φθινόπωρο…

Πέρασε καιρός και λέω πως κάτι έχω να πω κι όλο δεν λέω τίποτα. Κι είναι δυο μέρες τώρα που με βρήκε η βροχή ν’ αρνούμαι πως το καλοκαίρι τέλειωσε και με έφερε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Κι είμαι εδώ να σκέφτομαι τα θετικά,όπως ότι ξεκινάει κάτι καινούριο, ο καιρός δροσίζει και στο κάτω κάτω μετά από δυο μέρες βροχή ο ήλιος πάλι πάει να κάνει την εμφάνιση του.

Όμως μάλλον είναι η μελαγχολία του Σεπτέμβρη, η σκέψη του “ένας χρόνος πέρασε” και τι θα φέρει ο επόμενος..; Ένας γεμάτος κι όμορφος χρόνος πέρασε, δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον κόμπο στο λαιμό μου και στο βάρος που το συνοδεύει κι ας ξέρω πως είναι χωρίς λόγο και νόημα.

Κι αφού όλα αλλάζουν και τα πράγματα με τον καιρό χάνουν το βάρος που είχαν παλιά και αξία αποκτούν εκείνα που με τον καιρό ως ενήλικοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε γιατί να μας βασανίζουν ακόμα εκείνα τα μικρά κι ανούσια, κι όμως βαριά, πράγματα μιας εφηβείας που ξεθώριασε;

Τα δράματα μας τέλειωσαν αλλά μας έμεινε η μελαγχολία…Αβάσταχτο φθινόπωρο θα σε κάνω υποφερτό με τον καιρό. Σου το υπόσχομαι!

waldorf

μες την αλλαγη, βλεπω μ'αλλα ματια...

Περασαν δυο μηνες σχεδον απο τοτε που κατεβηκα, κι ομως νιωθω πως ηταν μολις χθες που ηρθαν στο καραβι ολη η οικογενεια Χωραφα μαζι και το σκυλι (ειπαμε πασχουμε απο ψυχολογικα ομαδικως). Πως περασαν ετσι οι μερες, δε προλαβα καν να αναπληρωσω ουτε το μισο χρονο που ''εχασα'' ουσα εξω...Βλεπω το ημερολογιο, 14 εχει σημερα και σε τρεις βδομαδες θα μαι παλι εξω.

Μπορει να πηγαινουμε κατα διαολου, μα η Ελλαδα ειναι Ελλαδα.Τρελλαινομαι στην σκεψη πως μερα με τη μερα οι πιθανοτητες του γυρισμου ολο και στενευουν. Δε μπορω, μου λειπει. Τρια χρονια και παω στο τεταρτο πλεον κι ομως, παντα η ιδια αισθηση. Η καρδια λεει ''κατοικεις στην Γαλλια ,κι ομως ζεις στην Ελλαδα...'' Παντα εκει γυρνω...Το φευγιο μου το μεγαλο...

Με αλλα μυαλα κατεβηκα με αλλα θα φυγω...Αλλα τα δεδομενα πριν αλλα μετα.( ναι ξερω το καταλαβατε) Μες το μυαλο μου παιζει συνεχως το τραγουδι, ''ολα αλλαζουνε και τιποτα δε μενει...'' . Καλυτερα. Καλυτερα γιατι ετσι δε νιωθεις στασιμος. Ειναι μονο καποιες μικρες μικρες στιγμες που μου λειπουν καποιες στιγμες...Προσπαθω ομως να τις διωξω μακρια...δε ζω πια εκει. Αλλαξα....

την αποτομη καλησπερα μου,
σταλιν.

Φευγω για μενα μια φορα...

Τι να πρωτοπω παλι? (θα μπω στο θεμα ευθυς...το τι κανω τοσο καιρο νομιζω ευκολα το μαντευεις...)
Φαινεται πως ειναι γραπτο καθε χρονο που κατεβαινω να γινεται της πορνης...οπ οπ μισο να ηρεμισω γιατι φαινεται ειμαι ακομα στι φαση αντεστοδιαολοκιεσυκιημανασου.

