μες την αλλαγη, βλεπω μ'αλλα ματια...

Περασαν δυο μηνες σχεδον απο τοτε που κατεβηκα, κι ομως νιωθω πως ηταν μολις χθες που ηρθαν στο καραβι ολη η οικογενεια Χωραφα μαζι και το σκυλι (ειπαμε πασχουμε απο ψυχολογικα ομαδικως). Πως περασαν ετσι οι μερες, δε προλαβα καν να αναπληρωσω ουτε το μισο χρονο που ''εχασα'' ουσα εξω...Βλεπω το ημερολογιο, 14 εχει σημερα και σε τρεις βδομαδες θα μαι παλι εξω.

Μπορει να πηγαινουμε κατα διαολου, μα η Ελλαδα ειναι Ελλαδα.Τρελλαινομαι στην σκεψη πως μερα με τη μερα οι πιθανοτητες του γυρισμου ολο και στενευουν. Δε μπορω, μου λειπει. Τρια χρονια και παω στο τεταρτο πλεον κι ομως, παντα η ιδια αισθηση. Η καρδια λεει ''κατοικεις στην Γαλλια ,κι ομως ζεις στην Ελλαδα...'' Παντα εκει γυρνω...Το φευγιο μου το μεγαλο...

Με αλλα μυαλα κατεβηκα με αλλα θα φυγω...Αλλα τα δεδομενα πριν αλλα μετα.( ναι ξερω το καταλαβατε) Μες το μυαλο μου παιζει συνεχως το τραγουδι, ''ολα αλλαζουνε και τιποτα δε μενει...'' . Καλυτερα. Καλυτερα γιατι ετσι δε νιωθεις στασιμος. Ειναι μονο καποιες μικρες μικρες στιγμες που μου λειπουν καποιες στιγμες...Προσπαθω ομως να τις διωξω μακρια...δε ζω πια εκει. Αλλαξα....

την αποτομη καλησπερα μου,
σταλιν.