αφιερωμένο σε σένα…’’Η αλληγορία της άμαξας

 

 

Όπως κοιτάζω αφηρημένη δεξιά με τρομάζει ξαφνικά μια απότομη κίνηση της άμαξας.Σκύβω έξω και βλέπω ότι έχουμε ανέβει στο πεζοδρόμιο. Φωνάζω στον αμαξά να προσέχει, κι αυτός αμέσως ξαναμπαίνει στο δρόμο. Δεν καταλαβαίνω πως αφαιρέθηκε τόσο πολύ και δεν είδε ότι ξέφυγε από τη πορεία του. Φαίνεται πως γέρασε. Γυρίζω το κεφάλι αριστερά να κάνω νόημα στον συνταξιδιώτη μου να μην ανησυχεί γιατί είναι όλα εντάξει…αλλά δεν τον βλέπω πουθενά!

Ταράζομαι. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ως τώρα.Δεν έχουμε ξαναχαθεί στο δρόμο. Από την πρώτη μας συναντήση, δεν έχουμε χωρίσει λεπτό.Ήταν μια σιωπηρή συμφωνία. Σταμάταγε ο ένας, σταμάταγε ο άλλος.Βιαζόταν ο ένας, πήγαινε γρηγορότερα κι ο άλλος. Παίρναμε μαζί τη στροφή, αν ο ένας από τους δυο ήθελε να στρίψει. Μα τώρα, χάθηκε. Ξαφνικά άφαντος. Μάταια βγάζω το κεφάλι και κοιτάζω το δρόμο δεξιά κι αριστερά. Δεν φαίνεται πουθενά. Ρωτώ τον αμαξά, κι αυτός ομολόγει πως εδω και λίγη ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος στη θέση του.

Μου δικαιολογείται ότι πολλές φορές ο ένας από τους δυο αμαξάδες κοιμάμαι λιγάκι και αφήνει τον άλλο να προσέχει το δρόμο. Ήταν φορές που και τα άλογα ακόμη σταματούσαν να πηγαίνουν με το δικό τους ρυθμό και ακολουθούσαν τον ρυθμό των αλόγων της διπλανής άμαξας.

Ήμαστε σαν δυο άτομα που τα οδηγούσε η ιδία επιθυμία, σαν δυο πρόσωπα σε ένα σώμα.

Κι άξαφνα,

μοναξιά,

σιωπή,

αμηχανία…

Να έπαθε κάποιο ατύχημα την ώρα που εγω, αφηρημενη, δεν κοιτουσα προς το μερος του? Μηπως πηραν τα αλογα λαθος δρομο, αφου και τους δυο αμαξαδες τους πηρε ο υπνος…Μπορει , ομως, και να προχωρησε η δικη του αμαξα χωρις να αντιληφθει ο αμαξας του την απουσια μας, και να συνεχιζαν τωρα την πορεια τους προπορευομενοι. Βγαζω το κεφαλι μου απ’το παραθυρακι αλλη μια φορα φωναζω.Περιμενω λιγα δευτερολεπτα στον ερημο δρομο. Και ξανα, ακομα μια φορα. Τιποτα. Καμια απαντηση.

Θα επρεπε αραγε να γυρισω πισω? Ή μηπως να μεινω ακινητη εδω που ειμαι και να τον περιμενω…ή να πω καλυτερα στον αμαξα να τρεξει για να τον προφτασουμε? Παει πολυς καιρος που δεν μου ηταν προβλημα αυτες οι αποφασεις. Ειχα αποφασισει, εκει και τοτε, να ειμαι διπλα του και να τον ακολουθω οπου μας εβγαζε ο δρομος. Τωρα ομως…

Ο φοβος μηπως χαθηκε  και η ανησυχια πως μπορει κατι να επαθε ολο και υποχωρουν, και στη θεση τους εμφανιζεται ενα συναισθημα διαφορετικο.

Κι αν αποφασισε να μην συνεχισει μαζι μου?

Μετα απο λιγο συνειδητοποιω πως οσο και να περιμενω, δεν προκειται να ξαναγυρισει.Παντως, οχι στο μερος αυτο. Οι επιλογες μου ειναι να συνεχισω η να μεινω εδω και να πεθανω.

Να πεθανω. Με ερεθιζει αυτη η ιδεα.

Ξεζευω τα αλογα και ζηταω απο τον αμαξα να κατεβει. Μας κοιταζω: την αμαξα, τον αμαξα, τα αλογα, εμενα την ιδια…

Ετσι αισθανομαι: διχασμενη, χαμενη, συντριμμια.

Αλλου οι σκεψεις μου, αλλου τα συναισθηματα μου, αλλου το σωμα,αλλου η ψυχη μου.Και το μυαλο μου, η συνειδηση του εαυτου μμου καθηλωμενα εκει…Σηκωνω τα ματια και κοιταζω μπροστα. Απο δω που βρισκομαι, το τοπιο μοιαζει βαλτοτοπος.Λιγα μετρα πιο περα, το εδαφος γινεται ελος. Εκατονταδες ελη και λασπες-ολα δειχνου πωε το μονοπατι ειναι ολισθηρο και επικινδυνο… Δεν ειναι η βροχη που μουσκεψε το χωμα. Ειναι τα δακρυα οσων περασαν καποτε απο αυτον το δρομο ενω θρηνουσαν μια απωλεια. Το ιδιο και τα δικα μου, νομιζω…ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΜΟΥΣΚΕΨΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ…

Ετσι ξεκιναει ο δρομος των δακρυων…ετσι, φερνοντας με σε επαφη με αυτο που με πονα…

στον Γ. γιατι η απουσια σου μου εδειξε το δρομο των δακρυων.

σταλιν