Πέρασε καιρός και λέω πως κάτι έχω να πω κι όλο δεν λέω τίποτα. Κι είναι δυο μέρες τώρα που με βρήκε η βροχή ν’ αρνούμαι πως το καλοκαίρι τέλειωσε και με έφερε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Κι είμαι εδώ να σκέφτομαι τα θετικά,όπως ότι ξεκινάει κάτι καινούριο, ο καιρός δροσίζει και στο κάτω κάτω μετά από δυο μέρες βροχή ο ήλιος πάλι πάει να κάνει την εμφάνιση του.
Όμως μάλλον είναι η μελαγχολία του Σεπτέμβρη, η σκέψη του “ένας χρόνος πέρασε” και τι θα φέρει ο επόμενος..; Ένας γεμάτος κι όμορφος χρόνος πέρασε, δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον κόμπο στο λαιμό μου και στο βάρος που το συνοδεύει κι ας ξέρω πως είναι χωρίς λόγο και νόημα.
Κι αφού όλα αλλάζουν και τα πράγματα με τον καιρό χάνουν το βάρος που είχαν παλιά και αξία αποκτούν εκείνα που με τον καιρό ως ενήλικοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε γιατί να μας βασανίζουν ακόμα εκείνα τα μικρά κι ανούσια, κι όμως βαριά, πράγματα μιας εφηβείας που ξεθώριασε;
Τα δράματα μας τέλειωσαν αλλά μας έμεινε η μελαγχολία…Αβάσταχτο φθινόπωρο θα σε κάνω υποφερτό με τον καιρό. Σου το υπόσχομαι!
waldorf
