Go on and on and on...

"There's a reason I said I'd be happy alone. It wasn't 'cause I thought I'd be happy alone. It was because I thought if I loved someone, and then it fell apart, I might not make it. It's easier to be alone. Because what if you learn that you need love? And then you don't have it? What if you like it? And lean on it? What if you shape your life around it? And then... it falls apart? Can you even survive that kind of pain? Losing love is like organ damage. It's like dying. The only difference is... death ends. This...? It could go on forever."

Μερες τωρα βλεπω και ξανα βλεπω, αυτο το κομματι απο το Greys Anatomy...Με διαλυει αλλα το βλεπω και το ξαναβλεπω...ναι, ξανα και ξανα...δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι...και τι γινεται οταν δεν θες να χαλασει κατι τοσο πολυτιμο που εχεις?

Οντως η δεσμευση, ειναι δεσμευση...Κατι δυσκολο,μιας και σταματας να παιζεις εκ του ασφαλους και ξεκινας να προσπαθεις να δημιουγησεις κατι που εν καιρω υπαρχει παντα η πιθανοτητα να χαλασει...Η εκφραση ''ημουν ξεκαθαρος εξ'αρχης'' ειναι μεγαλη παγιδα τελικα. Το λεμε ολοι που στην αρχη δεν μας νοιαζει, απλα περναμε καλα...χωρις να σκεφτομαστε κατι παραπανω...Ετσι, περνα ο καιρος και αρχιζεις να βλεπεις πως δεν περνας μονο καλα, σου αρεσει, ειναι κατι ιδιαιτερο,θες να κανεις κατι ιδιαιτερο...Φτανει μια μερα που αντιλαμβανεσαι πως αρχιζεις να χρειαζεσαι τον αλλο...και εκει το ''ημουν ξεκαθαρος εξ'αρχης'' αρχιζει να στη δινει και να σε κανει να υποφερεις, να ζοριζεσαι...

Οταν επι 9 συναπτα χρονια εχεις διπλα σου ενα προσωπο το οποιο σε καθε δυσκολη στιγμη ειναι διπλα σου...Κλαις? Εκει. Γελας? Εκει. Αρρωστανεις? Εκει. Χωριζεις? Εκει. Μαλωνεις με τους δικους σου? Εκει. Προβλημα με τη σχολη? Εκει. Δεν μπορεις να κοιμηθεις? Εκει. Πηρες κιλα? Εκει. Δεν μπορεις να πας στο γιατρο? Εκει. Φωναζεις? Εκει. Εισαι παραλογος? Εκει. Εισαι εγωιστης? Εκει. Εισαι μελαγχολικος? Εκει. Θες να κρυφτεις? Εκει. Βγαινεις ραντεβου μετα απο καιρο? Εκει. Θες αγκαλια? Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει. Εκει.

Σε παρατηρει...Ξερει ολες τις κινησεις σου. Το υφος που κανεις οταν κατσουφιαζεις. Ποτε κατι σε θυμωνει. Τους φοβους σου. Τις πιο χαζες σου συνηθειες. Τι αγαπας. Τι μισεις. Το αγαπημενο σου φαγητο. Το αγαπημενο σου μερος. Το χρωμα σου. Το παθος σου. Τα παθη σου. Τι σε ηρεμει. Τι χρειαζεσαι. Τι θες. Ολα...Δεν μπορεις να ξεφυγεις...και ακομα κι οταν το κανεις, ξερει το που, πως, ποτε...Οταν εισαι χαλια, χρειαζεσαι την αγκαλια του...ειναι απο τους ελαχιστους τροπους να νιωσεις ηρεμια, σιγουρια, ασφαλεια...τοσο τρομακτικο...!