Πρεπει να ομολογησω ομως πως ειμαι καλα...Καλυτερα απο ποτε για να μαι πιο ακριβης...Τωρα θα αναρωτιεσαι οπως και καθε αλλος λογικος ανθρωπος τι λεει τουτο? Οχι, αληθεια...!Ειμαι καλυτερα απο ποτε...Ξεκινησα και δευτερο πτυχιο συγχρονως...ναι ναι, θα το κανω κι αυτο να μου βγει το αχτι , decoratrice d'interieur λεει. Θα δουμε πως θα παει...Αλλα εχω σκοπο να με τρεξω αρκετα τον ερχομενο χρονο.

Δεν ξερω αν το χεις νιωσει ποτε, νιωθω αυτο που λεμε, εγινε κατι που ναι μεν φοβομουν οτι θα γινει αλλα με το που εγινε (μπαμ!) ολα εγιναν ζωντανα...νιωθω πιο ελευθερη και πιο ισορροπημενη απο ποτε. Σαν να λεμε οτι μετα απο αυτο ρε παιδι μου θα τα κανω ολα, σαν μια mini αποκαλυψη πως θα κανω αυτο που γουσταρω και δε μπα να γκρεμιζονται ολοι και ολα, εγω οσο στηριζομαι σε μενα...θα το κανω.

Ας μη σε κουραζω ομως για καταστασεις που ισως ηδη γνωριζεις...το θεμα ειναι οτι ειμαι καλα!

Ειμαι Κρητη επιτελους και κανω διακοπες...Οσο με αφηνουν βεβαια οι κερβεροι...που μου τα χουν κανει να (μεγαλααααα) με το συμπαθειο...αλλα δε βαριεσαι εμαθα να απολαμβανω αυτο το μπουγιο. Η γιαγια γκρινιαζει οτι δεν τους βλεπω, ενω καθε Παρασκευη με Δευτερα ξοριζομαι στο εξοχικο , ο παππους στον υπνο του κραζει τη γιαγια (το μετεπειτα ευκολα το φανταζεται κανεις αν αναλογιστει πως η γιαγια εχει αυπνιες...), ο μπαμπας μου ασχολειται με τον ανδρα της μαμας (και ποτε ποτε θυμαται οτι περα απο αυτο το θεμα ισως υπαρχω κι εγω καλε!) , η μαμα φοβαται πως θα τη παρατησω και θα παω στο μπαμπα, λες και ειμαι πενταχρονο (η φαση ειναι, ''εισαι ενηλικη κανε οτι θες αλλα αν πας στο πατερα σου , θα σου κοψω τη καλημερα, αλλα εσυ κανε οτι θες παιδακι μου).

Εαν εξαιρεσω τις μικρο φρικες που τρωω κατα καιρους λοιπον, το απολαμβανω...με θελουν καλε...και αν δε το σκεφτω ετσι θα με πιασει τρελα και θα τους στειλω ολους στο διαολο να ηρεμισουμε...οποτε για να μη στεναχωριεται κανεις γινομαι λαστιχο και αφηνω για λιγο να με τραβηξουν...

Το κακο ειναι οτι εφυγε η Waldorf, οποτε απο βραχο μειναμε λιγο ρεστοι...αλλα νταξ. Ευτυχως εχω αρκετα καλους φιλους στο Ηρακλειο που ξερω οτι θα με στηριξουν ισαξια....

Νιωθω πως θελω να αναπληρωσω το χαμενο χρονο που περασε...Να κανω οτι στερηθηκα ενα χρονο τωρα....''τα περιμενε, δε πρεπει, κανε υπομονη, θα αλλαξει'' να τα στειλω στο διαολο και να κανω οτι οτι οτι μου κατεβει...Θελω ρε παιδι μου να νιωσω κι εγω ανθρωπος...ηταν ολα μισα...Ετσι λοιπον, πηρα μια μεγαλη αποφαση. -ολοκληρη αυτη τη φορα-

''φευγω για μενα, φευγω για μενα μια φορα...και δε γυρναω πισω...'' δε θυσιαζω τιποτα ξανα και για κανενα! Οτι θελει οποιος θελει ας το κυνηγησει, εγω σπασμενα αλλων δε ξανακολλω...!Δεν εχω χρονο, δεν εχω διαθεση,δεν δεν δεν...

