω ναι, σας επιτρεπω να με πειτε τρελη!!! Εχετε καθε δικαιωμα. Πφ.

Το τελευταιο διαστημα τα συναισθηματα μου εχουν τη μορφη ταλαντωσης. Απο το ενα ακρο παμε στο αλλο με ταχυτητα φωτος. Τη μια χαμογελαω την αλλη γινομαι η χαρα της ζωης . Ποτε θα δωσω μια στο κεφαλι μου μπας και γινω ανθρωπος δεν ξερω. Ασε που απο οτι φαινεται πρεπει να παω πιο νωρις Ελλαδα να κανω εξετασεις γιατι κατι δεν παει καλα.

Κατι αλλο καλε εχει να ερθει? Οχι τιποτα αλλο να ξερω ρε παιδι μου, να το χτυπησω το κεφαλι τωρα η μετα για να χει αξια και η αμνησια που αποζητω? Βεβαια θα μου πεις τι θα κερδισω? Α! Ολα κι ολα! Μια αμνησια τωρα θα ταν οτι πρεπει.

Ας σοβαρευτω τωρα, θελω να φυγω και ναιιιιιι θα φυγω! Παλι καλα να λες. Να και κατι καλο. Εχω κατι να στηριχθω αλλιως...εχω τοσο θυμο και απογοητευση μεσα μου που δεν ξερω.

Την προβληματισμενη καληνυχτα μου,
σταλιν