Μιλας πρωι βραδυ,και δεν αντεχεις μια μερα αν δεν μιλησετε...και σιγα σιγα δημιουργειται μια σχεση εξαρτησης...Οχι οτι οι εξαρτησεις ειναι καλες...αλλα, αναποφευκτα ειναι ενα ατομο που απλα ειναι σημαντικο...δεν μπορεις να εξηγησεις γιατι...απλα ειναι η επιλεγμενη οικογενεια σου. Συγκαταλεγεται στους ανθρωπους σου. Δεν κανεις βημα μακρια του, και αν κανεις ενα, ξερεις οτι παντα ειναι εκει...Γιατι οταν συμβει το οτιδηποτε θες να το μοιραστεις μαζι του. Ακομα κι αν ειναι τεσσερις το πρωι και δουλευει την επομενη...θα τον παρεις τηλεφωνο, και ξερεις δεν θα ενοχληθει, ακομα κι αν ειναι ηλιθιο και χαζο αυτο που θες να πεις. Σε χρειαζεται το βλεπεις. Τον χρειαζεσαι το βλεπεις. Σε παει μπροστα. Τον πας μπροστα.Δεν βαριεσαι ποτε μαζι του. Δεν βαριεται ποτε μαζι σου. Φοβασαι μην τον χασεις. Φοβαται μη σε χασει. Τον αγαπας. Σε αγαπα.

Αραγε, μπορεις να πας κοντρα σε αυτο που λενε ολοι. Το θεωρουν μαλιστα αναποφευκτο. Ολοι θεωρουν οτι ειστε μαζι. Ορκιζονται σε αυτο. Ακομα, κι αν ειναι ξεκαθαρο μεταξυ σας και βλεπεις πως εαν γινει σχεση μπορει να διαλυσει, μπορει να υποβιβασει αυτο που εχετε...Δεν θελει να ρισκαρει να σε χασει. Δεν θελει να ειναι ενας απο τους πολλους μαλακες που σε εχουν πληγωσει. Ειπαμε ειναι ΠΑΝΤΑ εκει.Τι κανεις? Γιατι κακα τα ψεματα,πες πες...επηρεαζεσαι...Εκεινος οντας πιο λογικος οχι,αλλα εσυ ουσα κατεξοχιν συναισθηματικη, τι κανεις? Σε τρωει...το ξερεις, κι ομως...συμπεριφερεσαι σαν τα διχρονα παιδακια που τους δειχνεις ενα παγωτο και τα ρωτας ''υπαρχει?'', ''υπαρχει''σου απαντουν .Κρυβεις το παγωτο...και ξανα ρωτας...''υπαρχει?'',κι αυτο απαντα,''οχι δεν υπαρχει.'' . Ομως, παει καιρος που ησουν δυο χρονων...μεγαλωσες και η τακτικη αυτη δεν λειτουργει πια...thats my organ damage...

την καλημερα μου
σταλιν.

Αυριο επιτελους...Ελλαδα!

Σε μιση ωρα φευγω...παω Γενευη να μεινω σε ενα φιλο, και απο κει την επομενη μερα Αθηνα μετα Κρητη. Απο τη μια ξερω πως θα ναι τελεια, απο την αλλη σκεφτομαι οτι το χειμωνα θα ζοριστω ασχημα , μιας και σπιτι ακομα να βρω.