Ειμαι στη δεκαετια των εικοσι και αντι να περναω καλα, μεγαλωνω γονεις, απογαλακτιζω συντροφους απο τη μανουλα τους, κανω τη σεξολογο, τη συντροφο, τη γυναικα, τη φοιτητρια, τη ψυχολογο, την, την,την...(βεβαια ειναι επιλογη μου ετσι?)  Εγω φταιω κυριως και κανενας αλλος...Και σκεφτομαι πως  ειναι πολλοι ρολοι για ενα ατομο στην ηλικια μου! Νιωθω την αναγκη να με προσδιορισω κι οχι να με προσδιοριζει καποιος αλλος...Δεν ειμαι ετσι και δεν ξερω πως επετρεψα να γινει κατι τετοιο...δε πειραζει ομως...λαθη γινονται...!

θα τραβηξω αντιθετα λοιπον...

την ανακουφισμενη καλημερα μου,
σταλιν

Επιτελους εδω...

Παει καιρος που εχω να γραψω. Δεν ειναι πως δε το χρειαζομουν, ειναι ομως στιγμες που η καθημερινοτητα σε ρουφα και οι λεξεις σου δε μπαινουν με τιποτα σε σειρα.Σκορπιες μεσα σου κι εσυ χαμενος και νικημενος πασχιζεις να βρεις μιαν ακρη. Ενας ακομα χρονος περασε. Γιατι για μενα ο χρονος ξεκινα καθε Σεπτεμβρη και τελειωνει οταν ξεκινα το καλοκαιρι...περασε λοιπον, κι εγω ξαναβρεθηκα για μια ακομα φορα στην Ελλάδα.

 Κοιτω μεσα μου και βλεπω πως δεν εχει αλλαξει κατι...οπως καθε χρονο ετσι και φετος κατεβηκα με τα ιδια δαιμονια και τους ιδιους φοβους. ''Ατερμωνας βροχος'' μου το πε καποτε ενας προγραμματιστης. Μονο που εμενα στο χερι μου ειναι να λυθει...αλλα σα κακομαθημενο πλασμα χτυπω για αλλη μια φορα το ποδι ξεροκεφαλα και φοβισμενα στο πατωμα και λεω ''οχι δε μπορεις''. Μαζοχακι ξυπνα γιατι οπως σου πε καποιος σοφα ''κλωτσας τη τυχη σου''.

Μετα απο ενα χρονο λοιπον, βρεθηκα στην Αθηνα κι επειτα λεω να επισκευπτω επιτελους αυτη τη πρασινοματα waldorf (χαλια ματια!). Φετος το αποφασισα...δεν θα αφησω κανενα να μας το χαλασει... Νιωθω τον αερα να με δροσιζει και νιωθω να παραλυω. Ειναι ο ελληνικος αερας,σους δεν ακουω τιποτα! Ειναι διαφορετικος πως να το κανουμε. Ειναι ο αερας που σου δινει μια αισθηση πως ολα θα πανε καλα. Θα πανε. Οταν ξεφυγω βεβαια απο τα ηλιθια πως και γιατι. Μου λειψε η μυρωδια της θαλασσας...αυτη η σιγουρια και η ασφαλεια οταν βουτω και χανομαι μεσα της. Κατι ξερει ο παππους που με λεει ''μπαρμπουνακι''. Μου λειψε η πληροτητα και το φευγιο που μου ξυπνα οταν αντικρυζω αυτο το απιθανο γαλαζιο. Πολλα εκεινα τα βραδια που το ονειρευτηκα , στο σκοτεινο και πρασινο Στρασβουργο...Το οποιο οσο ομορφο κι αν ειναι, το εκτυφλωτικο φως και ομορφο γαλαζιο ποτε δε θα το αποκτησει.

Ποσες φορες λαχταρισα να μπορουσα απλα να βουτηξω τα ποδια μου και μετα να μην αντισταθω οπως παντα και να βουτηξω. Θελω να παρω τον παππου και να παμε οπως παντα στο παραδεισο μας, Σαρανταρης λεγεται. Εκει βρηκε τη γαληνη του εκεινος, και με την αδυναμια που του εχω ακολουθησα κι εγω. Εκει παιρνουμε μασκες, βουταμε στη θαλασσα και καθεται με τις ωρες και μου δειχνει τα ψαρια, παρατηρουμε τις αλλαγες του βυθου και καθε πεντε λεπτα μου ριχνει το χαμογελο του ανθρωπου που βρισκεται εκει που πρεπει. Να βγαλουμε αχινους, οχι πολλους γιατι δε θελουμε να χαλασουμε την ομορφια της και να καθομαστε στα βραχακια που απο μωρο αλλωνιζω και να με ταιζει εκεινο το πορτοκαλι :) . Επειτα να ανεβαινουμε σπιτι και να μου δειχνει τις μαστοριες του. Γιατι ο παππους μπορει να μη σπουδασε αλλα ειναι πολυμηχανος και τετραπερατος. Να τον παιρνει ο υπνος στη καρεκλα και να τον σκουντω να παει μεσα...κοιμαται και με ανοιχτο το στομα καποιες φορες και η γιαγια κραζει απο μεσα.

Αν με ρωτησεις τι μου ελειψε πιο πολυ. Θα απαντησω το σπιτι στη θαλασσα και η καθημερινοτητα του. Εκεινη η θαλασσα που πας απο αγεννητο και συνεχιζεις να πηγαινεις ενω εχεις αλωνισει ολες τις παραλιες της Κρητης κι ομως να πιανεις παντα τον εαυτο σου να τη συγκρινει.Ειναι το λιμανακι σου. Κι εκεινο το κοκκινο βαρκακι του παππου , που με τοση αγαπη και περιφανια ξαναβαφει και φτιαχνει καθε χρονο. Εχει και το ονομα μου. Το μεσημεριανο φαι της γιαγιας και να περιμενουμε με αγωνια να κατεβει η Γκεσταπο θαλασσα και να κανουμε το κρυφο τσιγαρο μου παρεα.

Φέτος το μονο που με τρομαζει ειναι αν θα προλαβω να μαζεψω οσες περισσοτερες στιγμες μπορω για να αντεξω αλλο ενα χρονο μακρια απο τον παραδεισο... Σε δεκα λοιπον μερες παω στο νησι μου και δεν με νοιαζει τιποτα. μονο να κατσω στο βραχακι μου και να επελθει η αναγεννηση μου...

την καλησπερα μου, σταλιν.

σιγα σιγα...