Ομως, σκεφτομαι θαλασσα, αμμο στο μαγιο, ηλιοθεραπεια, την waldorf να πινει τη μαυροδαφνη της στην Ενοδια,να τραγουδαμε Μαλαμα, να βγαζω τις γοβες πριν μπω σπιτι να μην κανω θορυβο, να κοιμαμαι και να με ξυπνα ο Φοιβος γιατι θα θελει βολτα, να πηγαινω Χερσονησο να δω το παππου και τη γιαγια, να ψαρευω με το παππου, να τρωω το πανυπερτελειο φαγητο της γιαγιας, να μαυρισω, να παω καμπινγκ, να κανω το τελευταιο τσιγαρο με τη waldorf στο σημειο ''μας'' στην παραλιακη, να κανουμε ποδηλατο, να πεσω σε ατομα που αποφευγω, να καπνιζω κρυφα στην αυλη οταν κοιμαται η Γκεσταπο, να πηγαινουμε για ψωνια με την Γκεσταπο, βουτιες απο τα βραχακια και ο παππους να με φωναζει γοργονακι, καρπουζι, να μην μπορω να κοιμηθω το βραδυ γιατι κανουν φασαρια στα διπλανα μπαρ, να βλεπω γαλλικες ταινιες με Γκεσταπο, να ναι Σαββατοκυριακο και να εχω το σπιτι ολοδικο μου, να τη βγαζουμε στα κτελ πηγαινοντας πανω κατω, την βεραντα της θειας μου με θεα το πελαγος, να λιωνουμε στους mac με τη θεια και να ακουμε μουσικη, να βγαινω στη παραλιακη κι ας την απεχθανομαι, να δω παλιους συμμαθητες, τη γιαγια μου να μου παιρνει το παγωτο απο το χερι για να μην παχυνω, να μου γκρινιαζουν να μην πολυτρωω γιατι ειναι κριμα να χαλασω το σωμα μου (ειμαι λαιμαργη...παναθεμα...),να κοιμαμαι με waldorf και ολο το βραδυ να μιλαμε για οσα χασαμε οσο ημαστε μακρια, να ξυπναμε και να πινουμε καφεδακι στην αυλη, τη γκεσταπο να κανει μαθημα και να ακουω απο τις 8 το πρωι μεχρι το μεσημερι γαλλικα...θελω να ακουω το βραχιολακι του ποδιου μου να κουδουνιζει και να με δουλευει ο μπαμπας πως κανω σα κατσικα, να με παιρνει ο μπαμπας με τη μηχανη και να τρεχουμε στην εθνικη και μετα τα καποια μεσημερια να τρωμε παρεα σε διαφορα τσιπουραδικα, να φωναζω στο παππου για το αλατι, να δω το χαμογελο που θα σκασουν ο μπαμπας και η μαμα μετα απο οχτω μηνες που εχουν να με δουν στο αεροδρομειο και να φωναζει η μανα μου με το σκυλο να γαβγιζει, (κλασικα ο σκυλος μας παει παντου) ,να κοιμηθω στο κρεβατι μου και να μυριζει παρελθον, να ξαναψαξω τα συρταρια μου, να μου φωναζουν να βαλω αντιλιακο και να γυρναω καμενη, να τρωω ροδακινα στη θαλασσα, να φοραω τα δερματινα σανδαλακια μου, να με πηγαινει βαρκαδες ο παππους, να ξαπλωνω τα βραδια και να ρχεται να μου βαζει αουταν , μην τσιμπησουν το μονακριβο του εγγονι που λεει και ο ιδιος τα κουνουπια, να με φωναζουν ζουμπερο, να μαλωσω με Γκεσταπο, να χουμε να μιλησουμε βδομαδα και μετα να μαστε σαν να μην εγινε ποτε τιποτα, να θελω να φυγω απο Ελλαδα και να γυρισω στην αυτονομια μου, να μου λενε γιατι βγαινω και γιατι μυριζω τσιγαριλα, να βρισω το κολλητο μου που θα χαθει παλι το μαλακισμενο κι ας ειμαστε μαζι Στρασβουργο, να ηρεμισω γενικα βασικα...........................

Καλοκαιρακι μου here i come...

καλοκαιρινα φιλιαααα
σταλιν

''Οι σχεσεις μεταξυ ανδρων και γυναικων ειναι σαν τον υπαρκτο σοσιαλισμο...καποια στιγμη καταρρεουν...''

μου τα λεγαν εμενα αλλααα...στο κοσμο μου. Φαε τωρα ενα κουβα σκατα και μην μιλεις.Το καλοκαιρι ηρθε και στη Γαλλια , σπιτι ακομα δεν βρηκα...ηθικο ομως ακμαιοτατο...Υπομονη, οι μερες περνανε και σε μια βδομαδα , θα μαι Ελλαδα. Μπανακια χαλαρωση και διακοπες. Και ναι πολλες φορες αυτο που ψαχνουμε , μπορει και να ναι χρονια διπλα μας και εμεις απλα να μην το εχουμε παρει χαμπαρι...Fail !!!! Ευτυχως , πολλοι το αντιλαμβανονται νωρις...εμεις? Ολοι στο Στρασβουργο με εχουν δικη σου...τι σκατα...? Παραβλεπω το παραληρημα...ειμαι καλα , περναω καλα, πανω κατω ολημερις...

την ταλαιπωρημενη καλημερα μου.
σταλιν.