Απο τοτε που πηγα εξω, με θεωρουσα παντα λιγο εως πολυ ατυχη.Δεν ειχα τις παρεες που ηθελα, δεν ειχα τις εξοδους που ηθελα,δεν ειχα το σπιτακι που ηθελα, δεν ημουν στην σχολη που ηθελα...γενικα δεν ηταν τιποτα οπως το ειχα ονειρευτει και το ηθελα... Σιγα τ'αυγα θα σκεπτουν πολλοι...κι ομως, οταν εισαι εξω, μακρια απο φιλους, μακρια απο την οικογενεια σου, τον χωρο σου, το σπιτι σου, την καθημερινοτητα που για χρονια ζουσες...ολα σου φαινονται τοσο δυσκολα, κρυα και ασχημα... Τα χρονια ομως περασαν, και κλεινω 3 πλεον χρονια μακρια απο την Ελλαδα: το πρωτο διαστημα στην Ελβετια και τωρα στη Γαλλια. Οφειλω να ομολογησω πως τωρα,εχοντας ξεπερασει πολλες ασχημες καταστασεις και γενοτα που με σημαδεψαν, ειμαι καλα. Δεν νιωθω οτι λειπουν πολλα...και αν λειπουν φροντιζω να σκεφτομαι το παρελθον, να μου δινω ενα χαστουκι και να συνερχομαι. Παιρνω το ποδηλατακι μου (πρασινο παρακαλω), παιρνω τηλεφωνο τους μετρημενους στο χερι φιλους μου και οργωνουμε το Στρασβουργακι, ερχονται σπιτι, παμε βολτες και η ζωη παει πιο περα. Δεν ξερω γιατι παλια ειχα κολλησει τοσο ασχημα και σα κακομαθημενο περιμενα μια ζωη σα παραμυθι...Δεν ξερω καν πως περιμενα κατι τετοιο ουρανοκατεβατο, απο που κι ως που? Περα απο αυτο,σημασια εχει οτι για το καθε τι παλευω και δεν το βαζω κατω... Σιγα σιγα τη βρισκω την ακρη...και ολα θα πανε καλα δεν φοβαμαι.Δεν μπορω να πω οτι ειναι ολα ονειρικα. Τα προβληματα επιμενουν...αντιμετωπιζω και τους κωλο ρατσιστες Αλσατους, αλλα να ναι καλα η Κρητη, που ναι το αγαπημενο νησι και με εχουν περι πολλου...Η σχολη παλευεται , αν και στο μελλον δεν ξερω ακομα αν θα με βρει μεσα σε ενα εργαστηριο ή μεσα σε σχεδια να κανω design...δεν ξερω και προς στιγμη δεν με απασχολει. Το μονο που με απασχολει ειναι να μαι καλα... Ξερεις ποτε τα αντιληφθηκα ολα αυτα? Οταν ηρθες...για πρωτη φορα ειχα να σου δειξω προσωπα, τοπους και την χαρουμενη Σταλιν, αυτο το τελευταιο που το πας? Ηταν απο τις καλυτερες βδομαδες...μου λειψες, αν και εχουμε αλλαξει βλεπω πως κραταμε γερα...τα λεμε ξανα σε 2 μηνες μικρη μου waldorf και να σαι σιγουρη πως εισαι οτι πιο πολυτιμο...already missed u... bisous, stalin.(θελει καποιος να μου εξηγησει γιατι δεν με αφηνει να κανω παραγραφους? διαολιστηκα)

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...αλλά πολλές!

Πάλι μαζί, να τα λέμε, να διασκεδάζουμε, να αλητεύουμε..να υπάρχουμε. Και γι άλλη μια φορά οι συζητήσεις ξεκίνησαν και τα λόγια μας προσπαθούν να βάλουν σε τάξη το μυαλό μας. Τι άλλαξε και πώς? Αλλάζουμε κι ας μην σ'αρέσει φιλενάδα...Είμαστε όμως εδώ, μαζί! Η αλλάγη μπορεί να είναι αλλαγή και στη σχέση, όχι όμως κατ΄ανάγκη κακή... Αλλάζουμε... μεγαλώνουμε, ζούμε πολλά, σκεφτόμαστε αλλίως, όμως οι φόβοι μας μοιάζουν πολύ και δεν αλλάζουν. Ξέρω, φοβάσαι πως δυο ζωές που κινούνται παράλληλα και όχι η μια μέσα στη άλλη μπορεί και να χαθούν, όμως εγώ λέω πως απλώς η αφετηρία τους τις ενώνει και τα διαφορετικά τους βήματα τις κάνουν να έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον συνύπαρξης... Για άλλη μια φορά η συνάντηση μακριά από τα πάτρια εδάφη μας φέρνει αντιμέτωπες με τους καινούριους μας εαυτούς κι η εποχή προσφέται για σκέψη, όμως η διασκέδαση δεν μας λείπει! Διάθεση συζήτησης υπαρξιακής κατ' αρχάς και εν συνεχεία κοριτσίστικης λοιπόν γι απόψε κι από αύριο πάλι πίσω στα κέφια και τη διασκέδαση (για να κρατάμε και τις ισορροπίες φυσικά). Καλή μας συνέχεια. ;) Waldorf

Μετρησα τα χρονια μου και ξαφνικα συνειδητοποιησα πως μου υπολειπεται λιγοτερος χρονος ζωης απο αυτον που εχω ζησει ως τωρα. (και σαν να σας ακουω να λετε απο μεσα σας, κουζουλαθηκε δαυτη). Κι ομως, αισθανομαι σαν αυτο το παιδακι που κερδισε ενα σακουλακι με σοκολατες , να αυτες τις στρογγυλες τις νοστιμες, που τις πρωτες τις καταβροχθησε με λαιμαργια αλλα οταν παρατηρησε πως του απεμεναν λιγες, αρχισε να τις γευεται με βαθια και μακροσυρτη απολαυση.

Νιωθω πως δεν εχω χρονο πια για ατερμονες συγκεντρωσεις οπου συζητουνται καταστατικα, νορμες, διαδικασιες και εσωτερικοι κανονισμοι, γνωριζοντας πως οπως παντα δεν θα καταληξει κανεις πουθενα. Δεν εχω πια χρονο για να ανεχομαι ανθρωπους που παρα την χρονολογικη τους ηλικια , δεν εχουν μεγαλωσει στο ελαχιστο. Δεν εχω χρονο πια να λογομαχω με μετριοτητες. Δε θελω να βρισκομαι σε συγκεντρωσεις που παρελαυνουν παραφουσκωμενοι εγωισμοι. Δεν ανεχομαι γαμωτο τους χειριστικους και τους καιροσκοπους. Με ενοχλει η ζηλεια και οσοι προσπαθουν να υποτιμησουν τους ικανοτερους για να οικειοποιηθουν τη θεση τους , το ταλεντο τους και τα επιτευγματα τους. Μισω,να ειμαι μαρτυρας των ελαττωματων που γεννα η μαχη για ενα μεγαλοπρεπες αξιωμα, και τι αξιωμα! Στεναχωριεμαι που ανθρωποι πια δεν συζητουν το περιεχομενο , μετα βιας την επικεφαλιδα και αυτη φευγαλεα. Οι σοκολατες μου, ειναι λιγες για να συζητω τους τιτλους , τις επικεφαλιδες.

Θελω την ουσια, η ψυχη μου βιαζεται...Θελω και χρειαζομαι διπλα μου προσωπα με ανθρωπινη υποσταση. Ανθρωποι που μπορουν να γελουν με τα λαθη τους, που δεν επαιρονται για το θριαμβο τους,που δεν θεωρουν τον εαυτο τους εκλεκτο,πριν την ωρα τους , ανθρωποι που δεν αποφευγουν τις ευθυνες τους. Με συγκλονιζουν μονο εκεινοι που υπερασπιζονται την ανθρωπινη αξιοπρεπεια και που το μονο που επιθυμουν ειναι να βαδιζουν μαζι με την αληθεια και την ειλικρινια. Πιστευα και πιστευω ακομα δηλαδη, πως το ουσιωδες ειναι αυτο που αξιζει τον κοπο στη ζωη. Θελω να περιτριγυριζομαι απο προσωπα που ξερουν να αγγιζουν την καρδια των ανθρωπων...Προσωπα που τα σκληρα χτυπηματα της ζωης τους διδαξαν πως μεγαλωνει κανεις με απαλα αγγιγματα στη ψυχη. Ναι βιαζομαι, αλλα μονο για να ζησω την ενταση που μονο η ωριμοτητα και η συνεπεια μπορει να σου χαρισει. Αποφασισα λοιπον, να μη παει καμια σοκολατα χαμενη , απο αυτες που μου απομενουν.

φιλια,
σταλιν
(το σκιτσακι ειναι δικο μου, μιας και ολο λεω πως σκιτσαρω και ποτε δεν εχω δειξει κατι δικο μου...)